Έχει παιχνίδι ακόμα
Ο διευθυντής σύνταξης της «Π» Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τον θρύλο της Παναχαϊκής Ανδρέα Μιχαλόπουλο που έφυγε από τη ζωή
Μόλις ακούσαμε την είδηση, που εδώ και καιρό περιμέναμε, γιατί ο άνθρωπος είχε αποσυρθεί με μια απόσυρση που μιλούσε καθαρά για την κατάσταση, τηλεφωνήσαμε σε συνομήλικο. Ο Μιχαλόπουλος, το 8 δεν φορούσε; Βέβαια, μας απάντησε. Το 9 το φορούσε ο Στραβοπόδης. Το 10 ο Λεβεντάκος και το 11 ο Δαβουρλής. Και βέβαια το 6 ο Παππάς, το 2 ο Ανδρούτσος, το 3 ο Καλφίν, το 4 ο Λεβέντης και το 5 ο Σίδερης. Τις παιδικές αναμνήσεις τις έχεις σαν φωτογραφία κορνίζας. Είναι σαν να σου λένε ότι στη φωτογραφία του γάμου των γονιών σου, δίπλα στη μαμά σου δεν είναι ο μπαμπάς σου. Ποιος άλλος μπορεί να είναι; Το 8 το είχε ο Μιχαλόπουλος, λέμε. Τον θυμόμαστε ακόμα στα κόρνερ να παίρνει τις κεφαλιές και γκοοοοοοολ.
Σφύριγμα λήξης, οι παίκτες στα αποδυτήρια, θα φύγουμε για το σπίτι με τα πόδια βαριά, σαν να παίζαμε εμείς τον αγώνα και μάλλον εμείς παίζαμε, στα σώματα των παικτών, και συνεχίζουμε ακόμα, αναπολώντας φάσεις που έγιναν και φάσεις που δεν έγιναν. Οι τελευταίες ήταν και παραμένουν ακόμα καλύτερες από τις πρώτες.
Τις μεγάλες ομάδες τις νικάνε οι μεγάλοι αντίπαλοι. Ο πιο μεγάλος από αυτούς είναι ο χρόνος. Το κόλπο του είναι ακαταμάχητο: Ορίζει αυτός τους κανονισμούς και δεν αναγνωρίζει φέαρ πλέι.
Χάναμε και με τους άλλους αντιπάλους παιχνίδια του 90λεπτου. Ζούσαμε όλη την εβδομάδα προπονούμενοι νοερά για το ματς της Κυριακής. Όταν οι ενδεκάδες έμπαιναν στο γήπεδο, στα πρόσωπα των φιλοξενουμένων αναγνωρίζαμε με βουλημική επεξεργασία των φυσιογνωμιών τους σταρ και τους ημιστάρ που ήδη ξέραμε από τις φωτογραφίες των εφημερίδων και τις τύχες, εικονίδια ποδοσφαιριστών της εποχής που κυκλοφορούσαν με γκοφρέτες, σοκολάτες και τσίχλες. Μας ρώτησε ένας συνάδελφος εάν είχαμε προλάβει τον Στεφανάκο. Όχι ακριβώς, του είπαμε. Είχαμε προλάβει τη γκοφρέτα του, ο ίδιος είχε αποσυρθεί.
Εμάς τα δίχτυα μας φυλούσε ο Παπαδόπουλος, σύμφωνα με το τραγούδι της εποχής, και αμέσως μετά ο Πεφάνης και ο Τζανετουλάκος. Και καθώς το τραγούδι έτρεχε, έτρεχαν και οι παίκτες, αρχικά στο ξερό γήπεδο, και μετά στο γκαζόν, στις παραγράφους των εφημερίδων, τις φωτογραφίες που αναρτώνταν στις βιτρίνες των φωτογράφων της εποχής, στην Αθλητική Κυριακή, τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις και απέραντες συζητήσεις και καυγάδες και αφορισμούς. Κουρέλα η ομάδα σου, τρύπια μηχανή η δική σου, ξεφτίλας ο Δομάζος, χωνί ο Δεληκάρης.
Όλα αυτά κράτησαν λιγότερο από όσο νομίζουμε και λιγότερο από όσο διατεινόμαστε. Οι μεγάλες εποχές δεν ήταν και πολύ μεγάλες, αλλά αυτό ας το κρύβουμε από τους μικρούς που τους έχουμε ταράξει στο παραμύθι.
Πάντως ο Μιχαλόπουλος φορούσε το οκτώ σίγουρα. Και ξέρεις γιατί δεν έχουμε καμία αμφιβολία γι’ αυτό; Γιατί το φοράει ακόμα. Και να τώρα βγάζει τη σέντρα ο Ανδρούτσος, ο Μιχαλόπουλος, κυρίες και κύριοι, ίπταται ως αίλουρος, υπερφαλαγγίζει τους αντιπάλους οπισθοφύλακες και καρφώνει τη σφαίρα στα δίχτυα του ανήμπορου Οικονομόπουλου.
Μη μιλάς. Εχει παιχνίδι ακόμα. Είναι η δική μας άμυνα απέναντι στον χρόνο. Εκείνος να σφυρίζει και εμείς να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
