Η ανακούφιση μετριάζεται με τις ξιδάτες

ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ κανείς ότι ο ΕΝΦΙΑ, που αναγκαστικώς μεν, καταχρηστικώς δε, επιβλήθηκε σε ιδιοκτήτες εύπορους και μη πριν καμιά δεκαριά χρόνια, θα αποδεικνυόταν προσωρινός. Σταθεροποιήθηκε, μολονότι οι πολίτες φορολογούνταν ήδη για την περιουσία τους και για το εισόδημά τους, συνεπώς ο φορολογούμενος επιβαρύνθηκε πάνω στην υπόθεση ότι όποιος έχει ακίνητη περιουσία, όλο και κάποια ρευστότητα θα διαθέτει ή κάποια κληρονομιά, κρυφή ή ήδη φορολογημένη.

ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ βαίνουμε προς αποκλιμάκωση του συγκεκριμένου φόρου και αυτό συνιστά ανακούφιση. Για να μιλάμε όμως για προστασία των αδυνάτων και της μεσαίας τάξης, θα έπρεπε την ίδια στιγμή να μην ίσχυαν οι ανατιμήσεις στα αγαθά και στα καύσιμα και να μην είχαν προκύψει οι αναδουλειές της πανδημίας.

ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ θα έπρεπε να αρχίσει η εμπροσθοβαρής τόνωση της οικονομίας για δημιουργική έξοδο από την υγειονομική κρίση και τα παρεπόμενά της.

ΤΑ ΔΩΡΑ δεν πρέπει να είναι άδωρα ούτε να αναιρούνται από παράλληλες ξιδάτες, προκειμένου να τα χαίρεται ο κόσμος.

Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Ο ΚΑΡΚΙΝΟΣ

ΠΑΕΙ ΚΑΙΡΟΣ που δεν μιλάμε για «βία στα γήπεδα», αλλά για αλλόφρονα, αβυσσαλέο οπαδισμό, που λιγότερο έχει να κάνει με τις ομάδες και τη λατρεία γι’ αυτές και περισσότερο με την ανάγκη κάποιων πυρήνων να παίζουν ρόλο στρατεύματος και τάγματος εφόδου.

Ο ΦΟΝΟΣ στη Θεσσαλονίκη προκαλεί μεν φρίκη και οδύνη, αλλά δεν καταπλήσσει κανέναν. Οι περισσότερες συρράξεις μικρών ή μεγάλων φανατικών μπλογκ εδώ και πολλά χρόνια είναι δυνάμει φονικές.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ αναπτύχθηκε μέσα από μια καρκινογένεση: Είναι η εκτροπή της μυθολογίας της φανέλας σε μια παθολογία χωρίς όρια. Κυρίως είναι ζήτημα πυξίδας της νεολαίας. Και υποδαύλισης εκ μέρους παραγόντων του αθλήματος. Που και αυτοί φρίττουν σήμερα: Αλίμονο.