Εκβιάζεται η Δημοκρατία;

Και βέβαια εκβιάζεται και μάλιστα από τους ίδιους τους πολίτες που συμμετέχουν σε αυτή, από πολιτικούς και πολιτευτές, ακόμη και από επιστημονικούς συλλόγους και συλλογικότητες ή και μεμονωμένους δικαστικούς λειτουργούς. Το παράδειγμα που το αποδεικνύει είναι απτό και επίκαιρο: η απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.

Θα περίμενε κανείς ότι απέναντι στον μεγαλύτερο τρομοκράτη και εγκληματία από συστάσεως του ελληνικού κράτους, έναν άνθρωπο που σκότωνε αδιακρίτως και έχει καταδικαστεί σε 11 φορές ισόβια, θα ίσχυε η βασική αρχή κάθε δημοκρατίας, η Ισονομία. Ολοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο. Το Κράτος Δικαίου είναι η ύψιστη αρχή λειτουργίας του πολιτεύματος και η Δικαιοσύνη είναι τυφλή, δεν δικάζει πρόσωπα, αλλά πράξεις, δεν προσωποποιεί τα υποκείμενα ενώπιόν της.

Πλην όμως, όταν ο ίδιος ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητάει την προνομιακή μεταχείριση του Κουφοντίνα, όταν επιστημονικοί σύλλογοι εκδίδουν ανακοινώσεις παρότρυνσης προς την εξουσία να ενδώσει στο αίτημά του, όταν η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων ξεχνά τους δικαστές – θύματα της τρομοκρατίας και λειαίνει το έδαφος της ορθότητας των ισχυρισμών ενός τρομοκράτη, όταν νομικοί αποφαίνονται βαρύγδουπα ότι το κράτος παρανομεί, όταν μέρος της κοινής γνώμης πιστεύει τις αιτιάσεις ενός κοινού εγκληματία και όχι της αρμόδιας γενικής γραμματέως της κυβέρνησης, όταν καθημερινά εκδηλώνονται επιθέσεις σε πολιτικά γραφεία λόγω του Κουφοντίνα, τότε μάλλον η κοινή λογική και το περί δικαίου αίσθημα υποχωρούν στον παραλογισμό της πολιτικής σκοπιμότητας.

Διότι στις συντεταγμένες πολιτείες το παράνομο ή το σύννομο των ενεργειών της Διοίκησης κρίνεται από τη Δικαστική εξουσία και μόνο. Ετσι, όπως κάθε κρατούμενος ή πολίτης που πιστεύει ότι αδικείται από πράξεις της, ομοίως και ο Κουφοντίνας έχει κάθε δικαίωμα να προσφύγει κατά των πράξεων ή παραλείψεων της Διοίκησης στα αρμόδια δικαστήρια. Όπως εμπιστεύτηκε τη Δικαστική εξουσία για τη χορήγηση στο παρελθόν των αδειών που ελάμβανε, έτσι θα πρέπει να πράξει και τώρα. Αντί αυτού ξεκίνησε την απεργία πείνας πριν ακόμη υποβάλει σχετική αίτηση για τη μεταγωγή του στον Κορυδαλλό. Πρακτικά διάλεξε ο ίδιος τον δρόμο που θέλει να ακολουθήσει. Και αυτός ο δρόμος είναι σύμφωνος με τα πιστεύω του. Χρησιμοποιώ τις ωφέλειες της αστικής δημοκρατίας εκεί που με συμφέρει, την αντιμάχομαι, την εκβιάζω και την “τρομοκρατώ” όταν δεν επωφελούμαι.

Επουδενί δεν πρέπει η δημοκρατία να ενδώσει σε αυτόν τον εκβιασμό. Η τυχόν απώλεια μίας ανθρώπινης ζωής είναι πάντοτε ένα τραγικό γεγονός και την απευχόμαστε όλοι, όμως το βάρος δεν βαρύνει τον εκβιαζόμενο, αλλά τον εκβιαστή.

* O Κωνσταντίνος Κανελλάκης είναι δικηγόρος, LLB, LLM – μέλος των Δικηγορικών Συλλόγων Πατρών και Νέας Υόρκης.