Δεν είμαστε με την ειρήνη
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Όταν ο αντι-Νατοϊσμός της μεταπολιτευτικής περιόδου αναβιώνει στο έτος 2022, το αποτέλεσμα μοιάζει με βαφή μαλλιών στους κροτάφους εξηντάρη. Και καλά μεν ο εξηντάρης. Αλλά ο τριαντάρης και ο σαραντάρης, τι τρέχουν από πίσω από το άρμα με τη
γροθιά προτεταμένη; Είναι μια αγωνιστικότητα ασφαλούς τύπου: Καυγαδίζεις με Εκοους οφ δε παστ, με όρους εκνευριστικής μετεφηβείας. Και συλλαμβάνεσαι εκών αιχμάλωτος στους μεταπράτες ενός αντιαμερικανισμού που αδυνατεί να ερμηνεύσει την πραγματικότητα, αλλά σκοτίστηκε γι’ αυτό. Αυτός που τον ενδιαφέρει είναι αυτό καθ’ αυτό το μεταπρατικό συνθηματολογικό εμπόριο. Το αποτέλεσμα είναι να σπρώχνεις τους ορθολογιστές στο άρμα της δεξιάς, καθόσον δυσκολεύονται να βρουν σπίτι κάπου
ενδιάμεσα, αν και προβάλλει ως (ενδεχόμενη) ελπίδα ο Ανδρουλάκης.
Ολη αυτή η θεωρία ότι για τον πόλεμο στην Ουκρανία φταίει το ΝΑΤΟ που πίεσε τον Πούτιν (ορίστε, σου λέει ο άλλος: προειδοποιούσε ο Κίσινγκερ, ο οποίος επιτέλους έγινε καλός, γιατί μέχρι πρότινος του καταλογίζαμε δόλιες και μοχθηρές προθέσεις αφανισμού του ελληνισμού) αποτελεί νομιμοποίηση του ιμπεριαλισμού από την ανάποδη. Είναι ένα ωραίο επιχείρημα υπέρ του Ερντογάν, ο οποίος δυσανασχετεί για την παρουσία ελληνικών
στρατευμάτων στο Αιγαίο και πνίγεται ο άνθρωπος. Η θεωρία αυτή υπονοεί ότι κάθε Πούτιν και κάθε Ερντογάν, ως ισχυρή περιφερειακή δύναμη, έχουν δικαίωμα ανακήρυξης ζωτικού χώρου στις γειτονικές τους περιοχές. Η θεωρία αυτή δεν λαμβάνει υπόψη της ότι δεν είναι μόνο ο αμερικανικός παράγοντας που προκαλεί ανασφάλεια και αποσταθεροποιήσεις σε διάφορες ζώνες της υφηλίου. Είναι κι άλλοι.
Είμαστε υπέρ της ειρήνης, όλοι μας (φυσιολογικά, γιατί δεν παίρνεις για τους πάντες όρκο). Αλλά όταν έχεις πόλεμο, παύεις να είσαι υπέρ της ειρήνης και τάσσεσαι υπέρ της ειρήνευσης. Μιας ειρήνευσης με όρους δικαίου και ανθρωπισμού. Δεν μας είναι αδιάφορο αν ο πόλεμος θα σταματήσει επειδή ο Πούτιν θα έχει επιβληθεί και η Ουκρανία απολέσει την κυριαρχία της. Μια τέτοια στάση εκ μέρους μας θα ήταν κυνική και ηθικά ελλειμματική:
Να έχουμε εμείς το κεφάλι μας ήσυχο και τις τιμές των αγαθών σε βατά ύψη, και να πάει να πνιγεί η δικαιοσύνη. Προτιμάμε μια ειρήνευση που θα αποτελέσει διδακτική αποτυχία για τον Πούτιν, μακάρι δε να αποτελέσει και αφετηρία για πολιτικές εξελίξεις σε δημοκρατική κατεύθυνση για τη Ρωσία και τους πολίτες της που εξακολουθούν να πληρώνουν την τσαρικής καταγωγής έλλειψη δημοκρατικών δομών και φιλελεύθερης κουλτούρας στη
χώρα.
Το μεγάλο ερώτημα για τον καθένα μας, είναι πού βλέπουμε τον εαυτό που μας εκφράζει. Πάντα αυτό που προκύπτει ως ζητούμενο «στο τέλος της ημέρας» (στην ουσία όμως, στην αρχή της) είναι το ερώτημα της ταυτότητας. Και το όριο του δικαιώματος στο παιδιάρισμα, που στη χώρα μας έχει γίνει εθνικό σπορ και ξεπέρασε ακόμα και τη διαγωνιστική μαγειρική. Εκεί φτάσαμε.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
