Να μην πληρώσει η διεκδίκηση το μάρμαρο της κάλπης

Το κύριο άρθρο της «Π»

 

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ χρήσιμο να εμπλακεί η υπόθεση των γλυπτών του Παρθενώνα στην προεκλογική αντιπαράθεση, αλλά ήδη αυτό συνέβη, με την αφορμή μιας διαρροής από βρετανικές πηγές, μιας μάλλον αψυχολόγητης διάψευσης από το υπουργείο Πολιτισμού και μιας… επιβεβαίωσης που ήρθε από το Βρετανικό Μουσείο.

ΤΟ ΟΠΟΙΟ επισημοποίησε -αυτή είναι η κουλτούρα της διαφάνειας- ότι υπάρχει διαπραγμάτευση μεταξύ Μουσείου και Αθήνας για μια μορφή παραχώρησης περιορισμένου χρόνου από το Λονδίνο στην Ακρόπολη.

Η ΠΑΡΑΔΟΧΗ είναι αναγκαία μεν, αφού οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν τι απεργάζονται οι θεσμοί που διαχειρίζονται εξουσία, πολιτισμικό κεφάλαιο και δημόσια περιουσία, αλλά είναι και περιττή, αφού οι πάντες έχουμε μυριστεί ότι σοβεί ένα μακρό και περίπλοκο παζάρι ανάμεσα στις δύο πρωτεύουσες, με τις κυβερνήσεις, έστω και υπογείως, να έχουν πρωτεύοντα ρόλο.

ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ είναι ζωτικό αλλά και ευαίσθητο και δεν πρέπει να μπει στο δόκανο της πολιτικής διαπάλης που δεσμεύει και παγιδεύει τα διαπραγματικά περιθώρια. Το υπουργείο Πολιτισμού υποχρεώθηκε(;) να δηλώσει πως δεν αναγνωρίζει στο Βρετανικό Μουσείο κυριότητα στα γλυπτά.

ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ αν η δημόσια αυτή διατύπωση, η οποία αναχαιτίζει τις εντυπώσεις από την αντιπολιτευτική αξιοποίηση της… αρχαίας επικαιρότητας, βοηθάει την εθνική στόχευση.

ΠΡΟΚΥΠΤΕΙ μάλλον ζήτημα επικαιροποίησης της στόχευσης αυτής: Τι ακριβώς ζητάμε; Να μας επιστρέψουν διά βίου οι Βρετανοί τα γλυπτά; Και μάλιστα άνευ ανταλλάγματος; Το θεωρούμε εφικτό κάτι τέτοιο;

ΤΟ ΑΜΕΣΟ μέλλον θα δείξει πού πάει το ζήτημα. Με την ευχή μας να μην πάει μόνο μέχρι τις κάλπες χωρίς αποτέλεσμα και με τη διεκδίκηση να μπαίνει στην κατάψυξη επειδή έπρεπε και αυτή να μας διχάσει.