Οι Αχαιοί Πρωθυπουργοί, Πρόεδροι της Δημοκρατίας και του Κοινοβουλίου
Η σημαντική πολιτική βαρύτητα που απέκτησε η Αχαΐα, συνδυάζεται και με την πολιτική της διαχρονικότητα, καθώς και με τον καθοριστικής σημασίας ρόλο που διαδραμάτισαν οι αχαιοί πολιτικοί, στην πολυκύμαντη πορεία της χώρας
Σημαντικό μέρος της ιστορίας της δημοκρατίας είναι η ιστορία των θεσμών της και των ανθρώπων που τους υπηρέτησαν. Το σύγχρονο ελληνικό κράτος εξ αρχής στηρίχθηκε σε θεσμούς αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας: Εθνοσυνέλευση, Βουλή, Γερουσία. Με αυτούς αγωνίστηκε, κυβερνήθηκε, ολοκλήρωσε την εθνική και εδαφική συγκρότησή του και πορεύεται με τους άλλους ευρωπαϊκούς λαούς στον σύγχρονο κόσμο.
Στην πορεία των δύο αιώνων ύπαρξης του ελληνικού κράτους, οι πρωθυπουργοί, οι πρόεδροι της ∆ημοκρατίας και όσοι προήδρευσαν των νομοθετικών σωμάτων έζησαν την ιστορία και συνέβαλαν στη δημιουργία της σύγχρονης Ελλάδας. Η εμπέδωση της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα υπήρξε έργο του ελληνικού λαού που το έφεραν σε πέρας συγκεκριμένοι άνθρωποι.
Παρουσιάζονται οι αχαιοί πρωθυπουργοί, πρόεδροι της ∆ημοκρατίας και του Κοινοβουλίου. Οπως διαπιστώνουμε, η Αχαΐα έχει πλούσια πολιτική ιστορία. Πλούσια σε προσφορά στο Εθνος, σε πρωτοβουλίες και αγώνες που αποσκοπούσαν στην λευτεριά της χώρας και την εδραίωση της ∆ημοκρατίας. Ευλογα, προσέφερε ουκ ολίγα τέκνα της στην πολιτική και στην υπηρεσία του δημόσιου συμφέροντος.
Υπήρξαν βεβαίως και οι μελανές στιγμές, καθώς Αχαιός οδήγησε τα τανκς εναντίον της ∆ημοκρατίας, στις 21 Απριλίου του 1967. Ο σεβασμός στην ιστορική μνήμη, απαιτεί να θυμόμαστε και τα θετικά και τα αρνητικά. Αλλωστε έτσι αποκτά η ιστορία το διδακτικό της περιεχόμενο. ∆εκαέξι συνολικά Αχαιοί έφθασαν στο αξίωμα του πρωθυπουργού στη διάρκεια των χρόνων ζωής του ελληνικού κράτους.
Επίσης δύο πρόεδροι ∆ημοκρατίας (τυπικά υπολογίζεται και ως τρίτος ο Γ. Παπαδόπουλος, ο οποίος κατέλυσε τη ∆ημοκρατία το 1967) και εφτά πρόεδροι της Εθνοσυνέλευσης / Βουλής / Γερουσίας.
Αφιερωμένο στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Αχαϊκή Πολιτική Ιστορία
Η σημαντική πολιτική βαρύτητα που απέκτησε η Αχαΐα, συνδυάζεται και με την πολιτική της διαχρονικότητα, καθώς και με τον καθοριστικής σημασίας ρόλο που διαδραμάτισαν οι αχαιοί πολιτικοί, στην πολυκύμαντη πορεία της χώρας. Αν και ο πολιτικός πρωταγωνιστικός ρόλος των Αχαιών αρχίζει με την εγκαθίδρυση της «Α ‘ Βασιλευομένης ∆ημοκρατίας» το 1864, η πολιτική «προϊστορία τους» ξεκινά από τα τέλη του 18ου αιώνα.
Η αφετηρία της πολιτικής ισχύος των Αχαιών βρίσκεται στα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας, όταν το περίφημο «Αχαϊκό Κόμμα», στόχος του οποίου ήταν η εκλογή του «Βεκίλη της Πελοποννήσου», δηλαδή του αντιπροσώπου των «∆ημογερόντων του Μόριά» στην Κωνσταντινούπολη, κατάφερε να υπερισχΰσει του «Κόμματος των ∆εληγιανναίων» και να εκλέξει «Βεκίλη» τον Θάνο Κανακάρη και μετά τον Κώστα Κωστάκη.
Το κύρος του ονόματος των αχαιών πολιτικών, προερχόμενο από την οικονομική και κοινωνική επιφάνεια που διέθεταν, τους ώθησε στην πιο σημαντική πρωτοβουλία Ελλήνων πολιτικών – επαναστατών και τους έθεσε στην κεφαλή του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, υποσκελίζοντας τη «Φιλική Εταιρεία», μέλη της οποίας υπήρξαν οι περισσότεροι από αυτούς. Ετσι, στις 22 Μαρτίου 1821, οι πρόκριτοι της Αχαΐας «… συστήσαντες το πρώτον εν Ελλάδι διευθυντήριον, το Αχαϊκόν, ανέλαβον την διοίκησιν και απέστειλαν προς τους εν Πάτραις προξένους εγκύκλιον, της οποίας το κείμενον συνέταξεν ο Γερμανός…», όπως γράφει ο ιστορικός Κ.Ν. Τριαντάφυλλου.
Πορεία προς τον εκσυγχρονισμό
Κατά τα πρώτα δεκαπέντε χρόνια, όμως, του νεοσύστατου ελληνικού κράτους και συγκεκριμένα κατά τη διάρκεια της «Ελληνικής Πολιτείας» του Ι. Καποδίστρια και της «Απόλυτης Μοναρχίας» του Οθωνα, η πολιτική ισχύς των Αχαιών περιορίστηκε σε τοπικό επίπεδο και σε δευτερεύοντες ρόλους.
«… Οι τοπικοί ηγέτες», γράφει ο Χ. Λυριντζής, «… όντας επαγγελματίες πολιτικοί, κατανόησαν τους κινδύνους από ενδεχόμενο αποκλεισμό τους από την εξουσία και φρόντισαν να αποτρέψουν ένα τέτοιο γεγονός …» και, τελικά, «… ωφελήθηκαν άμεσα από την εγκαθίδρυση αντιπροσωπευτικού συστήματος το 1844…».
Βασικά αιτήματα των νέων φορέων πολιτικής σκέψης και πρακτικής, ήταν η ρήξη με το κατεστημένο του «παλαιοκομματισμού», ο εκδημοκρατισμός της χώρας, η αποτελεσματική οργάνωση του κράτους και ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας διά μέσου της εκβιομηχάνισης. Δηλαδή, προϋπόθεση για την πολύπλευρη ανάπτυξη της χώρας, ήταν ο αστικός μετασχηματισμός της και ιδανικότερο περιβάλλον καρποφόρησης της αστικής μετεξέλιξης ήταν η Δημοκρατία.
Σ’ αυτό το διάστημα, τέσσερις Αχαιοί αναδείχθηκαν πρωθυπουργοί της χώρας, εκ των οποίων ο ένας, ο Μπεν. Ρούφος, αναρριχήθηκε στην ιδιότυπη θέση του αντιβασιλέως, ένας άλλος, ο Αλέξ. Ζαΐμης, στη θέση του «Υπατου Αρμοστή Κρήτης» (ενώ οι θητείες των άλλων δύο, των Θρασ. Ζαΐμη και Σωτ. Σωτηρόπουλου, σημαδεύτηκαν από δύο ξεχωριστά γεγονότα. Ο μεν πρώτος εισέπραξε τη διεθνή κατακραυγή για τη «Σφαγή στο Δήλεσι» των ξένων περιηγητών ο δε δεύτερος συνδέθηκε με την πολυσυζητημένη χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, το 1893.
Ανάταση και Τραγωδία
Μετά το «Κίνημα στο Γουδί» που σηματοδότησε την είσοδο του Ε. Βενιξέλου στην κεντρική πολιτική σκηνή και την καθιέρωση νέων πολιτικών προσώπων και ηθών, το ελληνικό κράτος κατάφερε να ξεπεράσει με ευκολία την δεκαεπτάχρονη δυσμενή περίοδο 1892-1909 κύρια χαρακτηριστικά της οποίας ήταν η βαθιά ηθική, οικονομική και θεσμική παρακμή.
Ως άμεσο αποτέλεσμα της γενικότερης ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους, ήλθε η νικηφόρα προέλαση των ελληνικών στρατιωτικών δυνάμεων κατά τους Βαλκανικούς πολέμους, η κυβερνητική σταθερότητα και η αναπτυξιακή οικονομική πορεία της χώρας. Ο αναγκαίος συμβιβασμός όμως που είχε επέλθει, μεταξύ Ε. Βενιζέλου και βασιλιά Γεωργίου Α’, παρερμηνεύθηκε από τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο, γεγονός που οδήγησε τη χώρα στον Εθνικό Διχασμό και στην επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην Ελλάδα, αλλά και στην εκθρόνιση του βασιλιά Κωνσταντίνου.
Από την Καταχνιά, στην Ανηφόρα και στην Ανοιξη
Στο τριαντάχρονο διάστημα της Β’ Βασιλευομένης Δημοκρατίας, που έλαμψε η προσωπικότητα του Κ. Καραμανλή, πρωθυπουργοί της χώρας αναδείχθηκαν και οι Παν. Κανελλόπουλος, Δημήτριος Μάξιμος και Κων. Γεωργακόπουλος (υπηρεσιακός), Γ. Παπανδρέου, ενώ ο αχαιός συνταγματάρχης και κατόπιν «πρωθυπουργός» Γ. Παπαδόπουλος, επέβαλε στην χώρα, επί επτά χρόνια, μια στρατοκρατική Δικτατορία. Μετά το 1974 η οικογένεια Παπανδρέου μάς έδωσε δύο πρωθυπουργούς. Τον Ανδρέα Γ. Παπανδρέου (1981-1988), και τον Γεώργο Α. Παπανδρέου (2009-2011). Από την Αχαΐα και ο πέμπτος πρόεδρος της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, Κ. Στεφανόπουλος. Ο δεύτερος πρόεδρος της χώρας, μετά τον Αλεξ. Ζαΐμη, που επανεξελέγη στο ύπατο αξίωμα για δεύτερη συνεχόμενη θητεία.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
