Αγαπητοί συνεπιβάτες
Ο σεβασμός στον διπλανό σου, μπορεί να ακούγεται σε κάποιους παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο, όμως είναι πολύ σημαντικό. Και ίσως κάποιος το καταλάβει αν βρεθεί ποτέ στην θέση του “διπλανού” και χρειαστεί να αντιμετωπίσει ανάλογες συμπεριφορές.
Πρόσφατα χρειάστηκε να ταξιδέψω με το υπεραστικό ΚΤΕΛ. Ένα ταξίδι 3 ωρών ως την Αθήνα ήταν όλο και όλο, αλλά έμοιασε σαν να κράτησε πάνω από πεντάωρο.
Όχι, δεν ήταν θέμα του λεωφορείου. Το ταξίδι έγινε μια ιδιαίτερα ζεστή ημέρα, αλλά ευτυχώς και ο εξαερισμός ήταν ανοικτός και όλα καλά πήγαν.
Αυτό που έκανε δύσκολο το ταξίδι ήταν απλά οι συνεπιβάτες, και για να είμαι πιο ακριβής κάποιοι από αυτούς. Γιατί όταν βρισκόμαστε μαζί με άλλα 50 άτομα μαζί σε έναν χώρο, σίγουρο είναι πως θα υπάρξουν κάποιοι που θα κάνουν ό,τι μπορούν για να σε εκνευρίσουν.
Λένε ότι στον κινηματογράφο το πιο δύσκολο είναι να δουλεύεις με παιδιά και ζώα. Στα ταξίδια δεν είχα ποτέ πρόβλημα με τα τετράποδα, σε αντίθεση με τα παιδιά. ‘Η μάλλον με τους γονείς που επειδή οι ίδιοι έχουν συνηθίσει κάποια πράγματα πιστεύουν πως θα πρέπει να τα ανέχονται και οι υπόλοιποι που βρίσκονται γύρω τους. Θα μου πει κάποιος “παιδί είναι τι να κάνει;”. Δίκιο, αλλά εδώ είναι και ο ρόλος του γονιού. Γιατί στις 7 το πρωί δεν είναι και ό,τι καλύτερο να ακούς δυνατές φωνές από το μπροστινό σου κάθισμα και την μητέρα δίπλα να κοιμάται ανέμελη λες και δεν τρέχει τίποτα. Ίσως αυτές οι φωνές για την ίδια να αποτελούν το “soundtrack” της ημέρας της, όμως πως να το κάνεις για τους υπολοίπους μας δεν είναι ούτε κάτι που έχουμε συνηθίσει ούτε κάτι που επιθυμούμε να ακούμε πρωί – πρωί. Και ούτε είναι ό,τι καλύτερο το άλλαγμα της πάνας μέσα στο λεωφορείο, έναν χώρο κλειστό που όλο το air condition του κόσμου δεν μπορεί να εξουδετερώσει τις οσμές του μπροστινού καθίσματος. Και πάλι κάποιος θα μου πει “παιδί είναι τι να κάνουμε”. Το καταλαβαίνω, αλλά καλό θα ήταν να καταλάβαινε κάποιος και τους υπόλοιπους.
Επίσης, κατά την ταπεινή μου άποψη, το λεωφορείο δεν είναι ο χώρος για να λέγονται οικογενειακές ιστορίες και μάλιστα με το volume ανεβασμένο όσο παίρνει. Γιατί μία κυρία όπως και εμείς οι υπόλοιποι μάθαμε ότι έχει και έναν τρίτο αδελφό που αγνοούσε μέχρι τα 52 της χρόνια. Μάθαμε και πολλά άλλα για την ζωή της αφού αποφάσισε να τα μοιραστεί με όλους τους συνεπιβάτες της, αλλά δεν χρειάζεται να γραφτούν!
Τα λεωφορεία δεν είναι επίσης χώροι καθαρισμού και κυρίως προσωπικής υγιεινής, αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι οι ανασκαφές που έκανε ο κύριος του διπλανού καθίσματος στην ρυνική του κυλότητα, τα ευρύματα των οποίων έδειχνε να εκτιμά δεόντως. Γιατί πώς να το κάνεις, πρωί ήταν, το στομάχι άδειο ήταν και ευαίσθητο, ε, δεν χρειαζόταν να γινόμαστε μάρτυρες αυτής της διαδικασίας.
Δεν θα σταθώ στα βίντεο από το κινητό που αποφάσισαν τα παιδιά πίσω μου να παρακολουθούν άνευ ακουστικών. Αυτά συμβαίνουν παντού έτσι και αλλιώς και είπαμε να γκρινιάζουμε αλλά να το κάνουμε για πράγματα που αξίζουν γκρίνια.
Ο σεβασμός στον διπλανό σου, μπορεί να ακούγεται σε κάποιους παλιομοδίτικο ή ξεπερασμένο, όμως είναι πολύ σημαντικό. Και ίσως κάποιος το καταλάβει αν βρεθεί ποτέ στην θέση του “διπλανού” και χρειαστεί να αντιμετωπίσει ανάλογες συμπεριφορές.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
