Δεν πρόκειται μόνο για τους σιδηροδρόμους

Η ΕΠΑΝΑΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ των σιδηροδρόμων είχε ως προϋπόθεση την κάλυψη βασικών όρων ασφάλειας. Αν υπήρχαν πράγματι ουσιαστικά κενά, είναι να προβληματίζεσαι ότι η προϋπόθεση αυτή τέθηκε αφού η χώρα θρήνησε 57 θύματα στα Τέμπη. Εκτός αν η διακοπή των δρομολογίων έγινε κυρίως για λόγους ψυχολογικούς και επικοινωνιακούς. Ενδεχομένως και για να διασφαλιστεί ότι η συρροή των δαιμόνων δεν έφερνε μια δεύτερη συμφορά «κολλητά» με την προηγούμενη, γιατί η κατακραυγή θα ήταν ασυμμάζευτη.

ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ να μιλήσουμε ωστόσο για ζητήματα ασφάλειας στις μετακινήσεις και την καθημερινότητα, το θέμα δεν περιορίζεται φυσικά στους σιδηροδρόμους, άλλο αν η τρομερή συγκυρία έθεσε τον συγκεκριμένο τομέα στο εδώλιο ως αποκλειστικό κατηγορούμενο.

Η ΑΣΦΑΛΕΙΑ αφορά επίσης την καταλληλότητα των κτιρίων και τους προσεισμικούς ελέγχους. Την εποπτεία των οδικών δικτύων αλλά και το σύστημα χορήγησης αδειών οδήγησης. Τη θωράκιση των πεζοδρόμων και των κοινόχρηστων χώρων. Την ποιότητα των υδάτων, πόσιμων και θαλάσσιων, όπως και της ατμόσφαιρας στα αστικά κέντρα. Την τήρηση των κανονισμών στους χώρους εργασίας, ιδίως στις περιπτώσεις υψηλού κινδύνου. Την πυρασφάλεια, τις αμέλειες και τις πλημμέλειες της υπαίθρου. Και πολλές άλλες καταστάσεις, που εγκυμονούν κινδύνους για πολλούς ή λίγους συμπατριώτες. Οι λίγοι δεν είναι αμελητέοι ως ποιότητα, φυσικά.

ΜΕ ΑΛΛΑ λόγια, το ερώτημα δεν είναι πόσους σταθμάρχες θα έχουμε σε κάθε βάρδια, αλλά εάν μιλάμε για ένα κράτος σοβαρό, αυστηρό, ανένδοτο σε αξιακά ζητήματα, αποφασισμένο να περιφρουρεί νόμους και κανονισμούς και να επιβάλλει το πνεύμα αυτό στην κοινωνία.

ΔΙΟΤΙ σε τελευταία ανάλυση, τους 57 πολίτες τούς σκότωσε το «ωχ αδελφέ» κλίμα που επικρατεί στην εγχώρια ατμόσφαιρα, διαβρώνοντας ως γραφικότητα με φονικές δυνατότητες συνειδήσεις, μηχανισμούς και αντιστάσεις.

ΑΛΛΑ βέβαια πρόκειται ΚΑΙ για τους σιδηροδρόμους και ορθά ασχοληθήκαμε με αυτούς. Αλλά να μην αμελούμε τα υπόλοιπα, τα οποία θα μας τα θυμίσει η επόμενη καταστροφή.