Η δαιμονοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα
Του Γιώργου Χώτου, Καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών.
Δεν ανήκω ούτε στους συνωμοσιολόγους, ούτε στους εντυπωσιοθήρες ανατροπείς των καθιερωμένων. Αν τα γραφόμενά μου δημιουργήσουν τέτοια εντύπωση, δεν φταίω εγώ, αλλά οι ανακολουθίες μεταξύ πραγματικότητας και πλατιάς αποδοχής της επιστημονικοφανούς θεωρίας της Κλιματικής Αλλαγής, δηλαδή της καθιερωμένης αντίληψης περί επερχομένου αφανισμού της Ανθρωπότητας από την υπερθέρμανση που προκαλεί η συσσώρευση, στην ατμόσφαιρα, ανθρωπογενούς διοξειδίου του άνθρακα (CO2) και παρελκομένων αυτής, ξηρασία, ερημοποίηση, λιώσιμο πάγων, αύξηση στάθμης θαλασσών, οξίνιση ωκεανών, κυκλώνες, τυφώνες με άλλα λόγια «κλιματική κρίση».
Ο όρος «κρίση» πρωτίστως, αλλά και ο «αδελφός του», «αλλαγή», έχουν αποκτήσει αρνητική νοηματοδότηση. Ομως οι λέξεις δεν είναι κατ ανάγκη καταστροφικές, αφού αυτών προκύπτουν, πολλάκις, καλύτερες συνθήκες και πρόοδος.
Αν ήθελαν να είναι ακριβείς (και τίμιοι) στις Κασσανδρικές τους προβλέψεις για το κλίμα, θα έπρεπε να ομιλούν για «κλιματική καταστροφή». Ομως, ενώ γνωρίζουν για το αχαρτογράφητο των προβλέψεων, στο οποίο χτίζουν καριέρα, προτιμούν να αφήνουν κάποια προσχηματική έστω οδό διαφυγής από το ενδεχόμενο της διάψευσης του αρμαγεδώνα.
Το διοξείδιο του άνθρακα, στο ατμοσφαιρικό του ποσοστό, έχει αυξηθεί από 0,028% γύρω στα 1945 στο 0,042% περίπου. Είναι αυτό πολύ; Είναι καταστροφικό; Για τι πράγμα καταστροφικό; Κι αν αυξηθεί κι άλλο θα γίνει καταστροφικότερο; Κι αν π.χ φθάσει το 0.090% θα έχουμε το τέλος του κόσμου;
Μήπως υπάρχει ένα επίπεδο κορεσμού πέραν του οποίου οποιαδήποτε επιπλέον αύξηση έχει μηδαμινή επίδραση στο φαινόμενο του θερμοκηπίου; Ενα μικρό παράδειγμα, σταδιακές προσθήκες αλατιού ή ζάχαρης στο νερό παρουσιάζουν γρήγορη και πλήρη διάλυση στην αρχή και όσο προχωρά η πρόσθεσή τους ολοένα και πιο δύσκολα διαλύονται. Από ένα σημείο και πέρα ο άνθρωπος πολύ δύσκολα θα νιώσει το περισσότερο ξινό ή το περισσότερο γλυκό.
Προτίμησα αυτό το απλοϊκό παράδειγμα ως αντίδραση στη δαιμονοποίηση του διοξειδίου του άνθρακα, που επιχειρείται από πολιτικοποιημένες επιστημονικές ελίτ, για να αντιτάξω τη φωνή της λογικής έναντι προβλέψεων για παγκοσμίως υποτιθέμενη επερχόμενη καταστροφή.
Καταστροφή θα ήταν αν ο άνθρωπος απελευθέρωνε στην ατμόσφαιρα κάποιο δηλητήριο. Είναι δηλητήριο το διοξείδιο του άνθρακα; Φυσικά όχι, δεν είναι ούτε καν «καπνιά». Απεναντίας είναι το μόριο της ζωής, η ευεργεσία της φύσης για τη ζωή και η αιτία που υπάρχουμε εμείς και κάθε φυτό ή ζώο στον πλανήτη.
Τα φυτά, με αυτό το διοξείδιο, που περιέχεται σε αυτή μη νομίσετε ότι επιτελούσαν άνετα και επαρκώς τη φωτοσύνθεση και εξ αυτής την παραγωγή σακχάρων. Οχι, «μάχη» δίνουν για να μπορέσουν να δεσμεύσουν αυτή την αραιή στην ατμόσφαιρα μάζα του διοξειδίου.
Το πόσο πολύ λοιπόν διοξείδιο του άνθρακα υπάρχει στην ατμόσφαιρα καθορίζει και την ευμάρεια των φυτών. Αυτό το λίγο παραπάνω διοξείδιο που έχει συσσωρευθεί στις μέρες μας στην ατμόσφαιρα έχει κυριολεκτικά εκτινάξει τη φυτοκάλυψη στον πλανήτη και έχει μεγιστοποιήσει την αγροτική παραγωγή μειώνοντας και τις αρδευτικές ανάγκες.
Προσωπικά το βιώνω χωρίς πολύ κόπο, καθώς βλέπω γύρω μου (από τον κήπο μου, έως τις γυμνές παλιά και σήμερα καταπράσινες κορυφές του Παναχαϊκού, της Παλιοβούνας ή της Κλόκοβας) τη φύση να οργιάζει. Συνάμα το ίδιο συμβαίνει και στη θάλασσα κι ας μη το βλέπουμε.
Το βλέπω όμως στο εργαστήριο όπου καλλιεργώ φύκη και τα τροφοδοτώ συνεχώς με ατμοσφαιρικό αέρα. Η ανάπτυξή τους σήμερα δεν συγκρίνεται με αυτή που παρατηρούσα π.χ το 1990. Ολα οφείλονται στο λίγο παραπάνω διοξείδιο του άνθρακα που βάλαμε εμείς οι άνθρωποι στην ατμόσφαιρα και δημιουργούμε μια ευνοϊκή παρακαταθήκη για να αντιμετωπίσουμε το διατροφικό πρόβλημα των 9+ δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
