Η εργασία, ως τιμωρία ή ως λύτρωση

Μαύρη κωμωδία. Η δουλειά καταδυναστεύει τους περισσότερους συμπατριώτες, είτε επειδή το φαινόμενο «εργασία» στη χώρα είναι μια σκέτη στρέβλωση -κάκιστη οργάνωση, κάκιστη κοινωνική κουλτούρα, κάκιστες οριζόντιες σχέσεις στους εργασιακούς χώρους, μηδαμινή προοπτική- είτε επειδή είμαστε διαπαιδαγωγημένοι ως μη αναγνωρισμένοι πρίγκιπες. Η μεταπολιτευτική οικογενειακή παιδαγωγική ρήμαξε τους νέους ανθρώπους, σε συνδυασμό με ένα κοινωνικό σύστημα που τους καταδικάζει στην αναπηρία της μη ανάπτυξης παραγωγικών δεξιοτήτων. Στο χιούμορ που διατρέχει τα κοινωνικά δίκτυα, βλέπεις ότι η εργασία βιώνεται περίπου ως κατάρα. Και ενώ πορευόμαστε διά βίου ονειρευόμενοι τη μεγάλη απόδραση, όταν έρχεται η ώρα της σύνταξης, μας περιμένουν νέες συμφορές. Αφενός, το ύψος της σύνταξης είναι αχαρακτήριστα χαμηλό -είναι θλιβερό ο Ελληνας συνταξιούχος να μην έχει τα φόντα για μια στοιχειώδη κοινωνικότητα- αφετέρου, εγείρεται σε πολλούς ο καταθλιπτικός παράγοντας της αδράνειας: Απειρες μεγάλες ώρες που δεν μπορείς να τις γεμίσεις εάν δεν καταφέρεις σαν άνθρωπος να αποκτήσεις περιεχόμενο.