Η ηθικολογία του καπνού που μοιάζει κούφια

Επρεπε, τελικά, ένας δημοφιλής σελέμπριτι της τηλεόρασης, που «πιάστηκε» από τον φακό να διασκεδάζει σε νυχτερινό κέντρο… μετά τσιγάρου, να «ξυπνήσει» το καθ’ ομολογίαν κοιμισμένο σύστημα Υγείας και Ασφάλειας της χώρας, που «διασκεδάζει» ανέμελο σε έναν δημόσιο «ναργιλέ»!

Αυτό το βουητό της διαμαρτυρίας για κάπνισμα, χρειάστηκε ο υπουργός Πλεύρης για να προβάλει την εξουσία του με διαδικτυακή του παρέμβαση, δείχνοντας, τύποις και επικοινωνιακά, πως δεν έχει ξεχάσει την τήρηση της νομιμότητας, η οποία έχει παραδοθεί βορά στη νύχτα.

Το αυτονόητο, δηλαδή έλεγχος και πρόστιμο, δεν έπεισε πως υπάρχει, αλλά μάλλον η αφύπνιση του υπουργού ήρθε, αντιθέτως, να θυμίσει πόσο ξεχασμένο είναι το μέτρο απάλειψης του καπνίσματος.

Η πολιτεία, αδύναμη να εφαρμόσει μονίμως τους κανόνες, επιδίδεται σε σπασμωδικούς ακτιβιστές, που τάχα «ευαισθητοποιούνται» όταν τα φώτα πέφτουν πάνω στους αρμοδίους, τους «στραβώνουν» ή τους ερεθίζουν, προεκλογικά.

Πέρα από τον δήθεν καταγγελτικό λόγο των πολιτικών θα ήταν πιο πειστικό -αντί του γνωστού ξύλινου λόγου- να αποδείξουν τον ισχυρισμό ότι, όντως, γίνονται έλεγχοι, όντως επιβάλλονται οι κυρώσεις του νόμου και γιατί όχι να δημοσιοποιήσουν πράξεις ελέγχου και καταλογισμού.

Η κυβέρνηση είχε προβάλει τον νόμο για το κάπνισμα σε εσωτερικούς χώρους ως ορόσημο της μεταρρυθμιστικής της τόλμης, στυλ παιδαγωγού μιας κοινωνίας που συλλογικά θα επιδεικνύει σύνεση και ήθος.

Χρειάζεται, αν μη τι άλλο, ξεκάθαρη πολιτική βούληση και όχι ένα βαρετό, κι εκ των υστέρων πολιτικό, κήρυγμα, χρόνια μετά την ψήφιση του απαγορευτικού νόμου.

Παραμονές εκλογών, άλλωστε, η ηθικολογία μοιάζει ακόμη πιο κούφια!