Η ομιλία του Πέτρου προβλημάτισε, ταρακούνησε…
Του Δημήτρη Δημητρόπουλου, πρ. πρόεδρος Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Γυμναστικής Ομοσπονδίας.
Η πρώτη αντίδραση στην ομιλία του Πέτρου Ψωμά, με αναφορές στην πόλη της Πάτρας, διαχρονικά από την εποχή των εμβληματικών δήμαρχων της, τις αναφορές στο εμπόριο, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό, στις παραδόσεις, στην κοινωνική προσφορά και στην νεολαία, δεν θα μπορούσε να μην δημιουργήσει και φυσικά να μην προκαλέσει ενθουσιασμό και ελπίδα.
Καθώς όμως ο χρόνος της ομιλίας πλησίαζε προς ο τέλος, ο ενθουσιασμός έφθινε και τον αντικαθιστούσε το συναίσθημα της μελαγχολίας, που ερχόταν στο προσκήνιο. Μελαγχολία για τον Πέτρο που θέλαμε και τελικά δεν είχαμε.
Η παρουσίαση ήταν πραγματικά σπουδαία και κρίμα που περιορίστηκε μόνο στον χώρο του Royal. Ομως αξίζει να παρουσιασθεί και να προβληθεί από τα τοπικά ΜΜΕ ως ένας άλλος προβληματισμός αλλά και ως μια φρέσκια πρόταση για την πόλη μας. Ιδιαίτερα σε μια χρονική στιγμή που το μίσος, η βία, η απογοήτευση , η μιζέρια κερδίζουν διαρκώς έδαφος και οι λέξεις χάνουν το νόημα τους.
Ο Πέτρος στάθηκε μπροστά στους εκατοντάδες ανθρώπους με σταθερά πατήματα, με στοχευμένο πολιτικό ορίζοντα, ήταν γνώστης των προβλημάτων της πόλης και φυσικά είχε προτάσεις για την επίλυση τους.
Είχε καθαρή και αρίστη χρήση της ελληνικής γλώσσας, παρουσίασε το όραμα του και έπεισε με το πάθος του για την πόλη. Ηταν μια βραδιά γεμάτη φρεσκάδα, ελπίδα, αλλιώτικη, με πολύ Πάτρα, κάτι διαφορετικό, για αυτό άλλωστε το χάρηκε ο κόσμος που εύχονταν να μην τελειώσει αυτή η υπεροχή βραδιά.
Η επινοητικότητα των διοργανωτών και φαντάζομαι και του ιδίου να τελειώσει η βραδιά με ζωντανό φόντο την νεολαία να χορεύει, να απελευθερώνεται ήταν το απαύγασμα για όχι άλλη μαυρίλα και μιζέρια που αποπνέει αυτή η πόλη.
Ηταν μια παρουσία «κάτι διαφορετικό», μια πρόταση για να λυθούμε από τα σφιχταγκάλιασμα του παρελθόντος. Να μην κάνουμε το λάθος η Πάτρα να νιώθει ξαφνικά ότι φεύγει, ότι το πλοίο ξεκίνησε ενώ δεν θα είναι έτσι. Απλά ένα άλλο πλοίο έχει κάνει πίσω. Τόσο ωραία: άλλοι έκαναν πίσω και εμείς νομίζαμε ότι προχωρούμε ενώ βρισκόμασταν τραγικά δεμένοι με τους κάβους στο ασφαλές λιμάνι μας…
Η ομιλία του Πέτρου προβλημάτισε, ταρακούνησε τα αντανακλαστικά των Πατρινών, θύμισε το παρελθόν αυτής της πόλης και τον ρόλο της, στην επικράτεια της πατρίδας μας (πολιτικό, οικονομικό, πολιτιστικό, αθλητικό, κοινωνικό), έθεσε ερωτήματα, όπως «γιατί μπορούσαμε και τώρα δεν μπορούμε;».
Γιατί δεν έχει αξιοποιηθεί το παραλιακό μέτωπο και παραμένει με θολή εικόνα σε ότι αφορά την προοπτική του;
Γιατί δεν έχει αναβαθμιστεί το καρναβάλι σε σύγχρονο προϊόν;
Γιατί δεν έχει διεθνοποιηθεί το παρακμιακό ήδη Φεστιβάλ της Πάτρας;
Γιατί δεν έχει δοθεί λύση στο κυκλοφοριακό πρόβλημα της πόλης με αποτέλεσμα οι δρόμοι της να έχουν μετατραπεί σε ένα απέραντο parking;
Γιατί δεν έχουν δημιουργηθεί σύγχρονες μονάδες ανακύκλωσης και εκμετάλλευσης των απορριμμάτων;
Γιατί δεν έχει αναπτυχθεί ο αθλητικός, ο θρησκευτικός, ο ιατρικός, ο συνεδριακός τουρισμός για την ανάκαμψη της αγοράς;
Ετσι λοιπόν ο ομιλητής έθεσε σχεδόν φυσιολογικά την απορία μιας ομολογούμενης απογοήτευσης των πολιτών αυτής της πόλης.
Θέλοντας να κλείσω αυτή την αναφορά στον Πέτρο, βρήκα και διάλεξα ένα στίχο από τον Ν. Καββαδία και αφορά όλους μας:
Καθώς αποκοιμήθηκες
Φύλαγε βάρδια ο κάβος.
Και ενώ εσύ κοιμόσουν
Ταξίδευαν τα χρόνια
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
