κ. Καρυστιανού, γονείς, συγγενείς θυμάτων προχωρείστε

Ο Γιώργος Πιπερόπουλος είναι καθηγητής – πρόεδρος Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Παρακολούθησα ένα μεγάλο μέρος της συνεδρίασης της Βουλής, με δεκάδες ομιλητές όλων των κομμάτων, για το μεγάλο, πραγματικά πολύ μεγάλο θέμα του «εγκλήματος» -έστω από αβλεψίες- των Τεμπών. Ουδέν σχόλιο και δεν με ικανοποιεί η λέξη «ατύχημα»!

Ομολογώ ότι παρακολούθησα, για μια ακόμη φορά, και τη συγκλονιστική ομιλία της κ. Μαρίας Καρυστιανού και την έκκληση γονέων και συγγενών θυμάτων στην αρμόδια Επιτροπή «Petitions Committee EU», που θα παραμείνει «ενεργή» και υποκλίνομαι με σεβασμό!

Ξεπέρασαν τον απίστευτο αριθμό του 1 εκατ. -για τα ελληνικά δεδομένα- οι υπογραφές και θα ήταν ακράδαντα τριπλάσιος ο αριθμός, εάν όλες κι όλοι οι πολίτες μπορούσαν να χειρισθούν επαρκώς τις απαιτούμενες ηλεκτρονικές διαδικασίες.

Είναι, πλέον, διάχυτη η διαπίστωση ότι βρισκόμαστε -ιδιαίτερα εμείς οι Ελληνες και η πατρίδα μας- στο μάτι ενός κυκλώνα, στη δίνη προβληματισμών, με κλυδωνισμό θεσμών και δομών, με ακύρωση παραδοσιακών προτύπων συμπεριφοράς και μαζί και της πατροπαράδοτης «ελληνικής αλληλεγγύης».

Καθώς δεν είμαι βουλευτής ή στέλεχος κάποιου κόμματος, ελπίζω να μην παρεξηγηθεί η παρέμβαση – παράκληση στην κ. Καρυστιανού και στις οικογένειες των 57 δολοφονημένων επιβατών, αλλά και δεκάδων σοβαρά σωματικά και ψυχικά τραυματισμένων, να συσπειρωθούμε γύρω τους, να μετουσιώσουμε την οδύνη και τον σπαραγμό σε θετική δύναμη και με αφετηρία εμάς τους 1.341,000 που υπογράψαμε να κάνουμε:

Την «Κοινωνική Αλληλεγγύη» αντίδοτο στην παρακμή, για να ξαναβρούμε το «εμείς» της ελληνικής κοινότητας ως εναλλακτική πορεία ανόδου, κόντρα στον εθνικό κατήφορο της φθοράς και παρακμής, όπου μας οδηγούν επί δεκαετίες τώρα «τα παιχνίδια» του πολιτικού συστήματος.

Με μπροστάρηδες τις οικογένειες των θυμάτων όλοι «εμείς», οι πολίτες, να ξεφύγουμε από τη δεσμευτική και καταστροφική πολυχρωμία του μπλε, του πράσινου, του κόκκινου και των πολύχρωμων αποχρώσεων, να αρνηθούμε την εκφυλιστική αντίληψη του πολιτικού – κομματικού οφέλους και να δούμε, ακόμη καλύτερα να ξαναβρούμε το «εμείς» της ελληνικής κοινότητας ως εναλλακτική πορεία στη φθορά και την παρακμή.