Οταν «χάσαμε» τις τράπεζες: 7 χρόνια από το ΟΧΙ της Πάτρας και τα capital controls – Τι θυμούνται οι πολίτες

Πελοπόννησος Newsroom

Παρασκευή 26 Ιουνίου 2015. Μία ημέρα ή για την ακρίβεια ένα βράδυ που έχει ήδη καταχωρισθεί στις σελίδες της σύγχρονης ιστορίας της χώρας μας. Το βράδυ αυτό στο Μέγαρο Μαξίμου εξελίσσεται ένας μαραθώνιος συσκέψεων και διαβουλεύσεων μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των εταίρων της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Είναι το βράδυ που λαμβάνεται η απόφαση για το περίφημο δημοψήφισμα.

Των Μαρίνα Ριζογιάννη, Απόστολου Αναστασόπουλου

«Εδώ και 6 μήνες η ελληνική κυβέρνηση δίνει μια μάχη μέσα σε συνθήκες πρωτοφανούς οικονομικής ασφυξίας, προκειμένου να εφαρμόσει τη δική σας εντολή, της 25ης Γενάρη», ανέφερε στο διάγγελμά του λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα ο τότε πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αναφέροντας χαρακτηριστικά ότι θα σεβαστεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. «Δεσμεύομαι προσωπικά ότι θα σεβαστώ το αποτέλεσμα της δημοκρατικής σας επιλογής, όποιο και αν είναι αυτό».

Το διάγγελμά του αυτό έβγαλε τους πολίτες στους δρόμους και στα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης χρημάτων. Σχηματίστηκαν ουρές μέχρι τα ξημερώματα και η Ελλάδα ξημέρωσε σε ένα άλλο οικονομικό περιβάλλον με ιδιαίτερα σκληρό πρόσωπο.
Εκλεισαν οι τράπεζες και η ημερήσια ανάληψη από τα ΑΤΜ ορίστηκε στα 60 ευρώ. Επτά χρόνια μετά, τι θυμούνται οι πολίτες από την περίοδο εκείνη;

Νικολακόπουλος: «Πάκο με χαρτιά στις τράπεζες για να δικαιολογούμε πληρωμές»

Ο γνωστός έμπορος της Πάτρας και γραμματέας του Εμπορικού Συλλόγου, Τάσος Νικολακόπουλος, θυμάται τις δυσκολίες εκείνης της εποχής. Μετά το αρχικό μούδιασμα, οι καταναλωτές έκαναν αγορές με τις καταθέσεις τους επενδύοντας σε προϊόντα, ενώ η ζωή των καταστηματαρχών έγινε αρκετά κουραστική λόγω της γραφειοκρατίας για να μεταφέρουν χρήματα σε προμηθευτές στο εξωτερικό. Εξιστορεί ο Τάσος Νικολακόπουλος:

«Ηταν μια δύσκολη, πρωτόγνωρη περίοδος, που είχε πολλά παρόμοια χαρακτηριστικά με το λοκντάουν. Το εμπόριο έχει περάσει απανωτές κρίσεις τα τελευταία χρόνια. Οπως κλείσαμε τελείως λόγω κορονοϊού, έτσι και τότε η κίνηση των κεφαλαίων μας δυσκόλεψε σε πληρωμές στο εξωτερικό. Κατά τη γνώμη μου εκεί ήταν το μεγάλο αγκάθι. Την πρώτη εβδομάδα, θυμάμαι, να κυριαρχεί μια αμηχανία στον εμπορικό κόσμο και τους καταναλωτές.

Στη συνέχεια όμως, μου είχε κάνει εντύπωση σε συζητήσεις με συναδέλφους, πως υπήρχε ένα ξέσπασμα ρευστότητας από την μεριά των καταναλωτών. Ηθελαν και αγόραζαν με κάρτα μετά από το αρχικό μούδιασμα. Αγόραζαν ακριβά προϊόντα, σαν να επένδυαν σε είδος γιατί υπήρχε μια αβεβαιότητα για το τί θα απογίνουν τα χρήματα αν μείνουν εντός τράπεζας.

Ηταν πολύ περίεργες ημέρες και δεν έληξαν και σύντομα. Εστω και με την αποκλιμάκωση του μέτρου όσο πέρναγε ο καιρός, υπήρχαν προβλήματα με το εξωτερικό. Θυμάμαι πως έπρεπε να πηγαίνουμε ένα πάκο χαρτιά στις τράπεζες για να κάνουμε πληρωμές και να δικαιολογούμε τις προμήθειές μας σε προϊόντα».

Γκαβού: «Πολλοί εξαντλούνταν από την αναμονή στις ουρές»

Η συνταξιούχος συμπολίτισσα, Σούλα Γκαβού μας περιγράφει:
«Ηταν τραγικό αυτό που ζήσαμε. Ακόμα και σήμερα προσπαθώ να το βάλω στο πίσω μέρος του μυαλού μου να μην θυμάμαι. Να σβήσω από το νου μου τις τραγικές εικόνες έξω από τις τράπεζες. Την αγωνία των γονιών να εξασφαλίσουν τα τρόφιμα για τα παιδιά τους. Γνωστούς και φίλους συνταξιούχους που δεν μπορούσαν ούτε τα φάρμακά τους να αγοράσουν. Μας έστησαν στην ουρά για ώρες έξω από τις τράπεζες για να πάρουμε μόλις 50 ευρώ από τα χρήματα που ο καθένας μας είχε αποταμιεύσει με πολύ κόπο και ιδρώτα. Μας κατάντησαν επαίτες στα χρήματά μας. Εγιναν διαχειριστές των κόπων μας.

Το θυμάμαι σαν εφιάλτη. Πολλοί εξαντλούνταν από την αναμονή στις ουρές. Ολες αυτές οι εικόνες μού προκαλούσαν δάκρυα. Δεν πίστευα ότι θα φτάσει ποτέ η χώρα μας σε αυτό το σημείο.
Συγκεντρώνονταν οικογένειες σε ένα σπίτι για να ενώνουν τα χρήματα και να μοιράζονται το φαγητό κι έτσι να μπορέσουν να επιβιώσουν. Και μέσα σε όλα αυτά έστησαν κάλπες. Δαπανήθηκαν εκατομμύρια. Οι πολίτες πεινούσαν και η κυβέρνηση έστηνε κάλπες για να βγάζει άλλα στο τέλος από αυτό που ψηφίσαμε.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια.Ως πολίτης αυτό που με προβληματίζει είναι πώς ο κ. Τσίπρας βγαίνει σήμερα και ζητάει εκ νέου την ψήφο μας. Ξέχασε αυτό το μαρτύριο στο οποίο υπέβαλε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία;Δεν ζήτησαν μία συγγνώμη. Αλλά φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί το δράμα που προκάλεσαν στον ελληνικό λαό. Αυτό είναι κάτι που με πληγώνει και με στενοχωρεί. Ελπίζω όσο ζήσω ακόμα να μην χρειαστεί να βιώσουμε άλλες άγριες καταστάσεις και να δω ξανά αυτή την ταπείνωση σε συμπολίτες μας.Εχοντας ζήσει πάρα πολλά στη ζωή μου, θα πω ότι εμείς οι Ελληνες έχουμε ψυχή και βάζουμε την ψυχή μπροστά σε κάθε δυσκολία. Ετσι καταφέρνουμε και στεκόμαστε όρθιοι και με ψηλά το κεφάλι. Κι αυτό αφορά τα προσωπικά μας θέματα αλλά και τα θέματα της πατρίδας μας».

Παναγοπούλου: «Ζητούσαν να χτυπήσουμε στο POS για να τους δώσουμε μετρητά»

Η πρώτη αντίδραση του Μάριου Αλέξανδρου Παναγόπουλου στο ερώτημα για τα capital controls ήταν «γιατί ξανάρχονται;» δείγμα ότι ο κόσμος νιώθει μια γενική αβεβαιότητα γύρω από τα πάντα.
Ο κ. Παναγόπουλος από το πρακτορείο ΟΠΑΠ στο Ρίο θυμάται τη «μόδα» εκείνης της εποχής: «Αυτό που γινόταν σε όλους ήταν να μας ζητούν να χτυπήσουμε στο POS διάφορα ποσά πως έκαναν συναλλαγές για να τους δώσουμε τα χρήματα σε μετρητά. Αυτό έλειπε από τον κόσμο, το ρευστό. Θεωρούσαν λοιπόν πως μέσω των πρακτορείων μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους».Επιπλέον θυμάται από εκείνες τις ημέρες προ επταετίας: «Είχε επηρεαστεί η κίνηση δραματικά. Εμπαιναν ελάχιστοι πελάτες και έδειχναν να σκέφτονται διπλά και τριπλά την κάθε τους κίνηση. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση πως στις συναλλαγές βλέπαμε πολλά παλιά χαρτονομίσματα. Φαινόταν δηλαδή ότι ο κόσμος “έβαζε χέρι” στις οικονομίες του που τις φύλαγε στο σπίτι για να κυκλοφορήσει και να κάνει τις συναλλαγές του. Είχαμε γεμίσει με όλα τα παλιά χαρτονομίσματα των 20 και 50 ευρώ».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News