Παναχαϊκό: Το μέλλον…της καταστροφής;
Το Παναχαϊκό είχε πάρει φωτιά προ ετών και 35 χρόνια μετά, το θέαμα περιλαμβάνει καμμένες εκτάσεις, μυρωδιά , δειλό πρασίνισμα με χλόη και… κάπου ανάπτυξη ποώδους και θαμνώδους βλάστησης.
Το θέαμα, χωρίς τη μαγεία του πευκοδάσους που σε περιέλουζε με φρεσκάδα και ομορφιά 
Ενα πολύ σημαντικό θέμα, που αφορά στο πευκοδάσος του Παναχαϊκού Ορους, ενός εκ των λίγων οικοσυστημάτων στις πορυφές της πόλης των Πατρών, θίγει με αφηγηματικό τρόπο, αναγνώστης της εφημερίδας «Πελοπόννησος» -κάτοικος Ρίου Αλέξανδρος Λιακόπουλος, θέτοντας εξαρχής το δημόσιο ερώτημα: «Το θέλουμε;».
Ο ίδιος, ήταν 11 ετών όταν μια νύχτα της δεκαετίας του ’80, αναγκάστηκε με άλλους να εγκαταλείψουν τα Σελλά, όπου παραθέριζε στον παππού και τη γιαγιά, λόγω πυρκαγιάς.
ΤΟ 1988
Αλέξανδρος Λιακόπουλος
Μάς διηγείται: «Το Παναχαϊκό είχε πάρει φωτιά. Το μέχρι τότε πανέμορφο πευκοδάσος του είχε γίνει πλέον καύσιμη ύλη, δημιουργώντας απόκοσμο θέαμα, το οποίο ακόμα μένει χαραγμένο στην μνήμη μου. Δραπετεύοντας ανάμεσα από φλεγόμενα πεύκα, με ένα Ford Taunus του 1975, φλόγες και κάπνα μάς κυνηγούσαν, μας περικύκλωναν και μάς έκοβαν τον δρόμο. Λίγο πάνω από το Πλατάνι, στη λεγόμενη «μεγάλη στροφή», ένα καιγόμενο κλαδί έπεσε και μας έκοψε τον δρόμο, με ανύπαρκτες πιθανότητες να το υπερκεράσουμε. Η μάνα μου άρχισε να πανικοβάλλεται, τα δύο αδέρφια μου κι εγώ είχαμε παγώσει έντρομοι και ο πατέρας μου κοίταζε να δει από πού μπορεί να περάσει. Για καλή μας τύχη, στο κονβόι της εκκένωσης, ήταν ένα τρακτέρ. Αυτό άνοιξε τον δρόμο και καταφέραμε να απεγκλωβιστούμε».
ΤΟ 2022
Σήμερα, ο Αλ. Λιακόπουλος, ανεβαίνοντας από το Πλατάνι προς Σελλά τα τελευταία 35 χρόνια, το θέαμα που αντικρίζει περιλαμβάνει, αρχικά, μαύρες καμένες εκτάσεις, μυρωδιά που είναι αδύνατο να ξεπεράσει όποιος έτυχε να τη βιώνει συχνά, ένα δειλό πρασίνισμα με χλόη και παρακάτω την ανάπτυξη ποώδους και θαμνώδους βλάστησης. Το τεράστιο χαμένο ζωικό κεφάλαιο της άγριας πανίδας αναπληρώνεται με αργούς ρυθμούς, ωστόσο αρκετά μακριά από κατάσταση ισορροπίας. «Το θέαμα βελτιώθηκε, αλλά ποτέ πάλι δεν προσέφερε εκείνη τη μαγεία του πευκοδάσους, που περνούσες και σε περιέλουζε μια αίσθηση φρεσκάδας, ελευθερίας και ομορφιάς. Φέτος, είναι η πρώτη χρονιά που άρχισα να ξαναβλέπω πολλά νέα πεύκα στη διαδρομή. Το πευκοδάσος επανέρχεται με φόρα.
Σε λιγότερα από 15 – 20 χρόνια, οι εκτάσεις -από Καστρίτσι μέχρι Σελλά και το Δρέπανο- θα ξαναγεμίσουν. Ομως δεν είναι μόνο συσσωρευμένη ομορφιά, είναι και εκπληκτικά αναφλέξιμη καύσιμη ύλη. Και αναρωτιέμαι, ως οργανωμένη Πολιτεία με την Δασική Υπηρεσία, ως κράτος, ως άτομα με οικολογική συνείδηση, θ’ αφήσουμε αυτό να συμβεί;» αναρωτιέται.
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Εύστοχοι και γόνιμοι είναι οι προβληματισμοί που θέτει ο κ. Λιακόπουλος, σε μία προσπάθεια ως ενεργός πολίτης να ευαισθητοποιήσει την τοπική κοινωνία και τους φορείς της. Σημειώνει: «Ποιο το μέλλον του Παναχαϊκού; Πευκοδάσος στον αυτόματο, μέχρι να ξαναγίνει καμένο πευκοδάσος; Πευκοδάσος με υπεύθυνη διαχείριση και προστασία και πιθανές υλοτομικές δραστηριότητες; Δάσος με άλλη κάλυψη; Κάτι άλλο; Η όποια μας απόφαση, όπως και η έλλειψη τέτοιας, θα έχει μεγάλο αντίκτυπο στη ζωή μας και των οικείων μας, είτε κατοικούμε στα χωριά του Παναχαϊκού, είτε στους πρόποδές του. Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως υπάρχει ζήτημα, χρονικά πιεστικό, με τα υπάρχοντα επιστημονικά δεδομένα. Το μέλλον μας θα γίνει -εμείς θα το κάνουμε- λιγότερο επικίνδυνο, ασχέτως κώμης Παναχαϊκού. Αν δεν το κάνουμε, το Παναχαϊκό θα επανακτήσει μια πανέμορφη κώμη, πευκίσια, η οποία κάποια στιγμή θα μας ξανακατασπαράξει, αναβιώνοντας… παιδιά να φεύγουν νύχτα έντρομα, ευτυχώς να γλυτώνουν και μετά από χρόνια να επαναθέτουν τον προβληματισμό περί του αν το πευκοδάσος πρέπει να αναγεννηθεί ή να αντικατασταθεί. Μήπως να σπάσουμε αυτόν τον κύκλο της καταστροφής; Μήπως να σκεφτούμε πριν πάθουμε, για να μην πάθουμε;».
«ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ ΣΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ»
Στην επαγγελματική του ζωή ο Αλέξανδρος Λιακόπουλος, έχει ως αντικείμενο το «Futures Analysis», που περιλαμβάνει την περιγραφή και στατιστική αποτίμηση, το πόσο πιθανό είναι να συμβεί, εναλλακτικών σεναρίων για το μέλλον. Λόγω εμπειρίας, εκφράζει μεγάλο βαθμό βεβαιότητας πως εάν υπολογιστούν τα μαθηματικά σε δασική πυρκαγιά και συσχετιστούν με μοντέλα πρόβλεψης της κλιματικής αλλαγής (αυξημένη θερμοκρασία, μειωμένη υγρασία, εκτεταμένη ξηρασία, υπερ-γρήγορες μεταφορές αέριων μαζών, κ.λπ.), ο στατιστικός κίνδυνος που θα προκύπτει θα είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερος από τον ανάλογο κίνδυνο για την περίπτωση του Παναχαϊκού.
«Το να το αφήσουμε να ξαναγίνει πευκοδάσος πρακτικά σημαίνει πως επιτρέπουμε μια εξαιρετικά καταστροφική βόμβα μεγατόνων στη γειτονιά μας. Οταν εκραγεί, όλοι θα ξαναπληρώσουμε ένα δυσθεώρητο τίμημα, οικονομικό και συναισθηματικό, πιθανώς και με ανθρώπινο κόστος. Το μέλλον και οι στρατηγικοί του κίνδυνοι, είναι ένα από εκείνα τα ζώα που θέλουν εξαιρετικά καλό θηριοδαμαστή, γιατί αν αφεθεί στην τύχη του το πλέον πιθανό είναι να αποδειχθεί εξαιρετικά κοστοβόρο, τόσο σε χρήμα όσο και σε ζωές».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
