Το άγγιγμα
Οι δολοφόνοι της στέρησαν τον φυσικό τρόπο να αγγίζει τον γιο της. Στη θέση του, η Μάγδα Φύσσα θωπεύει ένα μνημείο. Είναι μια παρηγορία, όπως και ότι κάθε χρόνο τέτοιες μέρες θρηνεί για την απώλεια συμπαραστεκόμενη από διαδηλωτές, κόμματα, Μέσα Ενημέρωσης, καθενός με την ειλικρίνειά του. Υποθέτουμε ότι ενστικτωδώς ξέρει να διακρίνει.
Την ίδια στιγμή βλέπει ότι κάποιες χιλιάδες Ελλήνων συστρατεύονται πολιτικά με τους υπεύθυνους για τη δολοφονία. Τους στέλνουν στη Βουλή. Φανταζόμαστε ότι θα καταλογίζουν στο θύμα συνυπαιτιότητα για τον ίδιο του τον θάνατο, αν όχι και την κύρια ευθύνη, και τέλος πάντων δε θα σταθούμε στην προπαγάνδα των συστημικών δημοσιογράφων.
Ετσι κι αλλιώς, μια μαχαιριά σε μια γειτονιά μετά από έναν καυγά, είναι ένα παρεμπίπτον ζήτημα. Πάνε γυρεύοντας κι αυτοί οι Φύσσες.
