Κωνσταντίνος Μάγνης

Στο βάθος του πλάνου διακρίνουμε τη ράχη ενός καθισμένου κοριτσιού. Είναι η Μαρία Σιβένκο, δέκα ετών. Φωτογραφίζεται στις εγκαταστάσεις του αθλητικού κέντρου Ντουμπραβένι, στη Σικεάνα της Ρουμανίας. Στη μικρή αυτή εσοχή, πλάι σε έναν νιπτήρα, η Μαρία κάνει μαθήματα εξ αποστάσεως. Είναι πρόσφυγας από την Ουκρανία, εγκατέλειψε με τους δικούς της (όλους; Δεν ξέρουμε) το Κίεβο και διαβιεί σε ένα γυμναστήριο. Υπάρχουν ακόμα δάσκαλοι που διδάσκουν. Και που πρέπει να διδάσκουν. Τα παιδιά δεν πρέπει να μένουν πίσω στα μαθήματά τους. Είναι ίσως μια ευεργετική ένεση κανονικότητας που κάνει τη Μαρία να φεύγει από τις βόμβες και τον ξενιτεμό. Σε λίγο καιρό θα ξαναφτιάξει την πατρίδα της με τους συνομηλίκους της. Ή θα την ξεχάσει για πάντα. Κανείς δεν ξέρει, ούτε καν ο Πούτιν, ούτε καν ο Μπάιντεν, ούτε καν ο Μεγαλοδύναμος.