Υποτελείς που ψηφίζουν ανά 4ετία…
ΤΟΥ ΑΡΓΥΡΗ ΔΑΣΚΑΛΑ *
Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον ένας Ιστορικός να ξαναέγραφε την Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία και να εστίαζε σε γεγονότα που ενώ συντάραξαν την κοινή γνώμη, κανείς, παρόλα αυτά, δεν ανάλαβε την πολιτική ευθύνη.
Ενδεικτικά αναφέρονται τα παρακάτω πιο πρόσφατα γεγονότα:
✅Ρικομέξ. 7/71999. Ένα εργοστάσιο κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος στο σεισμό της Πάρνηθας. 39 νεκροί. Ποτέ κανείς δεν τιμωρήθηκε, ούτε φυσικά κανείς δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη, για τις κατασκευαστικές αυθαιρεσίες καθώς και για την ατιμωρησία των ενόχων.
✅ Εξπρές Σάμινα. Ναυάγησε στις 26/9/2000. Πνίγηκαν 81 άτομα. Κανείς δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για το πλήθος των παραβάσεων που διαπιστώθηκαν. Ποινές επιβλήθηκαν πρωτοδίκως σε μέλη του πληρώματος που αργότερα στον Άρειο Πάγο μειώθηκαν.
✅ Φωτιά στην Πελοπόννησο. 24/8/2007. Κάηκαν 49 άτομα και η μισή Πελοπόννησος. Ο στρατηγός άνεμος έφταιγε σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό. Δεν χρειάζεται να αναφερθεί πως ποτέ κανείς δεν παραιτήθηκε.
✅ Κρίση – Χρεοκοπία – Μνημόνια. Δέκα καταστροφικά χρόνια για όλη την χώρα. Μια τεράστια πολιτική ευθύνη ετών. Όχι απλά κανείς δεν ανέλαβε ποτέ την πολιτική ευθύνη αλλά ούτε καν ψέλλισε μια ειλικρινή συγνώμη.
Οι ίδιοι, στην πλειοψηφία τους, πολιτικοί καθώς και τα κόμματα συνεχίζουν να πρωταγωνιστούν και σήμερα στην πολιτική σκηνή. Μάλλον μαζί τα φάγαμε τελικά.
✅ Φωτιά στο Μάτι. 23/7/2018. 102 νεκροί. Όχι μόνο δεν παραιτήθηκαν οι αρμόδιοι πολιτικοί, αλλά αρχικά έγινε και συνειδητή προσπάθεια να υποβαθμιστεί το γεγονός.
Μακρύς ο κατάλογος πολιτικής ευθύνης ή καλύτερα αποποίησης της πολιτικής ευθύνης. Είναι φανερό ότι η πολιτική μη-ευθύνη τείνει να γίνει κυρίαρχο χαρακτηριστικό της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Το βασικό ερώτημα είναι για ποιο λόγο οι πολιτικοί αρνούνται πεισματικά να αναλάβουν οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη.
Γιατί νοιώθουν τόσο παντοδύναμοι απέναντί μας που αρνούνται να ζητήσουν έστω μια συγνώμη; Δεν μιλάμε, βέβαια, για παραίτηση!
Είναι θέμα παιδείας, είναι θέμα κουλτούρας ή μήπως νοιώθουν ότι απλά δεν χρειάζεται, αφού όλοι εμείς τους έχουμε δώσει αυτό το δικαίωμα;
Μήπως έχουν μελετήσει τόσο καλά τις συμπεριφορές μας, που είναι σίγουροι ότι μετά την αρχική μας βίαιη πολλές φορές εξέγερση, θα ακολουθήσει πολύ σύντομα η λήθη και η αδιαφορία μας;
Είναι αλήθεια, ότι η αίσθηση της μόνιμης ατιμωρησίας δημιουργεί και την εντύπωση της παντοδυναμίας.
Άρα λοιπόν καταλήγουμε ότι πίσω από κάθε άρνηση της πολιτικής ευθύνης βρίσκεται και μια άρνηση της πλειοψηφίας του κοινωνικού συνόλου να ελέγξει σε καθημερινή βάση και με συνέπεια το έργο των πολιτικών. Πολλές φορές ο έλεγχος γίνεται με κριτήριο τα προσωπικά ή οικογενειακά συμφέροντα και ενίοτε κυριαρχούν οπαδικές συμπεριφορές.
Προς θεού, ο σκοπός του κειμένου δεν είναι να μεταφερθεί στις πλάτες μας όλη αυτή η ξεδιάντροπη πολιτική μη-ευθύνη, αλλά να αναρωτηθεί μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα να αρνηθούμε τον ρόλο που μας έχουν δώσει οι πολιτικοί μας:
Υποτελείς που ψηφίζουν ανά τετραετία, ξεχνούν εύκολα και με το πρώτο κλείσιμο του ματιού είναι έτοιμοι να συγχωρήσουν τα πάντα.
Η ποιοτική αναβάθμιση του κοινωνικού μας ρόλου θα μπορούσε να αποτελέσει την αιτία της επικράτησης πολιτικών δυνάμεων, προσώπων και μεθόδων αντάξιων αυτού του τόπου και της Ιστορίας του.
* Ο Αργύρης Δασκάλας είναι φυσικός.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
