Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε;
Η στεγαστική κρίση, η ακρίβεια σε ενέργεια και καθημερινότητα, τσακίζουν κάθε αύξηση και μαζί την ψυχολογία κάθε εργαζομένου σχεδόν, που κάνει τα πάντα για να πληρώνει τους άλλους και όχι για τον εαυτό του και την χαρά του.
Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της δουλείας η 2η/12 αλλά και πολλές οι σκέψεις για την σύγχρονη πραγματικότητα. Σε ένα παγκόσμιο κλίμα ανησυχίας λόγω πολέμων και ακρίβειας που μαστίζει και οικονομίες κολοσσούς όπως η Γαλλία και η Γερμανία και υπερχρεώνει άλλες πιο μεγάλες, σε μια ψευδεπίγραφη στην ουσία ευμάρεια!
Αλήθεια, πόσοι σήμερα από εμάς ή δίπλα μας παρατηρώντας αισθανόμαστε ή είμαστε σύγχρονοι δούλοι; Και αυτό όχι γιατί δεν είναι ελεύθεροι ή έχουν από πάνω τους κάποιον να τους δέρνει, αλλά γιατί η μάζα σήμερα ακόμα και σε ανεπτυγμένες κοινωνίες ζει για να δουλεύει και να παράγει πλούτο για τους ολίγους και δεν δουλεύει για να ζει καλά.
Συμβαίνει και αυτό, αλλά σε ένα πλανήτη και τοπίο που διευρύνονται οι κοινωνικές ανισότητες και με την τεχνολογική επανάσταση σε πλήρη εξέλιξη, είναι πολύ δύσκολο να είσαι οικονομικά ανεξάρτητος και να απολαμβάνεις την ζωή.
Ηταν πάντα ένα διαχρονικό ερώτημα που απασχολούσε κοινωνίες, κυβερνήσεις, στοχαστές, φιλοσόφους. Ζούμε για να δουλεύουμε ή δουλεύουμε για να ζούμε; Θα έπρεπε το δεύτερο αλλά ισχύει το πρώτο και ειδικά στην πατρίδα μας για το σύνολο της κοινωνίας.
Αυτό όλο σχηματίζει ένα τοπίο σύγχρονης δουλείας. Ψυχολογικής, θα έλεγα, δουλείας μέσα στην ανασφάλεια για το αύριο αλλά και στην τυποποίηση πολλών επαγγελμάτων. Η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός το γνωρίζουν καλά και γι’ αυτό έχουν θέσει σαν προτεραιότητα τον μέσο μισθό στα 1500 ευρώ.
Ομως η στεγαστική κρίση, η ακρίβεια σε ενέργεια και καθημερινότητα, τσακίζουν κάθε αύξηση και μαζί την ψυχολογία κάθε εργαζομένου σχεδόν, που κάνει τα πάντα για να πληρώνει τους άλλους και όχι για τον εαυτό του και την χαρά του.
Αρα γιατί να δουλεύει, αν όχι για να ζει και λίγο καλά; Απλά για να υπάρχει; Οπως συμβαίνει σε τριτοκοσμικές χώρες, όπως τις αποκαλούμε, που υπάρχει μια άτυπη, κανονική όμως δουλεία με καταπίεση και μισθούς πείνας ακόμα και σε ανήλικα παιδιά;
Εκεί δεν υπάρχει παγκόσμια σοβαρή μέριμνα, όμως, καθώς προφανώς έτσι θησαυρίζουν πολλές πολυεθνικές ή όσοι τις τροφοδοτούν και ανήκουν σε άγνωστους και καλά ιδιοκτήτες.
Αντί να πηγαίνουμε, με αφορμή και την τεχνολογική επανάσταση, στην ευμάρεια, που ο άνθρωπος θα ασχολείται με το πνεύμα χωρίς το άγχος της καθημερινότητας, εργαζόμενος με ασφάλεια και ηρεμία και με την συμβολή της τεχνολογίας (Al, ρομποτική κ.τ.λ.) ειδικά στο μέλλον, είμαστε σε μια παγκόσμια κοινωνία που ακόμα και στους ψηλούς ορόφους της οι κάτοικοί της αισθάνονται ψυχικά δούλοι ενός συστήματος που δεν τους γυρίζει τίποτα πίσω εκτός από το να επιβιώνουν.
Ο δικαιότερος καπιταλισμός είναι πιο επίκαιρος από ποτέ…
* Ο Σωτήρης Γεωργίου είναι δημοσιογράφος-ραδιοφωνικόςπαραγωγός.
Η «Πελοπόννησος» και το pelop.gr σε ανοιχτή γραμμή με τον Πολίτη
Η φωνή σου έχει δύναμη – στείλε παράπονα, καταγγελίες ή ιδέες για τη γειτονιά σου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
