Μιχάλης Μακρόπουλος στην «Π»: «Τα μικρά πράγματα στο αφήγημά μου είναι λίγο ”μαγεμένα”»
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, μέσα από τα μικρά, απλά, καθημερινά της ζωής, πλάθει ένα μαγικο-ποιητικό αφήγημα που αγγίζει τα μεγάλα, τα σύνθετα, τα αιώνια. Αυτό κι αν δεν είναι πρόκληση για τον αναγνώστη. Ο βραβευμένος συγγραφέας μιλάει στην «Π» για κάποιους «κόκκους» της …άμμου του.
Οι λέξεις στα βιβλία του, έτσι όπως, δεξιοτεχνικά, πλέκονται μεταξύ τους, αποκτούν μια μοναδική δύναμη –κάπως σαν την ελκτική του μαγνήτη- ώστε διαβάζοντας τις ιστορίες τις οποίες «χτίζουν», κάθε φορά, θαρρείς ότι διασχίζεις το κατώφλι ενός κόσμου απ’ όπου δεν σου κάνει καρδιά να βγεις. Τουλάχιστον, όχι προτού ανακαλύψεις τους θησαυρούς που κρύβει σε κάθε γωνίτσα του. Με τη νέα του νουβέλα …η άμμος (εκδ. Κίχλη) αυτή η αναζήτηση γίνεται περαιτέρω συναρπαστική. Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, μέσα από τα μικρά, απλά, καθημερινά της ζωής, πλάθει ένα μαγικο-ποιητικό αφήγημα που αγγίζει τα μεγάλα, τα σύνθετα, τα αιώνια. Αυτό κι αν δεν είναι πρόκληση για τον αναγνώστη. Ο βραβευμένος συγγραφέας μιλάει στην «Π» για κάποιους «κόκκους» της …άμμου του.
-Στη νέα σας νουβέλα τοποθετείτε την ιστορία σας στη Λευκάδα, όπου ζείτε. Οποιος σας γνωρίζει αρκετά, αναγνωρίζει στους ήρωες -εντάξει, όχι απόλυτα- εσάς και την οικογένειά σας. Ισχύει; Και τι σας έκανε να εστιάσετε στα μικρά, απλά πράγματα της καθημερινότητας;
Αναγνωρίζει έναν κοινό «πυρήνα», ας πούμε, ανάμεσα σε εμάς και στους ανθρώπους στην …άμμο. Ιδιαίτερα, ανάμεσα στην Αθανασία, τη μητέρα στην ιστορία μου, και στην Αναστασία, στην οποία είναι άλλωστε αφιερωμένη η νουβέλα. Το σπίτι όπου ζει η οικογένεια στην …άμμο, είναι το σπίτι μας· ό,τι βλέπουν απ’ τα παράθυρά τους είναι ό,τι βλέπουμε εμείς από τα δικά μας. Ο Ανδρέας -ο αφηγητής- και η Αθανασία ασχολούνται με τη γραφή, όπως εμείς. Εχουμε επίσης, όπως οι άνθρωποι στην ιστορία μου, γάτες, σκύλο, μια λεμονιά έξω απ’ το σπίτι. Κ.λπ., κ.λπ. Ακολουθούμε τα βήματά τους, κι αυτοί τα δικά μας. Οσο για τα μικρά απλά πράγματα της καθημερινότητας… ούτε ακριβώς μικρά είναι, ούτε τόσο απλά. Είναι η ζωή μας…
-Σε αυτά τα καθημερινά, εξαιτίας του νοτιά, η άμμος χώνεται παντού, από τα παπούτσια μέχρι τις μηχανές αυτοκινήτων, για να φτάσει να συνδεθεί με κάτι βαθιά υπαρξιακό. Μας περιγράφετε αυτό το ταξίδι της στο μυαλό και στη συνέχεια στο χέρι σας;
Ξεκίνησε από τη βαριά αίσθηση που δίνει η αφρικανική σκόνη όταν πλακώνει τον τόπο. Αυτό, και μια αίσθηση φθοράς, που στα εξήντα είναι αναπόφευκτη -μα και μια αίσθηση ευγνωμοσύνης για ό,τι μου δίνεται κάθε μέρα, για ό,τι μου δίνουν οι άνθρωποι γύρω μου. Η άμμος στο αφήγημα είναι, ας πούμε, ο θάνατος -που σκορπίζει όμως όταν φυσάει βοριάς: διαλύει την αίσθησή του η αγάπη των ανθρώπων κι όλα αυτά που χαρακτηρίσατε «μικρά, απλά πράγματα»· και τη διαλύουν επίσης οι λέξεις, οι ιστορίες. Στην …άμμο θέλησα ο πεζός μου λόγος να πλησιάσει όσο περισσότερο γινόταν στην ποίηση.
-Δημιούργημα μυθοπλασίας, ο Βασίλης «το μεγαλύτερο σ’ ηλικία και μικρότερο ενήλικο παιδί μας». Ο λόγος που πλάσατε ένα διαφορετικό παιδί;
Ενα μαγικό παιδί. Είναι αυτός που φυσάει το κεράκι στην τούρτα των γενεθλίων του κι έπειτα την άμμο από τη χούφτα της Αθανασίας, κι από νοτιάς ο άνεμος γυρνάει σε βοριά -κι η άμμος σκορπίζει. Ετσι κι αλλιώς, όλα τα μικρά πράγματα στο αφήγημά μου νιώθω πως είναι λίγο «μαγεμένα»: οι καθημερινές κινήσεις, οι κοινές λέξεις…
-Στο βιβλίο σας περιλαμβάνονται ανέκδοτα ποιήματα της Εύης Λιακέα. Τι θελήσατε να ψιθυρίσετε μέσα από αυτή την «πνοή» όχι του νοτιά, εν προκειμένω, αλλά ποίησης;
Θέλησα στο βιβλιαράκι μου να υπάρχουν με λογής λογής τρόπους τα δημιουργήματα των ανθρώπων, που τα αγαπώ όσο τη φύση (αν και μ’ άλλον τρόπο). Ετσι, βάζω τις γάτες να ’ναι χορός αρχαίας τραγωδίας, έχω αναφορές σε δύο ζωγράφους, τον Χόπερ και τον Λάουρι, στο Πόπολ Βου το ιερό βιβλίο των Κιτσέ Μάγια -κι ο αφηγητής γράφει ιστορίες κι είναι αναγνώστης. Την ποίηση της Εύης την ήξερα, είναι φίλη. Τα λόγια της ένιωσα πως θα έρχονταν γάντι στην ιστορία μου, έτσι έβαλα τον Ανδρέα να διαβάζει ποιήματά της.
-Η σύζυγος και μητέρα Αθανασία είναι «κοντά στη γη». Τι κάνει αυτούς τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν;
Θα ’λεγα ότι ξεχωρίζουν ακριβώς γιατί δεν ξεχωρίζουν. Συγγνώμη, παραδοξολογώ. Θεωρώ πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Ολοι οι άνθρωποι ξεχωρίζουν.
-«Πέρασαν ημέρες, χωρίς να κυλήσει καθόλου χρόνος» γράφετε. Υπεύθυνη γι’ αυτό η πανταχού παρούσα άμμος. Τι άλλο μπορεί να σταματήσει τη ροή του χρόνου, κατ’ εσάς;
Στην καθημερινότητα ο χρόνος βιώνεται αργά, μοιάζει συχνά στάσιμος, ενώ στη μνήμη και τον αναστοχασμό πάντα τρέχει. Η μνήμη δρασκελίζει χρόνια και δεκαετίες, ενώ το σώμα μπορεί να βιώνει ως και με οδυνηρή βραδύτητα το κύλισμα των στιγμών. Ο χρόνος είναι ένα παράδοξο. Ταυτόχρονα ρέει μπρος και πίσω. Δεν σταματά, γυρνάει το μέσα έξω όπως το ρούχο και το γάντι. Ποιητικώ τω λόγω, αυτό το «πέρασαν ημέρες, χωρίς να κυλήσει καθόλου χρόνος».
-«… καθισμένος στο γραφείο με μιαν ιδέα που δεν γινόταν ιστορία». Οταν και εάν τύχει να βρεθείτε απέναντι σε κάτι αντίστοιχο, ποια η αντίδρασή σας;
Απλώς, αφήνω την ιστορία στην άκρη και συνεχίζω τη δουλειά μου. Αν ξεκολλήσει, καλώς. Αν δεν ξεκολλήσει, εντάξει -θα ’ρθει μια άλλη.
– «Το ‘χουμε πάρει απόφαση…» μια φράση που επαναλαμβάνεται, νομίζω 3 ή 4 φορές, στην ιστορία σας. Τη συνδέω με την κατάληξη του ατελούς δημιουργήματος της «Κατασκευάστριας» και του «Πλάστη». Το να πάρουμε απόφαση οι άνθρωποι την ασημαντότητά μας, πού μας οδηγεί, λέτε;
Κυρία Κουνινιώτη, διαφωνώ χίλια τοις εκατό μ’ αυτήν την «ασημαντότητα»! Αλίμονο, αν λέγαμε για τους ανθρώπους πως είναι ασήμαντοι… Ολέθριοι ναι, μπορεί να ’ναι. Αλλά ασήμαντοι… Oσο για τούτη τη λειψή φράση -μ’ αρέσουν οι μισές φράσεις. Μου φαίνονται πολύ «ζεστές» και «ποιητικές»· ο δισταγμός, που τον υπαινίσσεται μια ανολοκλήρωτη φράση, μου φαίνεται πολύ… ανθρώπινος. Ποιο πράγμα «έχουμε πάρει απόφαση»; Ούτε που ξέρω. Τα πάντα και τίποτα.
– Ο βοριάς είναι ευλογία, για το νησί της Λευκάδας. Για εσάς, τι είναι ευλογία;
Πώς να ξέρω; Ούτε που θα το σκεφτόμουν. Καθώς πρέπει όπως όλοι μας να ζω, δεν είναι κάτι που μου ’χει περάσει ποτέ απ’ το μυαλό.
– Πάσχα. Το ιδανικό για εσάς;
Πάντως, όχι το σουβλιστό αρνί. Είμαι χορτοφάγος. Το Πάσχα είναι στην καρδιά της άνοιξης. Το ιδανικό είναι λοιπόν να ’χω ζώσα και πολύχρωμη την άνοιξη γύρω μου. Πάνω απ’ το Δελβινάκι στο Πωγώνι, είναι κάτι παλιά αλώνια -λιβαδάκια τώρα. Το Πάσχα είναι γεμάτα λευκές, κόκκινες, κίτρινες, γαλάζιες πιτσιλιές -ένα χαλί από λουλούδια. Να το «ιδανικό», ας πούμε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
ΑΠΕΥΘΕΙΑΣ Βατικανό: Απεβίωσε ο Πάπας Φραγκίσκος, πλήθος πιστών στην πλατεία του Αγίου Πέτρου
Η Πατρινή γιατρός μιλά για το σοκαριστικό τροχαίο με τον Προαστιακό
Πάτρα: Στα σκαριά διαγωνισμός για τη νέα μαρίνα, δύναται να φιλοξενεί 212 γιοτ
Ο καιρός σήμερα 21/4, οι καιρικές συνθήκες για την επιστροφή των εκδρομέων του Πάσχα
Εθνική Πόλο γυναικών: Στην Αθήνα οι πρωταθλήτριες κόσμου, ανάμεσα τους και η Πατρινή Ντένια Κουρέτα
Τα «χρυσά» καλαμαράκια της Μυκόνου, η απόδειξη που ζαλίζει!
Ποιοι θα δουν χρήματα στους λογαριασμούς τους από 22 έως 25 Απριλίου
ΗΠΑ: Προσχέδιο Τραμπ για αναδιοργάνωση στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ
Απόδραση από τα κρατητήρια Αγρινίου: Εξαφανίστηκαν δύο νεαροί Ρομά που διέρρηξαν το ATM
Τραγωδία στο Βαρθολομιό: Νεκρός 27χρονος δικυκλιστής
Αιτωλοακαρνανία: Σοβαρός τραυματισμός 28χρονου από κροτίδα στη Ματαράγκα, κίνδυνος ακρωτηριασμού
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
