Ρέα Βιτάλη στην «Π»: «Να ψιθυρίζω θέλω, από ψυχή σε ψυχή»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Εχουμε, άραγε, συνειδητοποιήσει πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας όταν αψηφούμε τα SOS που μας στέλνει η ψυχή μας κάθε φορά που υποφέρει; Κι ότι τα αγωνιώδη αυτά σήματα στα οποία κωφεύουμε επιτίθενται βάναυσα στο σώμα μας, πληγώνοντάς το -ενίοτε ανεπανόρθωτα; «Να ήταν κι η ψυχή ένα όργανο» εύχεται η Ρέα Βιτάλη μέσα από το νέο της βιβλίο «Το Ψυχόμετρο» (εκδ. Διόπτρα), αφηγούμενη τρεις συγκλονιστικές ιστορίες γυναικών, συν-αδελφών της, όπως τις αποκαλεί, οι οποίες έθαψαν στη σιωπή τον συναγερμό της ψυχής τους, καταλήγοντας να βρεθούν στις ψυχρές αίθουσες του νοσοκομείου. Η συγγραφέας μιλά στην «Π» για τη «γέννηση» του βιβλίου της, την αξία της ψυχής, την περιπέτειά της με τον καρκίνο και τα «όπλα» της, την τηλεοπτική της «Κεραία».

-Από ποια ανάγκη σας προέκυψε το Ψυχόμετρο;
Το Ψυχόμετρο προέκυψε από ένα ψυχανέμισμα που μετά από πολλές συνομιλίες με γυναίκες συν-αδελφές μου έγινε βεβαιότητα. Οτι αρχικά νοσεί η ψυχή και η αποτύπωση του πόνου της γράφεται στο σώμα μας ως νόσος. Και ήθελα αυτό να το «μοιράσω» με την ευχή – προτροπή «Την ψυχή μας και τα μάτια μας!».

-Ο όρος ψυχόμετρο κεντρίζει, σαφώς, το ενδιαφέρον. «Oλα θα ήταν αλλιώς αν ήταν εφικτό να μετρούσαν τον πόνο της ψυχής ως επείγον περιστατικό οργάνου του σώματος», γράφετε. Κατά πόσο συνδέεται ο καρκίνος, και όχι μόνο, με το τραυματισμένο «μέσα» μας;
Αχ και να υπήρχε ψυχόμετρο. Να δίνουμε σημασία στα όριά μας πότε τα ξεπερνάμε. Να απευθυνόμαστε στους γιατρούς υγείας της ψυχής μας. Να καθαρίζουν τα μέσα μας. Να αρθρώνουμε αυτά που μας πονάνε. Ε, αυτά τα ανείπωτα, τα απάλευτα είναι «καρκίνοι». Ετσι δεν είναι;

-Οι τρεις γυναίκες –οι συν-αδελφές σας, όπως τις αποκαλείτε, είναι πραγματικά πρόσωπα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν καταρχάς να μπείτε στη διαδικασία της γραφής αλλά και στη συνέχεια έως ότου να φτάσετε στο τέλος της; Υπήρξε κάποια από τις ιστορίες που σας καταπόνησε περισσότερο;
Ο καλός ηθοποιός είναι αυτός που δεν αντιλαμβάνεσαι ότι «παίζει» αλλά βιώνει αυτό που υποδύεται. Το ίδιο και ο συγγραφέας. Οι γυναίκες των τριών ιστοριών δεν είναι τρεις αλλά «εκατό». Αλλά δεν θα μπορούσα να γράψω για καμία αν δεν ένιωθα βαθιά τις αλήθειες τους. Αν δεν συναισθανόμουν. Ολες με καταπόνησαν βαθιά. Κάθε είδους σιωπή με καταπονεί βαθιά. Οπως και ομορφαίνει η συνείδησή μου για κάθε σιωπή που της «φοράω» λόγο.

-Το πέπλο σιωπής που καλύπτει όλα τα «συμπτώματα» του ασθενούς εντός μας -βαλτωμένο γάμο, σεξουαλική κακοποίηση, κατάθλιψη- κατά πόσο σηκώνεται, πλέον, συχνότερα ή ευκολότερα;
Νομίζω ότι στις μέρες μας όλο και πιο πολλοί άνθρωποι απευθύνονται σε γιατρούς ψυχής και αυτό είναι παρήγορο. Αλλά, από την άλλη, όλο και σπανίζουν σχέσεις φιλίας ζωής, σχέσεις συζυγικές ζωής, λες και είμαστε υπερβολικά βιαστικοί, οπότε αυτό δυσκολεύει τη γαλήνη της ψυχής. Η μοναξιά θερίζει και η κατάθλιψη επίσης.

-Η σεξουαλική κακοποίηση στην ιστορία σας είναι από εκείνες τις αδιανόητες, που ακούμε συχνά πυκνά, πλέον. Θεωρείτε ότι ήταν πάντα έτσι οι άνθρωποι ή η εποχή μας έχει δημιουργήσει περισσότερες διαταραγμένες ψυχές;
Πάντα ήταν έτσι, αλλά μια μεγάλη διαφορά ήρθε μέσα από το Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Από τη μια έσπασε η σιωπή και αυτό είναι σπουδαίο, οι καταγγελίες πληθαίνουν, οι γονείς γίνονται συμπαραστάτες, αλλά από την άλλη έλιωσε η ντροπή των άρρωστων. Βρήκε ο καθένας από αυτούς τη βρόμικη συντροφιά του σε σελίδες κάθε είδους. Μέχρι και παιδεραστίας. Αρα ελάφρυνε την ανωμαλία του ως ομαλότητα. Εχουμε δρόμο!

-Τι θελήσατε να ηχήσει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου σας;
Δεν θέλω να ηχεί τίποτα, αλλά να μιλάω ήσυχα στην ψυχή. Να ψιθυρίζω θέλω από ψυχή σε ψυχή. Ετσι συνεννοούμαι με τους αναγνώστες μου.

-Ποιες οι αντιδράσεις των αναγνωστών έως τώρα; Τι βλέπετε στα μάτια τους – τι ακούτε μέσα από τα λόγια τους;
Ξέρετε τι με συγκινεί βαθιά; Κατά τη διάρκεια της υπογραφής του βιβλίου μου σε αναγνώστη, στις παρουσιάσεις του Ψυχόμετρου, αυτό που μου εξομολογούνται στο δευτερόλεπτο στο αφτί μου. «Είμαι κι εγώ μια Μιμίκα του βιβλίου», «Εχω κι εγώ περάσει καρκίνο»… Τόσο γρήγορη εξομολόγηση σε άνθρωπο που διαισθάνονται ότι καταλαβαίνει. Είναι και η τηλεοπτική μου «Κεραία» που τους ενθαρρύνει -αγάπης σύνδεση. Δεν φαντάζεστε πόσα μηνύματα λαμβάνω μέσα στη νύχτα μετά από κάθε επεισόδιο. Με βαθιές εξομολογήσεις. Πώς να μη συγκινηθώ; Να είμαστε χρήσιμοι.

-Η περιπέτειά σας με τον καρκίνο πώς επέδρασε μέσα σας; Διαφοροποίησε τη «ματιά» σας σε ανθρώπους, καταστάσεις, τη ζωή, ίσως;
Η οποιαδήποτε νόσος δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Αλλά σου δείχνει μεγιστοποιημένη την αλήθεια σου. Ποιος είσαι. Ο χαρακτήρας σου. Τα θετικά στοιχεία που είχα τα ενδυνάμωσα και τα αρνητικά τα παλεύω καλύτερα ή τουλάχιστον τα αναγνωρίζω, δεν τα μασκαρεύω.

-Στα δύσκολα από πού αντλούσατε δύναμη;
Από τα στοιχεία μου. Της αισιοδοξίας, της μαχητικότητας. Της γραφής ως ευλογία. Της δημιουργίας ως ζωτική ανάγκη. Αλλά κυρίως από τη γνώση του θανάτου. Οταν ο πατέρας μου πέθανε, ήμουν 14 ετών. Χρωστάω ότι εμπέδωσα τη μαγεία και μεγαλοσύνη της στιγμής. Το «τώρα» ως το μόνο βέβαιο.

-Τα βιβλία σας είναι βιωματικά. Πώς λειτουργεί το γράψιμο για εσάς και πώς η τηλεοπτική σας «Κεραία»;
Ολα όσα καταθέτει ένας δημιουργός είναι βιωματικά ακόμα και αν δεν τα έζησε στο πετσί του. Τα βιώνει ως τέτοια. Είναι μια μεγάλης ταλαιπώριας ενσυναίσθηση, αλλά αξίζει ή μάλλον δεν μπορεί να γίνει και αλλιώς. Η «Κεραία» μού ενδυνάμωσε την ενσυναίσθηση με στόχο όμως να είμαστε χρήσιμοι. Συμπολίτες. Συνάνθρωποι.

-Η Μιμίκα η ηρωίδα της πρώτης σας ιστορίας «Φλατ» ήταν του «πολύ». Η Ρέα Βιτάλη του ποιου – ή των ποιων- είναι;
Του πολύ! Σε όλα. Με εξαιρετικά αντανακλαστικά στη χαρά, στο γέλιο, στο χάδι, στη σφιχτή αγκαλιά. Τη δίνω, τη λαμβάνω. Δοξάζω, τον όποιο, Θεό της ζωής ζωένιας.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News