Η ηθοποιός Λουκία Μιχαλοπούλου στην «Π»: Το θέατρο είναι χώρος προσωπικής αναμέτρησης
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά με ειλικρίνεια για τα βήματα της διαδρομής της, τις προκλήσεις της σκηνής και το όραμά της για το θέατρο του σήμερα.
Με μια σκηνική παρουσία που μαγνητίζει και ερμηνείες που χαράσσονται στη μνήμη του θεατή, η Λουκία Μιχαλοπούλου έχει καταφέρει να αφήσει το δικό της στίγμα στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Οι διακρίσεις και τα βραβεία «Μελίνα Μερκούρη» που έχει αποσπάσει δεν αποτελούν απλώς επιβράβευση της πορείας της, αλλά και αναγνώριση μιας αφοσίωσης που μετουσιώνεται σε τέχνη. Για εκείνη, κάθε ρόλος είναι ένα ταξίδι στο άγνωστο και κάθε παράσταση μια υπόσχεση αλήθειας. Δημιουργική, ευαίσθητη, με ήθος, παιδεία, θεατρική καλλιέργεια και βαθιά εσωτερικότητα ανήκει στη γενιά των καλλιτεχνών που έχουν αποδείξει με συνέπεια το ταλέντο και την αφοσίωσή τους στη θεατρική σκηνή. Ανάμεσα σε παραστάσεις που δοκιμάζουν τα όρια, ρόλους που απαιτούν ψυχική γύμνια και συνεργασίες που την εμπνέουν, εκείνη συνεχίζει να εξερευνά την ουσία της υποκριτικής, προσφέροντας στο κοινό στιγμές αυθεντικής συγκίνησης. Στη συνέντευξη που ακολουθεί, μιλά με ειλικρίνεια για τα βήματα της διαδρομής της, τις προκλήσεις της σκηνής και το όραμά της για το θέατρο του σήμερα.
-Θέατρο Επιδαύρου… Επίσημη πρώτη ως πρωταγωνίστρια σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά έργα του αρχαίου δραματολογίου. Πώς βιώσατε την ερμηνεία σας μέσα σε αυτόν τον αρχαίο μαγικό χώρο;
Είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό να βρίσκεται σε αυτόν τον χώρο. Σίγουρα ο ρόλος της Ηλέκτρας είναι ένας μαραθώνιος, σε οποιοδήποτε χώρο κι αν ανέβει, πόσω μάλλον στην Επίδαυρο. Είχα τον χρόνο να προετοιμαστώ, γι’ αυτή τη στιγμή και ενώ η ευθύνη αρχικά απέναντι στον εαυτό μου ήταν μεγάλη, μπορώ να ομολογήσω ότι το απόλαυσα, ίσως και να ήταν και οι μόνες παραστάσεις που θα έλεγα ότι ευχαριστήθηκα.
-Η «Ηλέκτρα» μεταξύ άλλων εκφράζει την αντίσταση στο παράλογο της εξουσίας. Εσείς πώς τη «δουλέψατε» ερμηνευτικά; Γενικότερα πώς προετοιμαστήκατε για έναν τόσο δύσκολο και απαιτητικό ρόλο;
Αρχικά έκανα μια δουλειά μηνών με το κείμενο. Η μετάφραση του Χειμώνα έχει τις δικές της αρετές και παγίδες που έπρεπε να ανακαλύψω. Ολη αυτή η διαδικασία είναι κατά τη γνώμη μου το 70% της ερμηνείας. Τα κείμενα αυτά είναι σπουδαία, αν επιτρέψεις να σε ποτίσουν, σε οδηγούν μετά εκείνα. Αργότερα ακολούθησαν οι πρόβες με τον Δημήτρη και τον υπόλοιπο θίασο που βασίστηκε σε αυτοσχεδιασμούς και στις σχέσεις των ηρώων.
-Πού εστίασε η σκηνοθετική ματιά του Δημήτρη Τάρλοου; Ποιες θα λέγατε ότι είναι οι κύριες κατευθύνσεις και οι καινοτομίες της σκηνοθεσίας του στη συγκεκριμένη παράσταση;
Ο Δημήτρης πολύ σωστά εμπιστεύτηκε το κείμενο, τη γραφή και την ιστορία, επένδυσε στις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ των ηρώων, όπως και στη βία που ξεπηδά από αυτές τις συγκρούσεις. Τον ενδιέφερε το προσωπικό, το γήινο, η αδυναμία και η δύναμη του ανθρώπινου είδους.
-Πώς θα ήταν αν ζούσε η Ηλέκτρα σήμερα; Υπάρχει ταύτιση της προσωπικότητάς της με σύγχρονες γυναίκες, με αξίες κοινές και διαχρονικές που μοιράζονταν τότε και τώρα (το θάρρος, την πίστη στο δίκαιο, την αντίσταση την αυθαιρεσία της εξουσίας, την ατομική ευθύνη απέναντι σε ένα άδικο σύστημα, μια ηρωίδα που δεν λυγίζει από τις προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες);
Μα ζει τώρα… τα κείμενα αυτά είναι σπουδαία γιατί είναι διαχρονικά. Η μοναξιά της και αυτό το επαναλαμβανόμενο κεντρί που πετάει και καταλήγει στον εαυτό της… η βία… η αιώνια πάλη μέσα σε μια οικογένεια, οι διαφορές που τελικά είναι ομοιότητες, το πένθος, ο θρήνος για αυτό που χάνεται που γίνεται στάχτη…
-Οταν όλα γύρω της καταρρέουν εκείνη από πού αντλεί δύναμη;
Από αυτό που της ρουφάει όλη της τη δύναμη. Από αυτό αντλεί και τη δύναμή της. Από τον πόνο γι’ αυτό που έχασε…
-Κατά πόσο δυναμική και ασυμβίβαστη μπορεί να είναι στην προσωπική της ζωή η Λουκία Μιχαλοπούλου;
Μπορώ να είμαι στο θέατρο στη σκηνή, μπορώ επίσης στις επιλογές μου. Η εποχή μας δεν βοηθάει μεγάλα ρίσκα, γιατί οι άνθρωποι φοβούνται να συναντηθούν, να αφοσιωθούν σε κάτι, είναι η εποχή της διάσπασης και της επιφάνειας. Κάποιες φορές είμαι αδύναμη στους ανθρώπου που αγαπώ. Εκεί γίνομαι πιο ελαστική, πιο μαλακή, πιο εύθραυστη.
-Θεωρείτε ότι οι πειραματισμοί και οι καινοτομίες σε έργα αρχαίου κλασικού ρεπερτορίου μπορούν να κάνουν μια παράσταση επιτυχημένη ή όχι;
Τα πάντα μπορεί να είναι επιτυχία και αποτυχία. Αν έχεις κάποιον λόγο που κάνεις κάτι, αν δημιουργείς έναν κόσμο και όλοι οι συντελεστές είναι μέρος του… αρκεί.
-Ποια είναι για εσάς η πιο δυνατή στιγμή της παράστασης;
Ο μονόλογος κρατώντας την τέφρα του αδελφού της. Ερχεται αντιμέτωπη με αυτό που γίνεται στάχτη και μιλά δημόσια γι’ αυτό που χάνεται και τον πόνο που προκαλεί.
-Ακολουθείτε τον τρόπο ερμηνείας που σας υποδεικνύει ο σκηνοθέτης ή σας αφήνει ελεύθερη να ξεδιπλώσετε την ηθοποιό Λουκία Μιχαλοπούλου πάνω στη σκηνή; Ποια δικά σας στοιχεία βάλατε στην Ηλέκτρα;
Στη συγκεκριμένη παράσταση ο Δημήτρης έχει τη γενναιοδωρία να με αφήνει ελεύθερη σε όλη αυτή την αναμέτρηση. Επισημαίνει στοιχεία που ξεπηδούν από αυτό που κάνω. Αλλες φορές μου τα ενισχύει, άλλες μου τα σβήνει. Οι περισσότεροι περιορισμοί μου έχουν να κάνουν με τον χώρο τον σκηνικό, όχι με τον τρόπο χειρισμού του κειμένου.
-Πώς αυτοπροσδιορίζεστε και πώς έχετε αποκωδικοποιήσει τον εαυτό σας μέσα από το θέατρο; Το θέατρο λειτουργεί και ως «ασφαλιστική δικλίδα» για εσάς;
Το θέατρο λειτουργεί ως χώρος που μπορείς να αναμετρηθείς με πράγματα που στη ζωή σε διαλύουν. Είναι ο μόνος χώρος που η αιωνιότητα ξαφνικά γίνεται μια υπαρκτή δυνατότητα. Συμβαίνουν θαύματα στη σκηνή, σαν να καταλαγιάζει η αδικία του θανάτου, ο χρόνος διαστέλλεται και συστέλλεται αλλιώς.
-Εσείς πώς θα χαρακτηρίζατε υποκριτικά τον εαυτό σας;
Θα ήταν αφελές να με χαρακτηρίσω. Δεν πιστεύω τόσο σε ρόλους όσο στους τρόπους που αντιμετωπίζεις κάτι. Η αλήθεια είναι ότι βάζω πολλά εμπόδια στον εαυτό μου με οποιονδήποτε ρόλο, ακόμα και αν φαινομενικά είναι κάτι εύκολο.
-Το θέατρο σε ποια φάση της ζωή σας στο συναντάτε;
Σε ποιες φάσεις δεν το συναντάω είναι το ερώτημα… Σε όλη και όλες τις φάσεις της ζωής μου.
-Ποιες ήταν οι πρώτες σας θεατρικές δουλειές;
Στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης ως μαθήτρια, σε μικρή ηλικία σε έργα του Αριστοφάνη στην Επίδαυρο, έπειτα στη θεατρική μου ζωή ήρθε ο σκηνοθέτης και θεατράνθρωπος Βογιατζής.
-Κατά πόσο αισθάνεστε δικαιωμένη από τη μέχρι τώρα πορεία σας στον θεατρικό χώρο και τι ευκαιρίες σας δόθηκαν πριν την «Ηλέκτρα»;
Νιώθω ευτυχής για τους ανθρώπους που συνάντησα. Υπήρξα πολύ τυχερή από μικρή, γιατί ποτέ δεν έκανα ή δεν βρέθηκα κάπου χωρίς λόγο. Στην περυσινή παράσταση που έπαιζα στις «Τρεις Ψηλές Γυναίκες» συνάντησα τον Bob Wilson. Ηταν μια πραγματικά ευλογημένη στιγμή.
-Θεωρείτε ότι παίζει ρόλο το ταλέντο, η κλίση, οι τεχνικές ή η ψυχή ενός ηθοποιού για να γίνει κάποιος καλός ηθοποιός;
Ολα χρειάζονται, πιστεύω πολύ στη δουλειά και στην πειθαρχία… στη διαχείριση του όποιου ταλέντου και στην εξέλιξή του.
-Τι θα κάνετε θεατρικά τη χειμερινή σεζόν;
Η «Ηλέκτρα» θα δοκιμαστεί στο κλειστό θέατρο «Πορεία» από τον Δεκέμβριο και μετά με αρκετές αλλαγές τόσο στη διανομή όσο και στην εικόνα. Θα ανανεωθεί με νέα ματιά σ’ έναν κλειστό χώρο πια. Συνεχίζω λοιπόν με το υλικό της «Ηλέκτρας».
****Η παράσταση «Ηλέκτρα» με τη Λουκία Μιχαλοπούλου στον ομώνυμο ρόλο, θα ανέβει στο Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου Πατρών την Πέμπτη 9 Οκτωβρίου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για το καλωσόρισμα των πρωτοετών φοιτητών της ακαδημαϊκής χρονιάς 2025-2026.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
