Ενα χρόνο μετά…
Της ΜΑΡΙΖΑΣ ΠΛΙΑΚΑ *
Το τούνελ ήταν δυστυχώς πιο μεγάλο απ’ ό,τι αρχικά φάνταζε σε όλους μας.
Ένα χρόνο μετά… Τα κρούσματα αυξάνονται… Οι αντοχές μας μειώνονται…
Εγκλεισμός, απομόνωση, υποχρεωτική αποχή από ό,τι σου δίνει χαρά στην καθημερινότητά σου σαν άνθρωπος και όρεξη να ζήσεις, να δουλέψεις, να συνεχίσεις, να πας μπροστά, εκεί όπου εσύ μπορείς να φτάσεις με τα δικά σου φτερά, τις δικές σου δυνάμεις.
Φοβάμαι μήπως τελειώσει όλο αυτό κι έχουμε πάψει να φιλιόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε, να βγαίνουμε και να βρισκόμαστε από κοντά όπως πριν, ένα πριν που μοιάζει ήδη πολύ μακρινό.
Φοβάμαι πως γινόμαστε πιο απόμακροι μέρα με τη μέρα και πως η κατάσταση αυτή θα μας γίνει συνήθεια, μια αρρωστημένη συνήθεια.
Covid – no covid, vaccinated – no vaccinated. Ποιο κακό όνειρο ήρθε κι έμεινε να στοιχειώνει την καθημερινότητά μας;
Και μαζί μ’ όλο αυτό, το ένα σκάνδαλο μετά το άλλο, αρρωστημένες συμπεριφορές ανθρώπων που δε θα έπρεπε να λέγονται άνθρωποι. Βία, ξύλο, βανδαλισμοί, απάτες, ατελείωτη αλληλοφαγωμάρα, καταρράκωση της προσωπικής μας αξιοπρέπειας, των αξιών για τις οποίες ζούμε και τις οποίες προσπαθούμε ν’ αποκτήσουν και τα παιδιά μας, οι μαθητές που διδάσκουμε στα σχολεία μας. Διάβασα κάπου, πως το πρόβλημα πιθανά αρχίζει όταν το κουστούμι μας αξίζει περισσότερο από την ανθρωπιά και τη συνείδησή μας…
Κι ερχόμαστε στο σήμερα και στο τι κάνουμε εδώ και τώρα. Σχολεία ανοιχτά, σχολεία κλειστά, πάλι ανοιχτά ή μήπως κλειστά, προσοχή, περισσότερη προσοχή, μεγαλύτερες αποστάσεις, με μάσκα, μία ίσως και δύο, ελπίζω όχι περισσότερες. Παιδιά μπερδεμένα, επικοινωνία δύσκολη που γίνεται ακόμη δυσκολότερη με την Εξ Αποστάσεως Εκπαίδευση και η επαφή; Σχεδόν μηδενική. Απουσίες πολλές από τα καθημερινά μαθήματα, είτε αυτά γίνονται δια ζώσης, είτε εξ αποστάσεως με τηλεκπαίδευση. Ποιοι μαθητές θα προαχθούν, ποιοι χάνουν την τάξη, με ποια κριτήρια; Αλλά και με ποια εφόδια, ποιες γνώσεις κατέκτησαν αυτή και την προηγούμενη σχολική χρονιά ώστε να προχωρήσουν στην επόμενη βαθμίδα;
Είναι όμως αυτό το σημαντικό τώρα; Ή μήπως η υγεία μας, σωματική και ψυχική, είναι αυτές που προέχουν;
Ένα χρόνο μετά και οι ανησυχίες, ο φόβος, το άγχος είναι ακόμη εδώ, καραδοκούν καθημερινά και μας κατατρώνε άλλη μια ημέρα, άλλη μια άνοιξη, άλλο ένα κομμάτι της ζωής μας…
* Η Μαρίζα Πλιάκα είναι εκπαιδευτικός, διευθύντρια στο 2ο Δημοτικό Σχολείο Κάτω Αχαΐας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
