Σαράντα παλικάρια
Ο διευθυντής σύνταξης της “Π” Κωνσταντίνος Μάγνης γράφει για τη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ.
Ο πρωθυπουργός απάντησε σε 40 ερωτήσεις μέχρι τώρα, είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, προετοιμάζοντας δημοσιογράφους και κοινό για πορεία της συνέντευξης τύπου προς το φινάλε. «Πήρε» (κατά τον νεολογισμό εισαγωγής που αντικατέστησε το «δέχθηκε») 4-5 ερωτήσεις ακόμα και η τελετή έλαβε τέλος. Στην πραγματικότητα, οι ερωτήσεις δεν ήταν 40, αλλά περί τις 55. Πολλοί δημοσιογράφοι καταχρώνται την ευκαιρία που τους δίνεται να απευθύνουν ερώτηση στον πρωθυπουργό της χώρας ή τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και αντί να υποβάλλουν μία ερώτηση, υποβάλλουν δύο. Αυτό είναι καταφανώς αντιδεοντολογικό, αλλά ουδέποτε οι εκπρόσωποι τύπου εφαρμόζουν απαρέγκλιτα τη δεοντολογία, κάτι που προκαλεί μια ανισότητα: Αν οι δύο ερωτήσεις ήταν μία- και άρα η δεύτερη ερώτηση απορριπτόταν στο ξεκίνημά της- θα είχε δοθεί η δυνατότητα να εκπροσωπηθούν περισσότερα μέσα ενημέρωσης.
Για να λέμε την αλήθεια, οι συνεντεύξεις του Βελλίδειου, έχουν με τα χρόνια προσλάβει χαρακτήρα πανελλήνιας προβολής των μέσων ενημέρωσης και των εκπροσώπων τους, παρά πιεστικής δοκιμασίας της πολιτικής ηγεσίας. Θυμόμαστε που είχαμε γίνει άθελά μας πριν κάτι χρόνια ακουσίως πέτρα του σκανδάλου: Μας είχε δοθεί ερώτηση, ως εκπροσώπου εφημερίδας από την τρίτη πόλη της χώρας. Κάπου εκεί τέλειωσε η συνέντευξη, και πετάχτηκαν εκπρόσωποι άλλων μέσων από 10-15 νομούς της επικράτειας: γιατί να ρωτήσει η Πάτρα και όχι εμείς; Εγένετο αντάρα μεγάλη. Ακόμα και αν κάποιο μέσο έχει ισχνή απήχηση, κανένα κέντρο εξουσίας δεν θέλει να του χαλάσει την καρδιά, για να μην έχει βιτριολικές συμπεριφορές 12μηνης διάρκειας. Είμαστε ένας κλάδος που προσβάλλεται εύκολα, αν και δεν προσβάλλεται πάντα όταν πραγματικά πρέπει. Τότε συνειδητοποιήσαμε δύο πράγματα. Ένα, ότι η Αχαϊα δεν φτουράει στην άλλη Ελλάδα όσο πιστεύει ότι της αξίζει. Πατρινός; Σιγά τα αυγά. Και δικαίως: Την υπεροχή σου πρέπει να την αποδεικνύεις, σε μια εποχή όπου η περιφερειακή Ελλάδα κάνει άλματα. Δεύτερο, ότι στις επόμενες συνεντεύξεις τύπου θα πολλαπλασιαστεί η πίεση από τα περιφερειακά ΜΜΕ, κάτι το οποίο πράγματι συνέβη.
Όταν η κάμερα δείχνει πανοραμική εικόνα από την αίθουσα, βλέπεις ένα σύνταγμα από δημοσιογράφους, εξαπλωμένους σε μέγα πλάτος. Στα παραδοσιακά, καθιερωμένα ΜΜΕ που απαντώνταν στη συνθήκη αυτή, έχουν προστεθεί οι ενημερωτικοί ιστότοποι, πλήρως ή και μετρίως καταξιωμένοι, όπως βέβαια και εκπρόσωποι μέσων όλης της επικράτειας, για τους λόγους που είπαμε. Σχεδόν όλοι δίνουν (παρασκηνιακή) μάχη για να τους δοθεί ευκαιρία ερώτησης. Όταν η ερώτηση δοθεί, είναι δύσκολο ο δημοσιογράφος να λειτουργήσει ανεπηρέαστος. Βλέπουμε αρκετούς συναδέλφους να διολισθαίνουν σε μια σχεδόν ενοχική συμπεριφορά: Όταν κάνουν την ερώτησή τους, αισθάνονται την ανάγκη να την αιτιολογήσουν, προσφέροντας έτσι χρόνο στον ερωτώμενο να σκεφτεί την απάντησή του και να απαντήσει ανετότερα από όσο εάν η ερώτηση ήταν ολιγόλογη και δωρική.
Οι συνεντεύξεις των πολιτικών αρχηγών στη ΔΕΘ δεν έχουν την ανακριτική διάσταση- αν όχι και επιθετική- που περιμένει πολύς κόσμος, βλέποντας την πολιτική επικοινωνία σαν σόου. Θα μπορούσαμε να τις δούμε σαν ένα είδος γιορτής και σαν μια παράλληλη, διπλή έκθεση: Ο πολιτικός αρχηγός μέσα στο ζωντανό, ενεργό περίπτερο του ελληνικού μιντιακού συστήματος. Είναι ένας καθρέφτης του δημόσιου βίου αλλά και του ενημερωτικού τοπίου της χώρας. Το κέντρο, η συμπρωτεύουσα, η επικράτεια, το σοβαρό ή το ελαφρύ διαδίκτυο, η σωστή προετοιμασία, ο ναρκισισμός, τα πλάτιασμα, η εντυπωσιοθηρία, ο επαγγελματισμός, η σοβαροφάνεια, ο επαρχιωτισμός, τα καλά ελληνικά ή τα όχι και πολύ καλά, το θάρρος, το θράσος, η συστολή, όλα θα τα δεις εκεί, σε μια διαδικασία όπου οι λογογράφοι και οι σύμβουλοι των πολιτικών έχουν βάλει τα δυνατά τους, όπως οι φροντιστές που προετοιμάζουν τους υποψήφιους για τα SOS. Οι αρχηγοί περνάνε τα μηνύματά τους, με μια προσπάθεια για επίδειξη άνεσης και υπεροχής, αν και ο Κ.Μητσοτάκης παράκανε, δηλώνοντας υπερδιδακτικά ότι τα ψάρια είναι πολύτιμη πηγή πρωτεϊνης. Τα ΜΜΕ που «παίρνουν ερώτηση» γράφουν στο φακό. Η όλη παραγωγή ωστόσο μας αφήνει με μια αίσθηση κενού. Ισως επειδή ο Σεπτέμβριος είναι συνώνυμος της μελαγχολίας. Εκτός αν μας λείπει πρωτεϊνη, θα το ρωτήσουμε στο Βελλίδειο την επόμενη φορά.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
