Αιχμάλωτοι Ιδεών

Αιχμάλωτοι Ιδεών

ΤΟΥ ΓΕΡΑΣΙΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΠΟΥΛΟΥ *

Τα πιο ψηλά, τα πιο κοφτερά συρματοπλέγματα δεν στήνονται με στύλους και τανάλιες – στήνονται με ιδέες.

Καιρό τώρα παρατηρούμε την απόλυτη εκτράχυνση των δυνάμεων καταστολής (γιατί «τάξης» δεν τους λες – δεν λέγονταν μάλλον ποτέ). Οσο πιο πολύ σκοτεινιάζει, δε, το εγγύς μέλλον (υγειονομικά, οικονομικά, διπλωματικά), τόσο πιο πολύ το ξύλο βγαίνει ως “μια κάποια λύσις”. Είναι ένα στρατήγημα παλιό, πολυδοκιμασμένο και συχνά επιτυχές. Γιατί ναι μεν σε πρώτη ανάγνωση στόχος είναι ο εκφοβισμός, «τα κεφάλια μέσα», αλλά υπάρχει και δεύτερη ανάλυση. Δεν είναι μόνο ο φόβος, είναι και η οργή «ωφέλιμη» και «επιδιώξιμη»: η πόλωση οδηγεί σε καρικατούρες, ο θυμός σε ένταση που σαν παχιά κουβέρτα θα σκεπάσει κάθε δομημένη αναλυτική σκέψη. Σκέψη που οδηγεί σε άβολα ή ακόμα και ενοχοποιητικά για τους εξουσιάζοντες συμπεράσματα.

Σκέψεις που αφορούν μια πανδημία παγκόσμια μεν, αλλά με ειδικές ευρωπαϊκές και εξόχως ελληνικές ήττες. Τι έγινε σωστά, τι έγινε λάθος, τι έγινε αργά, τι δεν έγινε ποτέ. Σκέψεις που αφορούν το άμεσο μέλλον μας, με μια κοινωνία τσακισμένη και παρατημένη να πρέπει να πληρώσει μόνη της το μάρμαρο. Οταν τα επιστρεπτέα θα πρέπει να επιστραφούν και τα ανασταλθέντα πια να πληρωθούν, όταν οι δυνατοί μας αποικιοκράτες (ας μην κρυβόμαστε πίσω από «φιλοφρονήσεις») ανακάμψουν οι ίδιοι και θα απαιτήσουν κι από εμάς να τηρήσουμε τα δέοντα – δέοντα που έσφιγγαν και πριν σαν μέγγενη και τώρα θα πολτοποιούν σαν πρέσα υδραυλική. Σκέψεις που αφορούν την ίδια την υπόσταση και την κυριαρχία ενός κράτους. Γιατί καλά είναι τα ταρατατζούμ των 200 χρόνων, αλλά κοίτα να δεις που όλο φωνάζουμε κι όλο ψωνίζουμε καινούρια παιχνιδάκια κι όλο πιο πίσω πάμε. Η διπλωματία βλέπεις δεν γίνεται με όρους φιλίας αλλά συμφέροντος. Οχι, καλύτερα μια παχιά πολωτική κουβέρτα – οργή και φόβος, ξύλο και μαξιμαλισμός: «Στρατηγική της Εντασης» το λέγανε παλιά.

Και έτσι φτάσαμε στα τελευταία γεγονότα. Ανείπωτο, αναίτιο, σαδιστικό ξύλο με παράνομα πτυσσόμενα μεταλλικά κλομπ Κυριακή μεσημέρι σε μια μικροαστική φιλήσυχη γειτονιά μπροστά σε παιδιά με ποδήλατα και γονείς που πρόσεχαν επιμελώς τα πανδημικά μέτρα. Και φυσικά οργή. Οργή που φούσκωσε σε μια πρώτη πορεία. Και σε μία δεύτερη. Και σε μία τρίτη, Τρίτη βράδυ, που πολλοί μου λένε παρόμοια σε μέγεθος δεν είχαν ξαναδεί εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Και εκεί, ξαφνικά προκύπτει το δυστυχώς προβλεπόμενο απευκταίο: Ενας αστυνομικός βρίσκεται αιμόφυρτος στην άσφαλτο. Προβλεπόμενο γιατί η οργή δεν ξυπνάει μόνο σε ώριμους πολίτες, αλλά και σε χρήσιμους ηλίθιους. Απευκταίο πέρα από το ατομικό της υγείας του ανθρώπου, για τον κοινωνικό αυτοματισμό που θα προκαλέσει, τον φαύλο κύκλο βίας που θα ανοίξει, την «μπάλα στην εξέδρα» που θα εκτοξεύσει. «Στρατηγική της Εντασης» το λέγανε παλιά…

* Ο Γεράσιμος Γραμματικόπουλος είναι ιατρός/νευρολόγος στο Neuron Πρότυπο Νευρολογικό Κέντρο.

Όλες οι ειδήσεις άμεσα μέσα από το Google News. Κάντε κλικ εδώ και κάντε εγγραφή


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ