Απ’ τον Αττίκ έως τον Μαρούδα! Ο βιρτουόζος πιανίστας Δαυίδ Ναχμίας μιλά στην «Π»

Παναγιώτης Ρηγόπουλος

Τις τοξωτές γέφυρες που ενώνουν τον ρομαντισμό με την μελωδία, θα ορθώσει απόψε με τις νότες του στο ξενοδοχείο «My Way» (ώρα 21:00) o εκφραστικός πιανίστας Δαυίδ Ναχμίας, για να τις διαβούν οι ταξιδευτές του ονείρου, μέσα από μια συναυλία που θα ξεδιπλώσει τις λεπτές ηχητικές αποχρώσεις του λεγόμενου «ελαφρού» τραγουδιού.

Μαζί με τον εξαιρετικό μουσικό και δημοσιογράφο, οι προικισμένοι τραγουδιστές Θάνος Πολύδωρας και Ρένα Στρούλιου, που θα ερμηνεύσουν νοσταλγικά τραγούδια «Απ’ τον Αττίκ έως τον Γούναρη». Συμμετέχουν η Πολυφωνική Χορωδία Πάτρας και ο Μουσικός Ομιλος Πατρών «Ορφεύς». Τη συναυλία διοργανώνει το περιοδικό «Πατρινόραμα». Τιμή πρόσκλησης: 15 ευρώ. Κρατήσεις: τηλ. 2610 874087 και 2610 876787.

Ο Δαυίδ Ναχμίας, μίλησε από καρδιάς στην «Πελοπόννησο της Δευτέρας»:

-Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι το λεγόμενο ελαφρό τραγούδι, αν και άνθησε σε μια ταραγμένη εποχή για την Ελλάδα, με πολέμους, δικτατορίες και έντονα πολιτικά – κοινωνικά πάθη, εν τούτοις περιείχε τόσο έντονο λυρισμό, μελωδία και ευαισθησία;

Η ανάγκη που γεννούσε κάποτε όλες τις μορφές τέχνης, ήταν πολύ βαθύτερη απ’ την απλή διασκέδαση. Ενα αθωότερο απ’ το δικό μας μοντέλο ανθρώπου, ερχόταν ξαφνικά αντιμέτωπο με μία άγνωστη κακότητα… πολέμους, εξανδραποδισμούς, ξεριζωμούς κ.λπ… τα γιατρικά που αναζητούσε, του τα προμήθευαν αφειδώς οι καλλιτέχνες σε κάθε επίπεδο. Ζωγράφοι, ποιητές, λογοτέχνες, λόγιοι δημοσιογράφοι, στιχουργοί και συνθέτες. Στη μικρή φόρμα του τραγουδιού, κλείστηκαν όλα τα συναισθήματα ενός κόσμου μεγάλης ειλικρίνειας ως προς τις προθέσεις του. Ενας αδίκως κουκουλωμένος στα έγκατα, υπέροχος και ανεξερεύνητος ελληνικός κόσμος ευδαιμονίας.

–  Κατά πόσο ο όρος «ελαφρό τραγούδι» υποτιμά ή περιγράφει επαρκώς το περιεχόμενο αυτού του ρεπερτορίου;

Ο όρος αυτός, δημιούργημα των εταιρειών δίσκων, οι οποίες προσπάθησαν να ακυρώσουν μία εποχή υψηλού ειδικού βάρους λοιδορώντας τη, χαρακτήρισαν αυτό που δεν μπορούσαν να παρακολουθήσουν, «ελαφρό» την απάντηση την έδωσε κάποτε ο Καβάφης σ’ ένα ποίημα του… «Οι ελαφροί ας με λέγουν ελαφρόν».

–  Τι σας έκανε να αφοσιωθείτε και να υπηρετήσετε με τόση προσήλωση αυτό το μουσικό είδος;

Σ’ εκείνο το μαγικό σταυροδρόμι της αφύπνισης που οι τυχεροί το βρίσκουν νωρίς κι εγώ το συνάντησα λίγο μεγάλος, το 2000 στα 34α γενέθλιά μου, μπήκα φυσιολογικά στην διαδικασία ν’ ανακαλύψω το δικό μου το «ένα». Οταν η καλή μου τύχη μ’ έφερε μπροστά στα τραγούδια του καιρού εκείνου, με κυρίευσε αυτόματα ένας μεγάλος ενθουσιασμός, ιδιαίτερα όταν συνειδητοποίησα πως πρόκειται για μία αστείρευτη, τίμια πηγή υπέροχων ιδεών που κανείς δεν είχε μέχρι εκείνη τη στιγμή ανακαλύψει. Διαπίστωσα επίσης πως η Ελλάδα του 20ού αιώνα έχει λιβάδια ατέλειωτα από αδικαίωτους νεκρούς δημιουργούς, που το αγνό έργο της ζωής τους είναι αδίκως παγιδευμένο σε πατάρια, ντουλάπια, υπόγεια και ναφθαλίνες. Κατάλαβα αμέσως πως αυτός θα ήταν για μένα ο τρόπος συνεισφοράς στην κοινωνία… η αποκάλυψη αυτού του από χρόνια καταχωνιασμένου όπλου κύρους για την Ελλάδα. Παρακάμπτοντας λοιπόν οποιαδήποτε αναστολή, ξεκίνησα να ψάχνω εκεί μέσα, σε αυτό το μοναδικό, παραγνωρισμένο υλικό την ευτυχία. Τη βρήκα… και θέλησα αμέσως να την μοιραστώ με τους συνανθρώπους. Αυτές οι παραστάσεις μου, απ’ αυτή τη διαδρομή προέρχονται.

Ο… ΛΕΞΙΜΑΓΟΣ ΣΑΚΕΛΛΑΡΙΟΣ

–  Ποιους καλλιτέχνες και γιατί, θεωρείτε ως πιονέρους του ελαφρού τραγουδιού στην Ελλάδα;

Οπως τα χρόνια περνούν, παραμένει ως ίζημα και αχλή γύρω απ’ τα καλλιτεχνικά δημιουργήματα η σκοπιμότητα που τα γέννησε… οι πιο αγνές προθέσεις που ιρίδιζαν πίσω από κάθε δημιούργημα. Μπορούμε να χαρακτηρίσουμε λοιπόν πιονιέρους, για λόγους που απορρέουν φυσικά, τον «ειρηνοποιό» Αττίκ, τον «λεξιμάγο» Σακελλάριο, την «γλυκόλαλη» Δανάη, τον «αυτοθυσιαστικό» Γούναρη, τον τερατωδώς μορφωμένο Χαιρόπουλο, τον αυτοδίδακτο Σουγιούλ, τον γλυκύτερο απ’ το μέλι Πολυμέρη, τον αξεπέραστο ζωγράφο των τραγουδιών Γιαννίδη και μία ατέλειωτη λίστα αξεπέραστων δημιουργών.

– Συχνές ήταν και είναι οι επανεκτελέσεις –  διασκευές τραγουδιών εκείνης της εποχής. Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι εκείνα τα τραγούδια, μπορούν να συνομιλούν με την εποχή μας και να βρίσκουν ευήκοα ώτα και ανοιχτές ψυχές στη γενιά της τεχνολογίας και του  άκρατου υλισμού;

Στις σχεδόν 2 δεκαετίες που βρέθηκα κοντά στα τραγούδια της εποχής εκείνης, διαπίστωσα πως κάποια απ’ αυτά τα τραγούδια είχαν τη δυνατότητα να διατρήσουν και να διαπεράσουν τον χοντρό τοίχο που είναι φυσικό πως χωρίζει τις δύο εποχές, έτσι ώστε να γίνουν δεκτά και ν’ απορροφηθούν απ’ τη σημερινή νεότητα. Τα τραγούδια αυτά, ενδεχομένως, εκφράζουν με πυκνότερο τρόπο διαχρονικά ψυχικά ζητήματα και προβληματισμούς που ισχύουν με την ίδια ένταση και σήμερα όπως και τότε. Εξάλλου, οι θεματολογίες ήταν ανέκαθεν πανομοιότυπες… (αγάπες, χωρισμοί, αδικίες κ.λπ.) ο τρόπος της έκφρασης τις ύψωνε ή τις υποβάθμιζε αυτές τις θεματολογίες στο μπόι της κάθε εποχής ανέκαθεν. Κάθε επανεκτέλεση αποτελεί φυσικά διασκευή, μιας και ο σημερινός ερμηνευτής δεν έχει επωαστεί στο ίδιο οικοσύστημα και ως εκ τούτου, θα μεταφέρει τα δικά του βιώματα. Μία προσέγγιση είναι όλο αυτό, λοιπόν, απλά έχει αξία όταν γίνεται με σεβασμό στο πρωτότυπο και τότε θα βρει ανταπόκριση σε κάθε κοινωνία που διαθέτει έστω και λίγα στελέχη που μπορούν να σκέφτονται με την καρδιά και να αισθάνονται με το μυαλό.

ΟΙ ΠΑΤΡΙΝΟΙ ΜΑΡΟΥΔΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΥΜΕΡΗΣ

–  Τώνης Μαρούδας και Φώτης Πολυμέρης: Δύο σπουδαίες προσωπικότητες του μουσικού αυτού είδους. Και οι δύο Πατρινοί. Ποια εξαιρετικά στοιχεία διέπουν την καλλιτεχνική τους προσφορά και ιδιαιτερότητα;

Μία εποχή που τους χρειαζόταν πολύ τους έφερε στην επιφάνεια και τους δύο. Το κοινό βίωμά τους, η κακουχία κι η αντιξοότητα. Ομως όπως συνέβη πάντα σε όλους αυτούς που ξεκίνησαν απ’ το μηδέν, το χαντάκι που τους άνοιξε η ζωή, το έκαναν ρυάκι και πότισαν τα ωραία τους άνθη που ευωδιάζουν ακόμα μέχρι σήμερα.

 –  Πότε και γιατί νιώσατε μεγαλύτερο δέος, ερχόμενος σε επαφή με κάποιον από τους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής;

Γνώρισα αρκετούς καλλιτέχνες από κοντά… με στιγμάτισε ο καθένας για διαφορετικούς λόγους… ο Φώτης Πολυμέρης με την καλοσύνη του, η Δανάη με την τεράστια μόρφωσή και την επί της ουσίας φεμινιστικότητά της, η Στέλλα Γκρέκα με την αρχοντιά της και ο Νάσος Πατέτσος με το ελιξίριο της νεότητας

–  Τι ξεχωριστό θα μας παρουσιάσετε στη μουσική παράσταση της Πάτρας;

Με δύο εξαιρετικούς ερμηνευτές, τον Θάνο Πολύδωρα και την Ρένα Στρούλιου, θα παρουσιάσουμε ό,τι ωραιότερο μαζέψαμε όλα αυτά τα χρόνια απ’ το 2000 από ελαφρά τραγούδια του πρώτου μισού του 20ού αιώνα. Είναι λίγο δύσκολο αυτό για μένα γιατί η ματιά  μου πάντα βρίσκεται σε όλα αυτά που δεν θα παίξουμε γιατί δεν χωράνε. Και πιστέψτε με… είναι πολλά.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News