Αρμένικη βίζιτα
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντής Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Τα νερά δεν λένε να μαζευτούν. Στρογγυλοκάθισαν στα ισόγεια, στους καναπέδες του σαλονιού. Σ’ αυτές τις καταστροφές, η βίζιτα είναι αρμένικη. Αλλά η αφρικάνικη είναι χειρότερη: Ο Ντάνιελ πέρασε και από τη Λιβύη και κοντεύουν να μετρήσουν τρεις χιλιάδες πνιγμένους εκεί. Δεν έμειναν σπίτια, δεν έμειναν δρόμοι, δεν έμειναν γεφύρια.
Αυτή θα είναι η ζωή μας εφεξής; Αν έχουν δίκιο οι επιστήμονες- και συνήθως έχουν εκείνοι το δίκιο και όχι όσοι αποφεύγουν να εμβολιάσουν ακόμα και τα σκυλιά τους, όπως διαβάζουμε- δεν είδαμε παρά την αρχή του φετινού χειμώνα. Θα είναι μια εκδοχή ατμοσφαιρικής ρουλέτας: Τη μια θα χτυπάει στην Καρδίτσα, την άλλη στη Χαλκιδική, στην Εύβοια, στο σπίτι το δικό μας.
Το σπίτι το δικό μας. Μια βροχή άρκεσε για να μεταμορφώσει τον πρίγκιπα σε βάτραχο. Το σπιτάκι μας, το αποκούμπι μας, οι αναμνήσεις μας, η περιουσία μας, βουλιάζει στην αποσύνθεση και την απόκοσμη λασπουριά. Τα έπιπλα ξεφτυλίζονται, οι κορνίζες βουλιάζουν, τα χάρτινα πρόσωπα σβήνουν, οι συσκευές νεκρώνονται σαν τα σίδερα που μαζεύουν οι κλοσάρ των κάδων, οι τοίχοι ρημάζουν, τα χρώματα χάνονται. Το σπίτι είναι τώρα ένα υδάτινο νεκροταφείο, ένα ενυδρείο της σήψης: Σαν να βλέπεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο σε εκδοχή βαμπίρ. Δεν το αγκαλιάζεις πια, τώρα τρέχεις να ξεφύγεις.
Αλλά το σπίτι δεν σε ακολουθεί. Καρφώνεται στα θεμέλια και παραδίδεται στην ασέλγεια της σκουριάς, των σκουληκιών, των βακτηρίων, της διάβρωσης. Μια θανάσιμη σκηνογραφία, ογκώδης και συγκλονιστική υπόμνηση θνητότητας. Οι γάτες; Τι απέγιναν οι γάτες; Ανάμεσα στα αγαπημένα τους μαξιλάρια και την επιβίωση, μάλλον θα διάλεξαν τη δεύτερη και θα περιφέρονται σε μια στενή ξηρά, λουσμένες στον ήλιο, με μια αδιάφορα τρεμοφέγγουσα ανάμνηση ρίζας. Θα βρουν μια άκρη, το μόνο σίγουρο, θα βρούμε άκρη κι εμείς, κάποια στιγμή, γάτες από ανάγκη και όχι από φύση, με την εικόνα του αγαπημένου μας σπιτιού να μας στοιχειώνει, αγαπημένες γωνιές, στιγμές, πρόσωπα, ντουλάπια με χαρούμενα ή βαριά μυστικά, φωνές και ψίθυροι των ανθρώπων που ήταν και θα είναι ο κόσμος μας.
Τα νερά δεν λένε να μαζευτούν. Πάμε γι’ αλλού, σε μια κορυφή, σε μια νησίδα, σε μια σπηλιά, σε μία τρύπα. Ως τα επόμενα νερά. Μας ξημέρωσε ένας ενδιαφέρων αιώνας. Παίζουμε στα έργα που βλέπουμε και τρέχουμε να ξεφύγουμε από ένα κύμα Σαντορίνης. Δεν είναι όνειρο.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
