Μπαταρία διαρκείας
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Το παρελθόν επιστρέφει χορεύοντας μέσα στο Καρναβάλι. Αλλοτε λέγεται Πασχάλης, Ροζάκης, Μπόνεϊ Εμ, Γκλόρια Γκέινορ, μπορεί και Γιώργος Οικονομίδης- δεν πάω σπίτι μου απόψε- και οπωσδήποτε Μαραγκός. Προχθές λεγόταν Μπέσσυ Αργυράκη. Ανέβηκε στην πίστα κουνάμενη, σεινάμενη αλλά στιβαρή. Δεν ήρθα για να παίξω, σα να έλεγε. Οσα χρόνια και να ήρθαν καταπάνω της όλο τον προηγούμενο καιρό, εκείνη τα έπαιρνε με τις κλωτσιές. Εντάξει, έχει φάει και καμπόσες, αλλά είναι πολύ περήφανη για να το παραδεχθεί και αρκετά επιτήδεια ώστε να το κρύβει, όσο μπορείς να τα κρύψεις αυτά. Η αυταρέσκεια σε κάνει εγωιστή ή ο εγωισμός αυτάρεσκο; Σίγουρα πάντως δεν είναι ζήτημα επαγγελματικού πλασαρίσματος. Είναι θέμα οξυγόνωσης. Αν σταματήσει να τραγουδάει, να επιβάλλεται και να χειροκροτείται, θα ξαπλώσει στο χώμα σαν φύλλο φθινοπωρινό με μια θλιβερή, κρύα και άδεια σιωπή.
Ηταν στα χρόνια του ’80 που τα πάρτι κορυφώνονταν υποχρεωτικά με τη θάλασσα τη γαλάζια και το καράβι που ξεχύνεται στα ανοιχτά, ένα τραγούδι όξω χαρτιά φωτεινό και αισιόδοξο. Ποιος να μας έλεγε ότι στην τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα θα έβλεπες τον κόσμο γύρω, παρδαλά στολισμένο και χρωματιστό, να πάλλεται σαν τη θάλασσα τη γαλάζια, γελαστός και παιχνιδιάρης, ντερλικωμένος και ερωτευμένος με τη ζωή, με τη Μπέσσυ Αργυράκη ανάμεσα, όπως έγινε το Σαββατόβραδο στη Λεύκα; Το Καρναβάλι έχει τα μοτίβα του, σύμφωνοι, τα κλασικά του κομμάτια, τους αναγνωρισμένους και δημοφιλείς του κώδικες- ευτυχώς, βέβαια, υποχώρησαν οι Τζίπσι Κινγκ, έλεος- αλλά είναι κάτι παραπάνω από αυτό. Τώρα που το ξανασκέφτεσαι, δεν υπάρχει καμία Θάλασσα Γαλάζια στο τραγούδι, το κύμα απέχει από τη Λεύκα, μακριά από την ακτή ο πατρινός δεν προσανατολίζεται με τίποτα, ιδρώσαμε να βρούμε το μέρος, η Θάλασσα η Γαλάζια είναι το πλήθος, η παρέα, η ενότητα, η κοινότητα, μια μεγάλη αγκαλιά που σχηματίζεται από κοινά βιώματα και λαχτάρες, μια δίψα για φιλία, ειρήνη, χαρά και συντροφικότητα, όλα αυτά τα στοιχεία που συναποτελούν τη δομική ύλη της χαρούμενης, πολυκέφαλης καρναβαλικής συνθήκης που μας ενώνει με τους άλλους και ταυτόχρονα με το ατομικό και το συλλογικό μας παρελθόν. Η Θάλασσα η Γαλάζια είναι το φωτεινό μονοπάτι της παρέλασης που κατάγεται από τα έγκατα της πόλης και ρέει ορμητικό, με αδιάκοπη δύναμη, με χρώμα και σφρίγος, μια διαδρομή που μας περιέχει και μας διατηρεί ισχυρούς και ενεστώτες, μια διαβεβαίωση αθανασίας που πιστοποιείται με την παρουσία μας, την αντοχή μας, τις αναμνήσεις μας, την κοινή μας γλώσσα και τις ενεργές μας προσωπικές και συμβολικές αναφορές.
Το Καρναβάλι είναι παιδικό και σοβαρό μαζί: Τα παιδιά παίρνουν πολύ σοβαρά τον εαυτό τους, τον κόσμο τους και το παιχνίδι τους, έτσι και η Μπέσσυ Αργυράκη, που την ενώνει ένας ενικός με όλους, είναι η εντός μας παιδούλα, αγέρωχη, επίμονη, η ζωντανεμένη κούκλα που θα αρνιέται ξεροκέφαλα τον ύπνο και θα τραγουδάει και θα χορεύει ασταμάτητα μέχρις εξαντλήσεως των γονέων της, των γειτόνων της και του ύπνου, του ύπνου του μικρού και του ύπνου του μεγάλου. Μια θάλασσα γαλάζια, με ένα καράβι στα ανοιχτά, που παριστάνει πως φεύγει, αλλά όλο πάει κι έρχεται ανάμεσα στα ακρωτήρια του κόλπου, με τον φάρο του μώλου να του γελάει και από εκεί να μας παίζει μουσική. Μια μουσική της χαράς, της ασφαλειας, της γιορτής, της μνήμης, της συνύπαρξης και της αγάπης για τη ζωή. Πατρινό καρναβάλι για πάντα, έλα να μάθεις τι θα πει ζωντανός.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
