Χρονοπούλου για υπόθεση Γεωργούλη: «Ένιωσα ότι κανιβαλίζεται η προσωπικότητά μου»
Τι δήλωσε η Ευρωβουλευτής σε νέα της συνέντευξη.
Για την υπόθεση με τον Αλέξη Γεωργούλη και το πώς ένιωσε να κανιβαλίζεται η προσωπικότητα και η ζωή της ολόκληρη, μίλησε η Ευρωβουλευτής, Ελένη Χρονοπούλου.
HΕλένη Χρονοπούλου, αποφάσισε να ασχοληθεί με την πολιτική ενώ εργαζόταν, και εργάζεται στο Ευρωκοινοβούλιο. Ο κόσμος ασχολήθηκε μαζί της για τους λάθος λόγους δυστυχώς από μία σύμπτωση της ζωής καθώς οι αρχές του Βελγίου κίνησαν τη δίωξη Ελληνα Ευρωβουλευτή λίγο πριν από τις ελληνικές εκλογές. Παρότι το όνομά της δεν έπρεπε να έχει δημοσιοποιηθεί, η γνωστή ελληνική αδιακρισία τα κατάφερε. Η συνέχεια αναμενόμενη με τον κόσμο να χωρίζεται στους υπέρ και κατά της ενώ οι τηλεοπτικές της εμφανίσεις στη συνέχεια, που ενείχαν μια σχετική αμηχανία, έγιναν βορά στο περίφημο άηθες twitter. Η Ελένη όμως δεν πτοείται – ευτυχώς. Διατηρεί πάντα το φωτεινό της χαμόγελο, την πίστη ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος, ότι η Ευρώπη μπορεί να είναι μια αγκαλιά για όλους, ότι οι γυναίκες θα βρίσκονται κάποτε στις θέσεις που τους αξίζουν, ότι η Ελλάδα θα προστατεύει και θα υποστηρίζει τους πολίτες της όπως πρέπει και όπως οφείλει.
Μεγάλωσε στην Αθήνα μέχρι τα 14, που η μητέρα της πήρε μετάθεση από το υπουργείο Εξωτερικών στις Βρυξέλλες και πήγαν εκεί οικογενειακώς, όπου συνέχισε το σχολείο. Στον καινούργιο τόπο εγκλιματίστηκε γρήγορα, αν και κάθε αρχή και δύσκολη. «Τα πάντα μου φαίνονταν περίεργα -καινούργιος τόπος, καινούργιοι φίλοι, καινούργιο σχολείο, στο οποίο υπήρχαν παιδιά από όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης», όπως λέει η ίδια, «αλλά παράλληλα αυτό ήταν κάτι που καθόρισε τον τρόπο που βλέπω την Ευρώπη και τον κόσμο».
Πώς μπήκε η πολιτική στη ζωή σας;
Η πολιτική ήρθε μια μέρα που χτύπησε το τηλέφωνό μου και ζήτησε να με δει ο Νίκος Ανδρουλάκης, τον οποίο είχα γνωρίσει μόνο κοινωνικά, όπως είχα γνωρίσει όλους τους Ευρωβουλευτές. Δεν είχαμε ποτέ προσωπική επαφή. Όταν όμως εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, έβαλε στόχο να φέρει στην πολιτική νέους ανθρώπους που θεωρούσε ότι ήταν επιτυχημένοι επαγγελματικά και κυρίως γυναίκες. Τον ενδιαφέρει πολύ η ενδυνάμωση των γυναικών, να έρθουν περισσότερες γυναίκες στο κόμμα, να έχουν φωνή και να ασχοληθούν με τα κοινά. Κάπως έτσι έφτασε σε μένα, υποθέτω -σίγουρα γνώριζε τη δουλειά μου γιατί ο κύκλος των εργαζόμενων στα ευρωπαϊκά όργανα είναι μικρός. Έτσι κάναμε την πρώτη μας συζήτηση αλλά η αυθόρμητη απάντησή μου ήταν όχι. Μετά από κάποιους μήνες, επανήλθε, το ξανασκέφτηκα και απάντησα θετικά, ξεκινώντας το ταξίδι μου στην πολιτική. Αργότερα, εκλέχθηκα στην κεντρική πολιτική επιτροπή του κόμματος, στο πολιτικό συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ και άρχισα να ασχολούμαι πλέον πολύ ενεργά με τα κοινά. Η προετοιμασία υπήρχε, επειδή πάντα ανήκα στους Ευρωπαίους Σοσιαλδημοκράτες και ήξερα την ατζέντα. Επίσης η δουλειά μου στις Βρυξέλλες με έκανε να μη χάνω ποτέ την επαφή με τη χώρα μου.
Τώρα ασχολείστε με κάποιον συγκεκριμένο τομέα στο κόμμα; Αξιοποιείτε τις γνώσεις που έχετε;
Ναι, ανέλαβα ως εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στην Προεδρία του PES – Party of European Socialists, που είναι η μεγάλη οικογένεια των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών και ταυτόχρονα εντός κόμματος έχω μια ατζέντα με θέματα που με ενδιαφέρουν περισσότερο και έχω κατάρτιση, ευρωπαϊκά, ανθρώπινα δικαιώματα κλπ. Κάποια στιγμή επίσης μου πρότειναν να είμαι υποψήφια στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του κόμματος.
Κάπου τότε ήταν που «έσκασε» και το θέμα με τον συγκεκριμένο Ευρωβουλευτή (σ.σ κ. Γεωργούλη). Πώς το αντιμετωπίσατε εκείνη τη στιγμή;
Θέλετε την αλήθεια; Ένιωσα ότι καταρρέει ο κόσμος και κανιβαλίζεται η προσωπικότητά μου, η προσωπική μου ζωή και η οικογένειά μου, για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα. Ότι δεν μένει όρθιο τίποτα. Όταν εκτίθεσαι και βρίσκεσαι στο κέντρο της δημοσιότητας για λάθος λόγους, ειδικά δε όταν η ταυτότητα σου έχει διαρρεύσει παρανόμως, είναι πάντα δυσάρεστο. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να αφήσω την πολιτική αλλά με κράτησε ο Νίκος Ανδρουλάκης και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, τα οποία με στήριξαν απόλυτα επιμένοντας ότι δεν πρέπει να αφήσω αυτό το γεγονός να επηρεάσει τη μεγάλη εικόνα και τη συνέχεια της ζωής μου. Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ πως είχαν δίκιο.
Ένιωσα ότι καταρρέει ο κόσμος και κανιβαλίζεται η προσωπικότητά μου, η προσωπική μου ζωή και η οικογένειά μου, για ένα τόσο ευαίσθητο ζήτημα.
Πολιτική, άντρας, γυναίκα. Η θέση των δύο φύλων είναι ισότιμη ή είμαστε πίσω ακόμη;
Είμαστε πίσω ακόμη και αυτό το λένε ξεκάθαρα οι στατιστικές -οι γυναίκες υποεκπροσωπούνται. Στην προηγούμενη Βουλή είχαμε 66 γυναίκες και χαιρόμαστε ως κοινωνία που πλέον έχουμε 68. Κανονικά θα έπρεπε να είναι οι διπλάσιες, γιατί οι γυναίκες αποτελούν το 51% του πληθυσμού στη χώρα μας. Εδώ έρχεται το μεγάλο ζήτημα της ποσόστωσης, όπου ένα επιχείρημα κατά είναι ότι ουσιαστικά λες ότι μια γυναίκα αξίζει να πάρει μια θέση κάπου μόνο λόγω μιας τυχαίας ποσόστωσης και όχι λόγω της αξίας της και αυτό υποβιβάζει τη γυναίκα. Αυτό το επιχείρημα εγώ δεν το αγοράζω. Θεωρώ ότι μέχρι να φτάσουμε στο σημείο της ισότητας, η ποσόστωση είναι το αναγκαίο “κακό”. Και φυσικά τα πολιτικά κόμματα έχουν ευθύνη για το ποσό χώρο αφήνουν στις γυναίκες.
Άρα ισχύει αυτό που λένε αρκετοί, ότι αν ήσαστε άντρας, δεν θα είχατε δεχθεί αυτόν τον πόλεμο;
Λόγω της τεχνολογίας και του τρόπου που λειτουργεί το ευρύτερο σύστημα ανά πάσα ώρα κάποιος μπορεί να στοχοποιηθεί, άντρας ή γυναίκα. Η ένταση όμως και ο τρόπος με τον οποίο συμβαίνει, σίγουρα με τις γυναίκες διαφέρει. Δεν αφορά μόνο σε μένα, είναι κλασικό παράδειγμα η γυναίκα να προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι έξυπνη, ότι ξέρει γράμματα, ότι… δεν είναι ελέφαντας. Και όταν στοχοποιείται, στοχοποιείται κυρίως με σεξουαλικές αναφορές, αναφορές στη νοημοσύνη της και στην εξωτερική της εμφάνιση.
Η διαφορά μας με την Ευρώπη όσον αφορά τη θέση της γυναίκας πόσο μεγάλη είναι;
Στα επίσημα στατιστικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα στην ισότητα των φύλων, έχουμε την τελευταία θέση. Υπάρχουν έξι δείκτες που το μετράνε αυτό και αφορούν την εργασία, την οικονομία, την υγεία, την εκπαίδευση, το χρόνο και την επιρροή/θέσεις εξουσίας. Οι χειρότερες επιδόσεις μας είναι στο χρόνο που δαπανούν οι γυναίκες για δουλειές του σπιτιού, για να φροντίζουν τα παιδιά τους ή να φροντίζουν τους γονείς τους. Γι’ αυτό εντυπωσιάζομαι όταν ακούω ανθρώπους να λένε ελαφρά τη καρδία ότι τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σήμερα. Ναι, καλύτερα από τη δεκαετία του ‘60 αλλά έχουμε 2023.
Η Ελλάδα είναι η χειρότερη χώρα στην ισότητα των φύλων, έχουμε την τελευταία θέση.
Ποιες χώρες στην Ευρώπη είναι πιο μπροστά στο θέμα της έμφυλης ισότητας;
Οι χώρες της Σκανδιναβίας αλλά και άλλες χώρες όπως η Ισπανία του νότου, η Γαλλία και το Βέλγιο. Είναι τυχαίο ότι αυτές οι χώρες έχουν ισχυρό κράτος δικαίου και κοινωνικό κράτος; Ένα απτό παράδειγμα: σε αυτές τις χώρες είναι δεδομένο ότι όταν γίνεται μητέρα μια γυναίκα, η ευθύνη και η δουλειά για το μεγάλωμα του παιδιού είναι ακριβώς μισή μισή. Πολλές φορές λέμε στην Ελλάδα, «αχ ξέρεις πόσο με βοήθησε ο άντρας μου το Σαββατοκύριακο ή κράτησε το παιδί για να βγω εγώ», και το λέμε με θαυμασμό. Όχι, αυτό είναι υποχρέωσή του. Δεν είναι θέμα βοήθειας. Το επιπλέον που κάνει ένας σύντροφος για τον άλλον είναι στήριξη (και αυτό ισχύει για όλα τα φύλα), όχι αυτό που του αναλογεί. Στο πόσο ελεύθερο προσωπικό χρόνο έχει μια γυναίκα λοιπόν μας νικά η Σουηδία 90-44.
Πηγή: marieclaire.gr
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
