«Δεν μας χωράει ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές»: Στην «Π» ο Νικόλας Σμυρνάκης

Κρίστυ Κουνινιώτη

Συγγραφέας και δημιουργός της φιλοσοφίας του Ανθρώπου στο ΝηΣί (islandofMan Success Philosophy) και  ιδρυτής του IslandofMan Success Coaching Academy), θα βρίσκεται στην Πάτρα και το Κέντρο Πολιτισμού – Ολυμπισμού «Κωστής Παλαμάς», την Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου (ώρα 19:00), για την παρουσίαση του νέου του βιβλίου «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες» (εκδ. Διόπτρα), το οποίο ιντριγκάρει, ταρακουνά, προτείνει, χωρίς υποδεικνύει. Ο Νικόλας Σμυρνάκης μιλάει στην «Π» για τη σχέση του με το γράψιμο και τους αναγνώστες, ενώ μοιράζεται απόψεις του για κάποιες από τις αλήθειες που καταρρίπτει.

-Συστήνεστε  ως «ο μισός γράμματα και ο άλλος μισός σάρκα και οστά». Πότε και για ποιο λόγο πρωτομπαρκάρατε για τα φιλοσοφικά σας ταξίδια και πότε πρωτονιώσατε την ανάγκη να βάλετε σε χαρτί τις σκέψεις σας;

Ξεκίνησα να γράφω όταν πέρασα στην ΑΣΟΕΕ. Ερωτεύτηκα, βλέπετε, και ήμουν πολύ φοβισμένος για να το μοιραστώ. Για να αποφύγω την έκρηξη μέσα μου, έκατσα να γράψω τα συναισθήματά μου. Επειτα σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα να διαβάσω όσα κατέγραψα. Εντυπωσιάστηκα με τον εαυτό μου. Δεν ήξερα ότι υπήρχαν τέτοιες ιδέες, σκέψεις και λέξεις μέσα μου. Είπα «αυτό θα κάνω για το υπόλοιπο της ζωής μου».

Ηταν η ίδια περίοδος που έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο «Φιλοσοφία» του Νίτσε. Τρελάθηκα. Τότε ήταν που ξεκίνησα -επηρεασμένος από τον μεγάλο στοχαστή- να καταθέτω τις δικές μου απόψεις για τον άνθρωπο, τη ζωή, τον έρωτα, τον Θεό, τη φιλία, την αγάπη, τις σχέσεις…

-Στο  βιβλίο σας αποκαλείτε τον αναγνώστη «Συνοδοιπόρο». Πώς βιώνετε τη σχέση μαζί του κατά τη διάρκεια της συγγραφής και ποια η φιλοδοξία του «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες»;

Συνομιλώ με τον αναγνώστη. Αποτελεί Συνοδοιπόρο στη διαδικασία της συγγραφής, της ανάγνωσης μετά. Συνοδοιπόρος στον κόσμο των ιδεών. Δεν καταλαβαίνω τους συγγραφείς που λένε «εγώ γράφω για μένα». Αν γράφεις για σένα είσαι καταγραφέας σκέψεων και όχι συγγραφέας. Ξεκίνα ημερολόγιο, μη δημοσιεύσεις τις σκέψεις σου. Εγώ εκφράζω την προσωπική μου αλήθεια έχοντας πάντα στο μυαλό μου ότι απευθύνομαι στον αναγνώστη.

Το βιβλίο «Ψέματα που μας έμαθαν για αλήθειες» δεν κουνάει το δάχτυλο. Φιλοδοξεί να αποτελέσει αφορμή για να ανακαλύψει ο αναγνώστης παγίδες και ψέματα στα οποία έχει πέσει ή τον έχουν ρίξει. Να κηρύξει τη δική του προσωπική επανάσταση στα αυτονόητα του σήμερα.

– «Στη λύπη μπορεί να είμαστε ευτυχισμένοι» γράφετε. Ακούγεται οξύμωρο, αδιανόητο ίσως. Το εξηγείτε;

Μπορεί κάποιος να χαρεί στιγμιαία ακόμα και αν δεν είναι ευτυχισμένος. Και μπορεί να συνεχίσει να είναι ευτυχισμένος ακόμα και αν λυπάται προσωρινά. Αυτό που προτείνω στο βιβλίο είναι μια ευτυχία στην οποία χωρούν και η λύπη και η δυσκολία και το πρόβλημα. Ισα-ίσα είναι απαραίτητα στοιχεία της ευτυχίας. Ευτυχία δεν σημαίνει απουσία προβλημάτων. Η προσδοκία για μια τέτοια ευτυχία είναι ουτοπική και οδηγεί στη δυστυχία. Ευτυχία σημαίνει ορθή διαχείριση της λύπης (πόνου), με απώτερο σκοπό να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στα δύο άκρα. Οταν λέω δύο άκρα, εννοώ λύπη-χαρά, πόνος-ευχαρίστηση κ.λπ.

-«Πρέπει να βλέπεις τα πράγματα θετικά». Η 10^η αλήθεια που καταρρίπτετε. Ποια η λεπτή γραμμή που τη διαχωρίζει από τη φράση – ισχυρό ντοπάρισμα που διαβάζουμε αλλού: «Οταν τρελαίνεσαι, όλα για έναν…  ακατανόητο λόγο πάνε καλά»;

Αλλο ένα ψέμα που μας πλάσαραν για αλήθεια. Οσο πρόβλημα είναι η υπερβολική αρνητικότητα, άλλο τόσο είναι και η υπερβολική θετικότητα. Αν βλέπεις τα πάντα μόνο θετικά, σημαίνει ότι κρύβεις τα προβλήματα κάτω από το χαλί, στρουθοκαμηλίζεις. Αισιοδοξία δεν είναι να λες «όλα θα πάνε καλά», αλλά όταν δεν πάνε καλά να το συνειδητοποιείς και να αντιδράς. Τα «αρνητικά» συναισθήματα δεν είναι μιάσματα που μας κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη. Οπως ακριβώς ο πόνος μάς οδηγεί στον γιατρό, έτσι κι αυτά αποτελούν ενδείξεις ότι χρειάζεται να κάνουμε αλλαγές.

Επίσης, δεν «γίνονται όλα για κάποιο λόγο», έτσι γενικά και αόριστα. Δηλαδή, ποιος αποφασίζει τον λόγο; Μοιρολατρικό κι αυτό. Ολα φαίνονται ότι γίνονται για κάποιο λόγο μονάχα όταν αξιοποιούμε αυτό που συνέβη.

 -Η έλλειψη σεβασμού προς την Αλήθεια του άλλου «φέρνει τη βία, τον πόλεμο, τον φθόνο, την οργή, τις διαμάχες, τον ρατσισμό» διαβάζουμε. Κατά πόσο είστε αισιόδοξος ότι κάποια στιγμή θα πάψει να υφίσταται αυτή η αιτία του κακού;

Τόσες χιλιάδες χρόνια εξέλιξης κι ακόμα με τον ίδιο τρόπο λειτουργούμε. Εχουν γίνει βήματα, αλλά το βασικό ένστικτο παραμένει αναλλοίωτο. Πάντα με ταλάνιζε η σκέψη πώς θα είναι ο άνθρωπος μετά τον άνθρωπο. Ο Μετάνθρωπος! Πόσες τρίχες θα έχει, ποια θα είναι η όψη του; Τι δυνατότητες θα έχει ο εγκέφαλός του; Πόσο λυμένα θα έχει όλα αυτά που μας βασανίζουν σήμερα; Μήπως δεν θα αισθάνεται θυμό και στεναχώρια; Μήπως δεν θα σκοτώνει, δεν θα βιάζει, δεν θα εγκληματεί; Τι μας επιφυλάσσει το επόμενο εξελικτικό στάδιο;

-Παγίδες οι «αλήθειες» με τις οποίες έχουμε μεγαλώσει. Εσείς πέσατε σε τέτοιες παγίδες; Νιώθετε ακόμα εγκλωβισμένος σε κάτι;

Ναι, σε αρκετές. Οι κοντυλοφόροι πεινάνε, μου έλεγαν οι γνωστικοί και σώφρονες. Κάνε μια δουλειά της προκοπής. Παραλίγο να τους πιστέψω. Για λίγο μάλιστα έπιασα μια δουλειά της προκοπής. Οταν ήμουν στην τράπεζα είχα φτάσει να λέω «σημασία έχει τώρα να κάνουμε καριέρα και να ανέβουμε στη σκάλα της ιεραρχίας. Η συγγραφή είναι όνειρο θερινής νυκτός». Στους οκτώ μήνες το «πραγματικό μου εγώ» επαναστάτησε, κήρυξε επανάσταση στις αυθεντίες και στα δήθεν αυτονόητα της κοινωνίας και των γονιών μου και παραιτήθηκα.

-Οι Ανθρωποι στο ΝηΣί μοιράζονται 14 Αρχές και Αξίες. Τι θα απαντούσατε σε κάποιον που θεωρεί ουτοπικό το όραμά σας;

Είναι πολύ μικρός, πολύ στενός, και δεν μας χωράει ο κόσμος χωρίς τους οραματιστές, τους ονειροπόλους, τους λάτρεις της ουτοπίας.

-Υπάρχει, αυτή τη στιγμή, μια κορυφή που θα θέλατε να κατακτήσετε;

Να απολαμβάνω την ανάβαση στο βουνό. Οποιο κι αν είναι αυτό. Η κορυφή δεν αποτελεί πια αυτοσκοπό. Ο ρόλος του σκοπού (της κορυφής) δεν είναι να επιτευχθεί, αλλά να μας δείχνει την πορεία. Οπως μια πυξίδα. Η πυξίδα δεν δείχνει πόλη, αλλά κατεύθυνση. «Προχώρα, έχεις δρόμο ακόμα» σου λέει. Από τη στιγμή που αποκτάς πυξίδα δεν βιάζεσαι πια. Δίνεις χρόνο στην απόλαυση. Η άφιξή σου άλλωστε θα κρατήσει μονάχα μια στιγμή. Η διαδρομή μια ολόκληρη ζωή. Την ημέρα που βρίσκεις τον προορισμό (τον σκοπό σου), μπορείς να τον ξεχάσεις. Εκείνη την ημέρα, προορισμός σου γίνεται η κάθε στιγμή μέχρι αυτόν.

-Σε ένα κεφάλαιο του βιβλίου σας απευθύνεστε στον 18χρονο εαυτό σας. Για να το αντιστρέψουμε, αν μπορούσε να μιλήσει εκείνος σ’ εσάς, τι θα σας έλεγε;

Φοβάμαι!

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News