Δημόσια παρέμβαση μέσω της «Π» του πατρινού εικαστικού Νίκου Πρέσσα
Ο ακριβοθώρητος εικαστικός, στέλνει μέσω της «Π» το δικό του μήνυμα για την κενότητα του δημόσιου λόγου και την ισοπέδωση των διακριτών γραμμών.
Την πρώτη του δημόσια παρέμβαση, με ένα αλληγορικό, αλλά ιδιαίτερα καυστικό κείμενο, κάνει μέσω της «Π», ο καταξιωμένος πατρινός εικαστικός και καθηγητής Αισθητικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Πατρών Νίκος Πρέσσας, στηλιτεύοντας τα σημάδια των καιρών μας και την κατάπτωση των ηθικών κωδίκων.
Ο ακριβοθώρητος εικαστικός, που ως γνωστόν περιορίζεται αυστηρά στο καλλιτεχνικό και παιδαγωγικό του έργο, στέλνει μέσω της «Π» το δικό του μήνυμα για την κενότητα του δημόσιου λόγου και την ισοπέδωση των διακριτών γραμμών.
Αναλυτικά, η παρέμβαση του Νίκου Πρέσσα, μέσω της «Π», έχει ως εξής:
– Απέλπιδες, συμμαζευτείτε, συγκεντρωθείτε!
Υπάρχει ακόμη ένα ζόρι που εκκρεμεί. Ο χάρτης που ξεχάστηκε, οδοιπόροι όντες, νέοι και έφηβοι (επαίτες ευτυχίας και εξουσίας) στο super-market του κυρ Αρρίστου (εκπρόσωπος της γενιάς: εδώ Πολυτεχνείο, εδώ Πολυτεχνείο) όπου παραμονεύει ακόμη η ωριμότητα-που έγινε ωμότητα- εν έτει 2024!
– Ο κυνικός μανδύας που φοράω, ίσως κρύβει μία εμμονή από την οποία προσπαθώ να ξεφύγω∙ την πεζότητα της Νεοελληνικής Πεζογραφίας, που ανεπίγνωστα ζω τελευταία καθημερινά, σχεδόν, λόγω επικαιρότητας.
– Καθ’ ομολογίαν στους κλασικούς χρόνους η δημοσιότητα δεν ήταν απλώς ένα συμβάν, αλλά γεγονός πραγματικό που αντικατόπτριζε το κοσμοείδωλο της κάθε γενιάς. Τουλάχιστον!
– Σήμερα η δημοσιότητα -λόγω επικαιρότητας- επενδύει σε ποσοστά εξουσίας, ναρκισσισμού και έπαρσης! Πανικοβλημένοι οι κοινωνικοί ταγοί του τόπου ψάχνουν απεγνωσμένα λέξεις.
– Λέξεις που έχουν όρια με ειδικό βάρος περιεχομένου. Ενα χαλί ποικιλότητας λέξεων για την ευφορία της ζωής και την εφορία συνύπαρξης! Επίσης, λέξεις οδηγούς για τον σεβασμό της ετερότητας! Ετσι, όπως ζούμε, όμως, ανεπίγνωστα, εκτιμούμε -χωρίς ντροπή- ότι όλα είναι ίδια, χωρίς όρια, από τα οποία ανακύπτει η ετερότητα και ο σεβασμός της.
– Η γνώση όμως (όχι η επικαιρότητα) παραθέτει όρια βαθιά βιωμένα, όρια εννοιών…! Αυτά που μας κατοικούν, κριτήρια δουλεμένα.
– Φυλάξου, ψάξου. Αν δεν επισκεφθείς τις ρίζες σου κουμπάρε, τον βιότοπό σου, δεν πρόκειται ποτέ να νοιώσεις καλά με τον εαυτό σου.
– Συνήθως έρημος, προβλέψιμος, απροσδόκητα παρών. Είσαι ήδη άλλος! Δεν έχεις κανέναν∙ νυκτοδίαιτος της μοναξιάς, σαν βραδινό αεράκι καλοκαιριού. Δροσερό χωρίς βάρος ευθύνης.
– Ωραία∙ καμία αντίρρηση. Ομως, καθώς οι «δικοί μας» εγκαταλείπουν φιμωμένοι το άχαρο, άφυλο, φλύαρο τούτο κοσμοείδωλο των καιρών μας, κρατώ το σώμα μου στο στόμα∙ στο ράμφος, όπου σύμφωνα με τη Συμπαντική Τάξη: «Οταν πετάς, σιωπάς∙ αγάλλεσαι»: Το άκρον άωτον της ταπεινοφροσύνης π.χ. την ενστικτώδη εμπιστοσύνη στο αυτονόητο και της ζωικής λαχτάρας… την απόλαυση!
– Ναι, στο ράμφος, λοιπόν, της ειρήνης και της κατανόησης, όπου από εκεί μπαινοβγαίνει η Τροφή, η Πνοή, ο Λόγος και η Ψυχή. Τα κόπια μας∙ σαν έσχατος λυγμός και λογισμός, ναρκισσισμός Υπαρξισμός, κυνισμός και κάθε μορφής… ισμός: Βανδαλισμός, σκοταδισμός, σαδισμός, μαζοχισμός, καταναλωτισμός, αυνανισμός, ανθρωπισμός, πολιτισμός!
– Ναι, καμία αντίρρηση κουμπάρε∙ δικέ μας! Ελα, ψάξου. Δεν σου αξίζει η ανυπαρξία και η υποκρισία του σεβασμού της ετερότητας. Μήπως σου έχει γίνει συνήθεια η στείρωση των κατοικίδιών σου; Ετσι κι αλλιώς ανεπίγνωστα, τη λάμψη της ζωής την εξάντλησε η αναίδεια της ελπίδας: «Πάμε κι όπου βγει…!».
– Νέες και νέοι. Πάρτε θέση, κουράγιο!
«Μετεωρισθέντες Ταις Ελπίσι» βέβαια: Αν δεν υπήρχε η ελπίς της αιωνιότητας, δεν θα έβλεπα ποτέ από τον λαιμό της κόρης μου, να κρέμεται (πάνω από το κέντρο της ζωής), σαν αδαμάντινος λυγμός, ο Λόγος σταλακτίτης της προσμονής, της καρτερίας και της Σοφίας.
– Ενα μήνυμα στον εγγονό/ή μου και σε όλη τη νεότητα. Είναι λάθος, νομίζω, επειδή έτυχε να γεννηθούμε σε ιερά χώματα γεμάτα ιστορία, να θεωρούμε δεδομένο το Μέλλον μας που μόλις έχει αρχίσει!
Επίλογος
– Βρισκόμουν στους αιθέρες ένα δείλι∙ καβάλα σε μια αόρατη δύναμη, ξεχάστηκα και γλίστρησα. Με γέλασε ο ουρανός∙ κι έπεσα, κι ο Ικαρος με φίλησε στα χείλη και σίγασε∙ χαράζοντας στο Σύμπαν τη λέξη: ΙΣΧΥΣ δίπλα στη λέξη ΙΧΘΥΣ!
Φέγγουν το βράδυ στο στερέωμα αυτές οι λέξεις για να μη χάνουν τον δρόμο τους -στο πολλά υποσχόμενο αυτό χαλί από λέξεις- ο κυρ Αρρίστος και η γενιά του!
Συνάδελφοι, στους τελευταίους χρόνους της απόλυτης ένδειας, είναι ηρωισμός να αντέξουμε ακόμη ένα χαμόγελο.
Καλό βόλι! Είναι κι αυτό μία λέξη! Ισως… η τελευταία;
Διαβάστε επίσης:
Φωτιά στην Αττική: Πώς θα εξελιχθεί ο καιρός, πότε αναμένεται εξασθένηση ανέμων
Θεοδωρος Γιάνναρος: Γιατί είναι πολύ δύσκολη η φωτιά στην Αττική από άποψη διαχείρισης
Στο Λαύριο αντί της Ραφήνας θα καταπλεύσουν τρία πλοία
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
