Έλενα Πρόγκα: Η ζωή είναι εκεί που τολμάς, που δοκιμάζεσαι
Οι φωτογραφίες μου είναι το βαλιτσάκι της ζωής μου, είναι ο πλούτος μου, είναι ο δικός μου τρόπος να αφήσω έναν σπόρο
Η συνομιλία μαζί της συναρπαστική, όπως και η ανάγνωση του βιβλίου της. Ανθρωπος ζεστός, περιπετειώδης, με πηγαίο χιούμορ, η καθηγήτρια Ελένη Πρόγκα είναι από τις γυναίκες που αξίζει τον κόπο να γνωρίσεις. Τυχεροί οι δικοί της, οι φίλοι, οι μαθητές της.
Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια;
Οι εντονότερες αναμνήσεις από τα όχι και τόσο εύκολα παιδικά χρόνια έχουν να κάνουν αυστηρά με αυτά που αποτέλεσαν το καταφύγιό μου. Ηταν οι στιγμές με τα ζώα μου και οι στιγμές που αφιέρωνα στον αθλητισμό. Αυτά τα δύο στάθηκαν πάντα πυλώνες στη ζωή μου. Με την άθληση διατηρώ μία σχέση… ευγνωμοσύνης και με τα ζώα και τη φύση, γενικότερα, μία σχέση λατρείας!!!
Σπουδάσατε Μαθηματικά επειδή…
Κοιτάξτε, είναι μεγάλη ιστορία, θα την πω απολύτως συνοπτικά. Ηθελα γυμναστική ακαδημία, κάποια ανωτέρα βία με έστειλε στην πληροφορική, αλλά μόλις τελείωσα σπούδασα και μαθηματικά για να κάνω κάτι που αγαπούσα περισσότερο. Οπως βλέπετε, εγώ γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού η ζωή με πήγε… Ετσι γινόταν πάντα έκτοτε!
Τι αγαπάτε στη διδασκαλία και πώς θα περιγράφατε την πορεία σας ως καθηγήτρια της Μέσης Εκπαίδευσης;
Το ότι βρέθηκα στην εκπαίδευση ήταν όνειρο και δώρο ζωής. Βρέθηκα σε έναν χώρο που με εξέφραζε και που μου ταίριαζε απόλυτα. Οταν ξεκίνησα, είχα τέτοια δυναμική, που έλεγα ότι δεν θα κουραστώ ποτέ να διδάσκω. Ζούσα κάθε μέρα κάτι καινούργιο, μάθαινα μέσα από τα παιδιά, ένιωθα νέα μέσα από αυτά, επικοινωνούσα, έδινα και έπαιρνα περισσότερα. Η διδασκαλία ήταν η ταυτότητά μου, ο ρόλος μου, το νόημα στη ζωή μου. Οι αξέχαστα όμορφες στιγμές είναι αμέτρητες. Δυστυχώς, 30 χρόνια μετά, το σχολείο δεν είναι αυτό που ήταν και που θα έπρεπε να είναι. Κι όπως καταλαβαίνετε, αυτό προκαλεί απογοήτευση, κόπωση και ανυπολόγιστη ψυχική φθορά …
Τι σας ώθησε να τολμήσετε αυτή τη μεγάλη αλλαγή, φεύγοντας για την καρδιά της Αφρικής;
Το 2016 βρισκόμουν εν μέσω Συμπληγάδων σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο, οπότε το επιτακτικό κίνητρο ήταν η… φυγή. Στο παρελθόν είχα αποσπαστεί πάλι στα σχολεία της ομογένειας, στη Γερμανία, όπου είχα μείνει 8 χρόνια. Αφότου ξεκίνησα ταξίδια σε χώρες του τρίτου κόσμου, με συνέπαιρναν περισσότερο πολιτισμικά, οπότε ήθελα πλέον να αποσπαστώ σε χώρα εκτός Ευρώπης. Και η επιλογή ήταν μία και μοναδική. Δεν διάλεξα εγώ το Κονγκό, αυτό με διάλεξε! Ετσι βρέθηκα στην Αφρική, όπου έμεινα έναν χρόνο εργαζόμενη στο ελληνικό σχολείο κι άλλα δύο χρόνια, ψάχνοντας σπίτι και δουλειά…
Θα μας περιγράψετε την 3ετή εμπειρία σας;
Αχ, να ξέρατε πόσο απίστευτα δύσκολο είναι να το μεταφέρω σε λίγες λέξεις… Είναι μία εμπειρία που με διαμόρφωσε, με στιγμάτισε, με καθόρισε. Η κάθε ημέρα μού έφερνε ένα καινούργιο βίωμα, μία καινούργια γνώση. Εζησα στιγμές ανείπωτης μαγείας αλλά και καταστάσεις που δοκίμαζαν τα όριά μου. Κλήθηκα να κάνω το απόλυτο εσωτερικό ταξίδι, μετά από το οποίο δεν ήμουν πια η ίδια.
Πώς αποφασίσατε να την κλείσετε στο βιβλίο «290 Ημέρες στο Κονγκό»;
Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε από την πρώτη ημέρα που βρέθηκα στη χώρα, ως προσωπικό ημερολόγιο σε χαρτί. Η καταγραφή των εμπειριών μου προέκυψε όχι τόσο ως απόφαση όσο ως ανάγκη και μάλιστα πολυεπίπεδη. Ανάγκη να «φυλακίσω» τις στιγμές μου στο χαρτί για να τις έχω για πάντα κοντά μου, να μοιραστώ αυτά που ζούσα με τους φίλους μου που ανέμεναν την ανταπόκριση και να «ξορκίσω» τα δύσκολα συναισθήματα για να μπορέσω να τα διαχειριστώ. Η απόφαση να τολμήσω να το κάνω βιβλίο και να μοιραστώ τις εμπειρίες μου αυτές με ευρύτερο κοινό, ήρθε μόλις πέρυσι, 6 χρόνια μετά.
Η φωτογραφία κι εσείς. Θα μας πείτε;
Αν τις δείτε, θα σας πουν αυτές. Θα μιλήσουν αυτές για μένα! Ξέρετε, όταν ξεκίνησα αυτά τα ιδιαίτερα ταξίδια, κοιτούσα τις φωτογραφίες μου στον γυρισμό, τσιμπιόμουν κι αναρωτιόμουν αν ήμουν εγώ στις φωτογραφίες. Αν ήμουν πράγματι αυτή που είχε ζήσει όλα αυτά τα απερίγραπτα που έβλεπα! Οι φωτογραφίες μου είναι το βαλιτσάκι της ζωής μου, είναι ο πλούτος μου, είναι ο δικός μου τρόπος να αφήσω έναν σπόρο. Αν όχι όλες, μεγάλο μέρος τους έχω μοιραστεί με όλους τους μαθητές που πέρασαν από τα χέρια μου.
Τα όπλα σας στις δυσκολίες;
Με την πεποίθηση ότι η δυσκολία θα με πάει μπροστά, θα γίνω δυνατότερη και πληρέστερη. «Ο ανηφορικός δρόμος σού αποκαλύπτει ομορφότερη θέα», έτσι δεν είναι;
Στις γυναίκες που φοβούνται να αλλάξουν ρότα ή να βάλουν την περιπέτεια στη ζωή τους, τι θα λέγατε;
Πάλι θα κλέψω μία λαϊκή ρήση: «Πέτρα που κυλά δεν χορταριάζει». Για μένα, αυτή η παγίδα της σταθερότητας και της σιγουριάς, η ευκολία του βολέματος είναι ακριβώς αυτό που σε κάνει να ΜΗ ζεις. Η ζωή βρίσκεται έξω από τη ρουτίνα και το τέλμα, είναι εκεί που τολμάς, που ανακαλύπτεις, που δοκιμάζεσαι.
Στόχοι /όνειρα;
Στόχος άμεσου μέλλοντος, ένα τελευταίο υπερταξίδι, πιθανότατα κάνοντας διάσχιση Νότιας Αμερικής. Και ένα υπερόνειρο: Να είμαι πάντα δυνατή για να μπορώ να γεννώ καινούργια όνειρα και να γνωρίζω όμορφες ψυχές!
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
