Ενας ηθοποιός σύμβολο αντίστασης και ένας λαός που αντιστέκεται
Του Παναγή Παναγιωτόπουλου, Οικονομολόγος-διεθνολόγος.
«Υπάρχουν δεκαετίες στις οποίες τίποτα δεν συμβαίνει και υπάρχουν εβδομάδες στις οποίες συμβαίνουν δεκαετίες» είχε πει ο Λένιν χρόνια πριν, με τις εξελίξεις στο ουκρανικό μέτωπο να τον επιβεβαιώνουν απόλυτα.
Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Γιατί ως Δύση αφήσαμε την κατάσταση να βγει εκτός έλεγχου, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στον αναθεωρητή, «απελευθερωτή» Ρώσο πρόεδρο να αιματοκυλίσει μια χώρα και να γράψει μερικές από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας;
Παρά τις αρχικές προβλέψεις έγκυρων αναλυτών για την πλήρη απουσία πραγματικού Ουκρανικού στρατού και ισχυρής πολιτικής ηγεσίας, ικανών να δοκιμάσουν τις αντοχές της καλά κουρδισμένης ρωσικής πολεμικής μηχανής, η πραγματικότητα τους διέψευσε. Ο αναμενόμενος ρωσικός περίπατος φαίνεται ότι εξελίσσεται σε μακροχρόνιο πόλεμο φθοράς. Ταυτόχρονα ο Ουκρανός πρόεδρος μετατρέπεται σε σημαντική μορφή αντίστασης για τη χώρα του, άσχετα με τους όποιους ενδοιασμούς έχουν εκφραστεί για τους αρχικούς χειρισμούς του, κατά τη διάρκεια κλιμάκωσης της κρίσης.
Οποιο και αν θα είναι το αποτέλεσμα της πολεμικής έκβασης, ο γεωπολιτικός καμβάς αλλάζει και αλλάζει δραματικά. Από την πρώτη κιόλας στιγμή είχαμε πει πως η Ρωσία, από το 2014 και με την προσάρτηση της Κριμαίας, αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και τον ρόλο της στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι διαφορετικά από ότι τα αντιλαμβάνονται οι υπόλοιπες δυτικές αστικές δημοκρατίες.
Δεν ήταν δυνατόν να προβεί στη μεγαλύτερη στρατιωτική κινητοποίηση από το 1945 και μετά, με κύριο αίτημα την πλήρη αυτονομία δυο στρατηγικά αδιάφορων περιοχών, τις οποίες ήδη έλεγχε πλήρως. Η Ρωσία διαπραγματεύεται ζητήματα σημαντικότερης εμβέλειας και προσπαθεί να κάνει γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο πως είναι διατεθειμένη και ικανή να επιτύχει τους στόχους της. Αυτά σε συνδυασμό με την αποσύνθεση, στην οποία βρίσκεται το σύνολο του δυτικού κόσμου και την απόκλιση των απόψεων μεταξύ των μεγαλύτερων ευρωπαϊκών δυνάμεων, έκαναν τον Ρώσο πρόεδρο να πιστέψει πως ήρθε η ώρα να φροντίσει για την πολιτική του υστεροφημία, βουλιάζοντας στο χάος και στο αίμα μια ολόκληρη χώρα.
Αναμφίβολα η Δύση έχει ευθύνες. Είναι εγκλωβισμένη στην πολιτική Obama «pivot to Asia», δηλαδή στη γεωπολιτική στροφή του Αμερικανικού ενδιαφέροντος στην Ανατολή (από τα Βαλκάνια και την κεντρική Ευρώπη στην περιοχή της Νοτιανατολικής Ασίας και από τη Μεσόγειο στον Ινδο-Ειρηνικό Ωκεανό). Μια πολιτική, που υποτίμησε και υποβάθμισε τις Ρωσικές «νεοτσαρικές» αναθεωρητικές φιλοδοξίες.
Η Ευρώπη όφειλε να αντιδράσει και – παρόλη την αρχική αμηχανία και έλλειψη αποφασιστικότητας που συνόδεψαν την εισβολή – το έκανε. Έδειξε να συνειδητοποιεί πως μαζί με την Ουκρανική εδαφική ακεραιότητα απειλούνται και οι αξίες της φιλελεύθερης Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας.
Ο Γερμανός καγκελάριος, με τον πλέον επίσημο τρόπο, ανακοίνωσε τον ολικό επαναεξοπλισμό της χώρας του, ενώ η Γερμανία από κοινού με τη Γαλλία ανακοίνωσαν την κατασκευή της νέας γενιάς πολεμικών αεροσκαφών, με σκοπό την αναβάθμιση των Ευρωπαϊκών αμυντικών δυνατοτήτων. Πλέον η δημιουργία μιας σοβαρής, ολοκληρωμένης και αδιάσπαστης ευρωπαϊκής πολιτικής ασφαλείας είναι πιο απαραίτητη από ποτέ.
Η αυταρχική, εθνικιστική και αναθεωρητική ομάδα, που κατοικοεδρεύει στο Κρεμλίνο και κυβερνάει τον πολύπαθο ρωσικό λαό φαίνεται πως – άθελά της – έφτιαξε τις συνθήκες, που χρειάζονταν για τη δημιουργία ενός ενιαίου μπλοκ αντίστασης εναντίον της.
Τα μόνο σίγουρο είναι πως τα πιόνια επανατοποθετούνται στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα και η χώρα μας φαίνεται πως διάλεξε να είναι στην σωστή πλευρά της Ιστορίας.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
