Για τον Νίκο Μπογονικολό: «Ακούς Γαλάζιο Δούναβη και εμβατήριο Ραντέτσκι;»

«Καλώς ήρθες. Να είσαι σοβαρός, συγκρατημένος στα κείμενά σου και να ακούς τον Κώστα τον Θεοδωρόπουλο. Θα μάθεις πολλά από αυτόν».

Αυτά ήταν τα πρώτα λόγια που άκουσα από τον Νίκο Μπογονικολό ερχόμενος στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» τον Αύγουστο του 2005. Μόλις δε του αποκάλυψα ότι ήταν συνάδελφος με τη μάνα μου στην «Πειραϊκή-Πατραϊκή», χάρηκε περισσότερο. Είχε ζήσει κι εκείνος την ακμή και την παρακμή του θρυλικού εργοστασίου και ήξερε…

Πολλές κουβέντες ο Νίκος δεν έλεγε την ώρα της δουλειάς, ήταν της παλιάς σχολής, μασούσε την τσιχλίτσα του κι έγραφε για να τελειώσει νωρίς. Αλλωστε, πρώτος-πρώτος ερχόταν στο γραφείο, σχεδόν από τα χαράματα, έτσι είχε μάθει από τα χρόνια του Στράτου και του Κατσάμπα, αλλά και μετά στην εποχή του Σπύρου Δούκα. Οταν, όμως, ήθελε να πει κάτι, το έλεγε και… 15 φορές στις 10 ήταν εύστοχο.

Ιδεολογικά δεν ήμασταν και τόσα κοντά ή… μήπως τελικά ήμασταν; Σίγουρα, πάντως, κάναμε το ίδιο… ποδαρικό κάθε Πρωτοχρονιά. Όταν λίγο πριν το μεσημεριανό τραπέζι χτυπούσε το τηλέφωνό μου και στην άλλη άκρη της γραμμής άκουγα πάντα τη φωνή του: «Ακούς Γαλάζιο Δούναβη και εμβατήριο Ραντέτσκι;». Ναι, ήταν λαϊκό παιδί ο Νίκος, αλλά και λάτρης του Στράους και της Αυστροουγγαρίας ταυτόχρονα!

Δυστυχώς εκείνη την εκπομπή δεν την κάναμε ποτέ στο ράδιο. Εκεί ψηλά που βρίσκεται ας αναπαυθεί η ψυχή του. Ξέρω ότι με πίστευε πολύ και χαιρόταν με την εξέλιξή μου…