Γιατί αυτό δεν μας απασχόλησε;
Η αρχισυντάκτρια της “Π” Μαρίνα Ριζογιάννη γράφει για την προστασία των παιδιών.
Πολλά ειπώθηκαν, πολλά γράφτηκαν και πολλά περισσότερα αναλύθηκαν και αποφασίστηκαν από το λαϊκό δικαστήριο που στήθηκε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την υπόθεση του ποδοσφαιριστή που ήρθε αντιμέτωπος με την κατηγορία του βιασμού 17χρονης.
Ούσα εκπαιδευμένη πλέον η κοινωνία μας και γνώστης όλων των αντικειμένων -ελέω της άπλετης διαδικτυακής πληροφόρησης– είναι έτοιμη ανά πάσα στιγμή, κάνοντας χρήση της δύναμης την οποία αντλεί από την ηλεκτρονική συσκευή που αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του χεριού της, να εκδώσει την ετυμηγορία της, να δικάσει και να αθωώσει, να χειροκροτήσει και να αποκαθηλώσει.
Αυτή τη δύναμή της επιστράτευσε και στη συγκεκριμένη υπόθεση του ποδοσφαιριστή και εξέδωσε απόφαση πριν προλάβει η δικαιοσύνη.
Αυτό που εκπλήσσει ωστόσο είναι το γεγονός ότι από το κάδρο της εν λόγω κριτικής, διέφυγαν οι ανήλικες εμπλεκόμενες. Και φυσικά οι ανήλικες όχι ως φυσικά πρόσωπα, αλλά ως κοινωνικό φαινόμενο. Υπό ποιες συνθήκες οι δύο αυτές ανήλικες, που επί της ουσίας είναι παιδιά, βρέθηκαν ξημερώματα σε σπίτι ενήλικου τον οποίο πριν από μερικές ώρες είχαν γνωρίσει σε ένα μπαρ;
Η εμπλοκή των παιδιών αυτών σε μία τέτοια υπόθεση είναι μία σημαντική πλευρά του συμβάντος, η οποία όμως έμεινε στο σκοτάδι. Αυτό συνέβη επειδή πλέον ως κοινωνία έχουμε συνηθίσει και αποδεχτεί την εμπλοκή των ανηλίκων σε τέτοιες υποθέσεις και επομένως δεν μας εκπλήσσει; Ή αποφεύγουμε να το θέσουμε επειδή αποτυπώνει την αποτυχία μας; Ερωτήματα που θα πρέπει να απαντήσουν κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και κοινωνικοί αναλυτές.
Πάντως, η σιωπή και η απλή παρατήρηση θα πρέπει να μας προβληματίσει επί της ουσίας. Σίγουρα δείχνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Οταν μία κοινωνία δεν μπορεί να προστατεύσει τον πιο ευαίσθητο πληθυσμό της, που είναι τα παιδιά, έχει αποτύχει. Ολοι λέμε και συμφωνούμε ότι τα παιδιά είναι τα μόνα που δεν φταίνε.
Τι κάνουμε λοιπόν για να τους εξασφαλίσουμε έναν υγιή κόσμο; Τι κάνουμε ώστε να τους εξασφαλίσουμε ένα πλαίσιο προστασίας που θα σέβεται τις ανάγκες τους και θα τους διδάσκει όρια και αρχές η τήρηση των οποίων διαφοροποιεί την κοινωνία και τον άνθρωπο από τη ζούγκλα και τα ζώα;
Τι κάνουμε ώστε τα παιδιά να είναι ευτυχισμένα, χαρούμενα, ξέγνοιαστα, να απολαμβάνουν τη ζωή και να μην βιάζουν την παιδική τους ηλικία υιοθετώντας συμπεριφορές ενηλίκων;
Τα σχεδόν καθημερινά περιστατικά, με πρωταγωνιστές μέλη της ανήλικης κοινότητας της χώρας μας, δείχνουν ότι όχι μόνον δεν κάνουμε απολύτως τίποτα, αλλά αντιθέτως τα τροφοδοτούμε με ό,τι πιο αρνητικό υπάρχει.
Κάθε άνθρωπος που γεννιέται, όπως έχουν διαγνώσει οι αρμόδιοι επιστήμονες, κουβαλάει μαζί του έναν καλό κι έναν κακό εαυτό. Το ποιος θα υπερισχύσει στην πορεία, εξαρτάται στα πρώτα χρόνια της ζωής του, τις επιρροές που θα δέχεται από το οικογενειακό, φιλικό, σχολικό και ευρύτερο περιβάλλον. Στη χρονική αυτή περίοδο καθοριστικό ρόλο παίζει το κοινωνικό πρότυπο. Δυστυχώς, το διδακτικό υλικό της σύγχρονης κοινωνίας περιέχει πολλές μαύρες σελίδες.
Αργότερα, όταν περνάει στην περίοδο της ωριμότητας, το αν θα υπερισχύσει το καλό ή το κακό πρόσωπο εξαρτάται από τις επιλογές του ίδιου. Βέβαια, οι επιλογές αυτές δεν είναι ανεξάρτητες με όλα αυτά που έχει γεμίσει το μυαλό και την ψυχή του ως παιδί.
Είναι μία προίκα που συνοδεύει τον άνθρωπο σε όλη την πορεία της ζωής του. Αυτό και μόνον δείχνει τη βαρύτατη ευθύνη της κοινωνίας έναντι των παιδιών. Αλλά ο λαλίστατος, σε άλλες περιπτώσεις, νομικός, κοινωνικός, εκκλησιαστικός, ψυχιατρικός και εκπαιδευτικός κόσμος επιλέγει τη σιωπή και τη θέση του παθητικού παρατηρητή.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
