H νεαρή διαιτήτρια από το Αίγιο που θέλει να φτάσει ψηλά

Βαγγέλης Γερογιάννης

Η Γλυκερία Παπακωνσταντίνου είναι το νέο πρόσωπο στους διαιτητές που «σφυρίζουν» φέτος παιχνίδια της Α’ Κατηγορίας της ΕΠΣ Αχαΐας. Ενα κορίτσι 24 ετών που κατάγεται από το Αίγιο και έχει πολλές φιλοδοξίες για το μέλλον όσον αφορά τη διαιτησία. Η ιστορία της παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον.
– Πώς προέκυψε ξαφνικά να σφυρίζεις στην Α’ Κατηγορία;
«Τελείωσα τη σχολή της ΕΠΣ Αχαΐας το 2018, μετά ήρθε ο κορονοϊός και δεν κατάφερα να παίξω. Στη συνέχεια πήγα στις Σέρρες να σπουδάσω Γυμναστική Ακαδημία, έκανα και δύο μεταπτυχιακά, οπότε έπαιξε εκεί ως διαιτητής στα τοπικά πρωταθλήματα. Και τώρα που τελείωσε η ακαδημαϊκή μου πορεία, επέστρεψα».
– Γιατί διαιτησία και γιατί ποδόσφαιρο;
«Οταν ήμουν μικρή ήθελα να παίξω ποδόσφαιρο, όμως στο Αίγιο δεν υπήρχε τότε κάποια γυναικεία ομάδα. Ολο αυτό ξεκίνησε ως αντίδραση στον μπαμπά μου γιατί μου έλεγε πως οι γυναίκες δεν πάνε στο γήπεδο. Και όλο αυτό λειτούργησε αντίστροφα σε μένα. Το έκανα απλά για του πάω κόντρα. Τότε, λοιπόν, ο Γιώργος Παπαδόπουλος, με τον οποίο ήμασταν φίλοι, μου είπε “θα σε κάνω διαιτητή. Μόνο έτσι θα πηγαίνεις στο γήπεδο”.
– Και μετά;
«Στην πορεία είδα πως μου άρεσε περισσότερο απ’ ότι φανταζόμουν».
– Τι είναι αυτό που σε γοητεύει στη διαιτησία;
«Το σκέφτομαι σχεδόν σε κάθε αγώνα, αλλά θεωρώ πως είναι δύο πράγματα. Το ένα είναι πως σε κάθε ματς εύκολο ή δύσκολο, πάντα μπορεί να σου συμβεί κάτι απρόβλεπτο και αυτό μου αρέσει. Γενικά, δεν θέλω τα σίγουρα, θέλω να βρίσκομαι σε εγρήγορση. Και το δεύτερο πως όταν τελειώνει ένα παιχνίδι και έχω αποδείξει πρώτα στον εαυτό μου και μετά στους άλλους ότι μια γυναίκα καταφέρνει να ανταπεξέλθει ανάμεσα σε τόσους άνδρες. Αρκετοί θεωρούν ακόμα μειονεκτική τη θέση της γυναίκας μέσα στο γήπεδο».
– Ε, δεν νομίζω τόσο πολύ πλέον…
«Εντάξει, έχουν γίνει λίγο καλύτερα τα πράγματα και με κάποιες κινήσεις της ΕΠΟ».
– Στην αρχή το εισέπραξες έντονα αυτό;
«Ναι πολύ. Ειδικά στις Σέρρες που η κοινωνία είναι πιο κλειστή. Οταν πήγα, ήμουν η μοναδική γυναίκα διαιτητής. Ηταν και άλλες δύο κοπέλες βοηθοί που δεν έπαιζαν γι’ αυτόν τον λόγο. Και γενικά όταν με έβλεπαν στο γήπεδο, υπήρχε πολλή γκρίνια από παράγοντες και παίκτες. “Τι ξέρει αυτή; Γυναίκα είναι. Τράβα πλύνε κάνα πιάτο”. Τα γνωστά».
– Πώς τα αντιμετώπιζες δεδομένου ότι ήσουν μικρή σε ηλικία;
«Γενικά, δεν ήμουν ποτέ άτομο που με επηρέαζε το τι έλεγε ο κόσμος. Εκανα κάτι μόνο γιατί το ήθελα. Στην αρχή κάποια απ’ αυτά που άκουγα με στενοχωρούσαν, αλλά με το καιρό μαθαίνεις να τα αποβάλεις. Ολοι κάτι θα λένε, είτε τα κάνεις όλα τέλεια, είτε τα κάνεις όλα λάθος. Δεν γίνεται όλοι να είναι ευχαριστημένοι και δεν μπορούσα να αλλάξω το γεγονός πως ήμουν γυναίκα».
– Τι σε κάνει να νιώθεις ικανοποιημένη μετά από έναν αγώνα;
«Οταν εφαρμόζω έναν καινούργιο κανονισμό ή όταν εξελίσσεται σωστά μια φάση με βάση την απόφαση που παίρνω».
– Νιώθεις απογοητευμένη όταν κάνεις ένα μεγάλο λάθος;
«Στην αρχή ένιωθα πάρα πολύ απογοητευμένη. Το κουβαλούσα για μέρες μέσα μου και το σκεφτόμουν πολύ. Ομως τώρα εφαρμόζω τον κανόνα των 24 ωρών. Το σκέφτομαι για μία μέρα και μετά το ξεχνάω, είτε μεγάλο, είτε μικρό είναι το λάθος. Ακόμα και καλή να είναι διαιτησία, το ξεχνάω γρήγορα. Πάω παρακάτω».
– Αυτός δεν είναι και ένας ωραίος τρόπος σκέψης για τη ζωή;
«Φυσικά! Είναι ένας τέλειος κανόνας γιατί στη ζωή δεν έρχονται όλα ρόδινα, ακριβώς όπως συμβαίνει σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου».
– Πώς ήταν η πρώτη σου εμπειρία από το πρωτάθλημα της Α’ Κατηγορίας;
«Ακόμα δεν έχω μεγάλο δείγμα για να κρίνω, αλλά παίρνω εμπειρία και εξελίσσομαι. Ηθελα να γυρίσω σπίτι μου και στην ΕΠΣ Αχαΐας που με έκανε διαιτητή. Οπότε, είμαι πολύ χαρούμενη και ελπίζω να είναι χαρούμενος και ο ποδοσφαιρικός κόσμος που συνεργαζόμαστε».
– Ποιο ήταν το καλύτερο και το χειρότερο σχόλιο που έχεις ακούσει για τη διαιτησία σου;
«Στις Σέρρες, ένας παράγοντας ομάδα Α’ τοπικού, με πλησίασε και μου είπε “δεν πίστευα πως θα έβγαζες το ματς. Οταν γίνεις διεθνής, θα έρθουμε στο πρώτο παιχνίδι να σε στηρίξουμε”. Αυτό με έκανε να νιώσω πολύ όμορφα. Τα χειρότερα είναι οι ύβρεις που έχω ακούσει, ειδικά από προπονητές ομάδων υποδομών».
– Μιλάς σοβαρά;
«Φυσικά. Εχω ακούσει απίστευτα πράγματα από προπονητές ΠΑΕ Κ19 και Κ17 και από γονείς, μπροστά στα παιδιά. Ειδικά για το φύλο μου. Υποτίθεται πως μία ΠΑΕ νοιάζεται για τη συμπεριφορά των παιδιών, αλλά…».
– Οι δικοί σου τι λένε;
«Η μαμά μου κάθε φορά που γυρίζω από το γήπεδο με ρωτάει πόσα είπαν γι’ αυτή από την κερκίδα! Η αγαπημένη της φράση είναι “θυμάσαι πόσες φορές ανέφεραν τη μανούλα;”. Ο μπαμπάς με ρωτάει πώς τα πήγα, τι μου είπαν, αν είμαι χαρούμενη, αν με πείραξε κανείς. Είναι προστάτης σε όλο αυτό. Στις Σέρρες είχε έρθει δύο φορές στο γήπεδο και πιστεύω πως ένιωσε πολύ περήφανος. Και οι δύο έρχονται σε όλα μου τα αγωνιστικά τεστ για να με στηρίξουν».
– Επειδή βλέπω πως αγαπάς πολύ αυτό που κάνεις, μέχρι πού φτάνουν οι φιλοδοξίες σου;
«Κάνω μια μεγάλη προσπάθεια, δεν θέλω να πιέζω τα πράγματα. Περιμένω να έρθουν στον καιρό τους. Θέλω να γίνω διεθνής, αρχικά να παίξω στη Γ’ Εθνική, μετά στη Super League 2 και στη Super League».
– Ποιο στοιχείο είναι αυτό που θεωρείς ότι σου λείπει και πρέπει να εξελίξεις;
«Πιστεύω πως δεν υστερώ σε κάποιο κομμάτι αναφορικά με τη φυσική κατάσταση ή τους κανονισμούς. Οσο καλά και να γνωρίζεις έναν κανονισμό, καλείσαι να αποφασίσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου. Μπορεί να το χάσεις. Αυτό το κομμάτι με αγχώνει λίγο, αλλά είναι θέμα εμπειρίας. Στα άλλα είμαι δυνατή».
– Η συμπεριφορά δεν παίζει ρόλο;
«Εννοείται και μεγάλο. Μπορεί να ξέρεις τους κανονισμούς, μπορεί να είσαι τυπικός και να σφυρίζεις σωστά, αλλά το πώς συμπεριφέρεσαι είναι αυτό που κερδίζει τους παίκτες. Αν είσαι ειρωνικός, θα είναι ειρωνικοί και οι παίκτες. Πρέπει να είσαι σοβαρός, να δείχνεις σιγουριά, να βάζεις τα όριά σου από την αρχή. Δεν πρέπει οι παίκτες και οι παράγοντες να παίρνουν αέρα. Πρέπει να είσαι αυστηρός με μέτρο».
– Σε φαντάζομαι στο γήπεδο να είσαι φόβητρο για όλους…
«Μου λένε συχνά ότι στο γήπεδο μοιάζω απλησίαστη και επειδή είμαι γυναίκα, μου λένε πως έχω πολύ τουπέ. Δεν είναι έτσι. Θέλω να κρατάω τις ισορροπίες».
– Συμφωνείς ότι ο διαιτητής πρέπει να μπαίνει στο πνεύμα του αγώνα;
«Εννοείται. Εγώ το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να παρακολουθώ βίντεο των δύο ομάδων, να παίρνω πληροφορίες, χωρίς να είμαι προκατειλημμένη. Απλά να ξέρω τι θα συναντήσω».
– Ας υποθέσουμε πως έχεις δείξει πέντε λεπτά καθυστέρηση, είμαστε στο 94’, το σκορ είναι 1-1 και οι δύο ομάδες είναι ικανοποιημένες. Παρατηρείς ότι στην τελευταία επίθεση υπάρχει περίπτωση μία από τις ομάδες να σκοράρει. Αφήνεις το παιχνίδι ή το λήγεις;
«Το αφήνω και μετά προσεύχομαι για τη συνέχεια! Εγώ ό,τι βλέπω, το δίνω, δεν κάνω χάρες. Πρέπει να είσαι σωστός απέναντι στον εαυτό σου πρώτα και μετά. Είναι ρίσκο όλες αυτές οι περιπτώσεις, αλλά έτσι είναι η ζωή».
– Με τι ασχολείσαι επαγγελματικά;
«Εχω μια σχολή τάε κβον ντο στο Αίγιο. Είναι το άθλημα στο οποίο έχω πάρει ειδικότητα και το κάνω από την τετάρτη δημοτικού. Αν πάνε όλα καλά με τη διαιτησία, θα είναι πολύ δύσκολο να συμβαδίσουν και τα δύο».
– Το ξέρουν εδώ στην Αχαΐα ότι ειδικεύεσαι στο τάε κβον ντο;
«Οχι ακόμα (γέλια). Το γνώριζαν στις Σέρρες. “Θα προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε”, μου έλεγαν».
– Καιρός είναι το μάθουν…
«Σιγά – σιγά».
– Σ’ ευχαριστώ πολύ.
«Και εγώ σας ευχαριστώ».

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News