Ισαβέλλα Κασιμάτη – Αλέξανδρος Τσίτσος στην “Π”: Η κρυφή ζωή των καθημερινών αντικειμένων
Η Ισαβέλλα Κασιμάτη και ο Αλέξανδρος Τσίτσος τριτοετής στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, εν καιρώ καραντίνας αποφάσισαν να δώσουν φωνή σε καθημερινά αντικείμενα και να τα βάλουν να αφηγηθούν τις ζωές των ιδιοκτητών τους.
Τι μπορεί να λένε για εμάς αντικείμενα της καθημερινότητάς μας; Τι να σκέφτεται άραγε η βούρτσα μας, τα βιβλία μας, το άρωμά μας; Υπάρχει άραγε ένας μυστικός κόσμος που ζωντανεύει όταν εμείς δεν κοιτάμε;
Η Ισαβέλλα Κασιμάτη και ο Αλέξανδρος Τσίτσος τριτοετής στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, εν καιρώ καραντίνας αποφάσισαν να δώσουν φωνή σε καθημερινά αντικείμενα και να τα βάλουν να αφηγηθούν τις ζωές των ιδιοκτητών τους. Κάπως έτσι και με τη βοήθεια του καθηγητή τους Παναγιώτη Φαφούτη, δημιούργησαν το podcast «Πορτραίτα Αντικειμένων» (Portraits of Objects), το οποίο επελέγη να συμμετάσχει στο Διαγωνιστικό Τμήμα του 23ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και έως τις 4 Ιουλίου μπορούμε να το ακούμε μέσα από την ιστοσελίδα του Φεστιβάλ. Σε αυτό θα ακούσουμε για το άρωμα της Ξένιας,το λεξικό του Αλί, το κομπολόι του τρελό- Σίμου και τον μπαλτά του Ρασκόλνικωφ, ενώ σήμερα μας μιλούν για τα αντικείμενα, τις ιστορίες τους και την αντικειμενικότητά τους.
«Πορτραίτα αντικειμένων» ο τίτλος του podcast. Πώς προέκυψε;
Α.Τ. Μέσα στην καραντίνα σκεφτόμασταν πώς μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε αυτό τον χρόνο καλλιτεχνικά και σαν μελλοντικοί ηθοποιοί σκεφτόμασταν την web performance, αλλά δεν μας πολυγέμιζε. Ξεκινήσαμε να γράφουμε διάφορες ιστορίες, χωρίς να ξέρουμε ακριβώς τι φόρμα θα πάρουν αυτές στο τέλος. Έκανε μετά το κάλεσμα το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και είπαμε να τις κάνουμε podcast.
Ι.Κ. Οι ιστορίες είχαν ήδη ξεκινήσει να γράφονται επειδή περνούσαμε αρκετό χρόνο στο σπίτι και σε εσωτερικούς χώρους και κοιτούσαμε τριγύρω μας από πού μπορούσαμε να αντλήσουμε έμπνευση. Τα αντικείμενα ήταν αρκετά διαθέσιμα εκείνη την περίοδο για να μας εμπνεύσουν, σε αντίθεση με άλλες εμπειρίες ή ανθρώπους που συνήθως εμπνέουν.
Τι φωνή έχουν τα αντικείμενα και τι ιστορίες λένε;
Α.Τ. Λένε τα πάντα…
Ι.Κ. Τα αντικείμενα ξεκίνησαν ως πιο αντικειμενικοί αφηγητές για τους ανθρώπους – ιδιοκτήτες τους, γιατί μέσα στην καραντίνα ναι μεν επικρατούσε μια σιωπή, μια παύση των πραγμάτων και μια απόσταση, παραδόξως όμως επικρατούσε και μία πολυφωνία, μία πολυγνωμία. Υπήρχε περισσότερη φασαρία από τον υπόλοιπο καιρό και μια συνεχής έκφραση απόψεων πάνω σε θέματα καίρια μεν που προέκυπταν, αλλά υπήρχε και αρκετή φασαρία. Οπότε εμείς, θέλαμε να φτιάξουμε κάποιες ιστορίες που βέβαια απευθύνονται στον άνθρωπο και στην ψυχή, αλλά να μην προέρχονται από ανθρώπους και από αυτό που φέρνουν. Να μιλήσει κάποιος άλλος για εμάς. Να σταματήσουμε να μιλάμε εμείς για εμάς. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η ανάγκη να είναι κάποιος άλλος ο αφηγητής. Έτσι, πρωταγωνίστησαν τα αντικείμενα, τα οποία είναι εδώ πολύ καιρό πριν από εμάς εδώ, θα είναι παραπάνω από εμάς και ίσως και να ξέρουν κάτι παραπάνω.
Πόσο αντικειμενικά είναι τα αντικείμενα;
Α.Τ. Και εμείς γράφοντάς τα, αρχίσαμε και βλέπαμε πως υπάρχουν άπειρες σχέσεις που μπορεί να έχει ένα αντικείμενο με έναν άνθρωπο. Να είναι ακόμα και ερωτευμένο με τον ιδιοκτήτη του ή να τον μισεί, να θεωρεί ότι το κρατάει φυλακισμένο, ότι του έχει κάνει το μεγαλύτερο κακό. Προσπαθούσαμε συνέχεια να ταιριάξουμε τον άνθρωπο με το κατάλληλο αντικείμενο ή το αντίστροφο και αυτό το συνταίριασμα να μας αφηγηθεί όσο πιο καλά την ιστορία.
Ι.Κ. Μέσα στην καραντίνα παρατήρησα ότι η ζωή μας καθορίζεται πάρα πολύ από τα αντικείμενα που χρησιμοποιούμε. Οπως όταν ανεβάζουμε κάτι στο θέατρο, τα props, τα σκηνικά αντικείμενα, είναι συμπαίκτες μας και έχουν μεγάλη αξία, έτσι και στην καραντίνα, επειδή περνούσαμε πολύ χρόνο μέσα, τα αντικείμενα καθόριζαν και τη ρουτίνα μας. Και κάποια στιγμή αρχίσαμε κάποια αντικείμενα να τα χρησιμοποιούμε περισσότερο με αποτέλεσμα να είναι περισσότερο η παρέα μας και οι παρτενέρ μας στην καθημερινότητά μας. Εκεί διαπιστώσαμε ότι οι άνθρωποι είναι και τα αντικείμενά τους και τα αντικείμενα μπορεί να έχουν και ξεχωριστή θέση στη ζωή τους και να ανταγωνίζονται και άλλα. Πώς είναι στο Toy Story μεταξύ τους τα παιχνίδια; Να έχουν και έναν κρυφό κόσμο μεταξύ τους που να θέλει κάποιο να είναι το ξεχωριστό ή κάποιο να νιώθει παραμελημένο ή κάποιο να υπονομεύει τον άνθρωπο ώστε να μην μένει μόνο του στο σπίτι και να νιώθει μοναξιά… Και εκεί υπήρχαν ενδιαφέρουσες εναλλαγές να εξερευνήσουμε.
Ποιο είναι το πιο ευγενικό και ποιο το πιο αγενές αντικείμενο που έχετε συναντήσει;
Ι.Κ. Εκτός από αυτές τις τέσσερις ιστορίες που συμπεριελήφθησαν στο podcast, είχαμε γράψει και άλλες, όμως το podcast είχε συγκεκριμένη χρονική διάρκεια. Αν σκεφτούμε από όλη την παλέτα των αντικειμένων, μπορώ να πω πως σίγουρα το πιο αγενές ήταν το εσώρουχο ενός διευθυντή τράπεζας.
Α.Τ. Προσπαθούσε να τον ανεβάσει βαθμίδα από ταμία σε διευθυντή, από διευθυντή σε υπουργό και πήγαινε – πήγαινε…
Ι.Κ. Ήταν ένα εσώρουχο που διψούσε πάρα πολύ για εξουσία και ήθελε και ο ιδιοκτήτης του να είναι ανάλογός του και όσο περνούσε ο καιρός τόσο άρχιζε να τον σφίγγει ώστε να τον κρατά πιο σφικτό στη θέση του και πιο παραγωγικό.
Α.Τ. Όσον αφορά στο πιο ευγενικό, είχαμε γράψει μια ιστορία με μια ξυριστική μηχανή, που βρισκόταν σε μια ψυχιατρική κλινική και όλη της τη ζωή ξύριζε κεφάλια απλά, δεν ήθελαν κάτι παραπάνω, απλά για λόγους ομοιομορφίας στο άσυλο. Κάποια μέρα έρχεται ένας γιατρός και της δείχνει ότι μπορεί να ξυρίζει κεφάλια και σε άλλα στυλ και ξαφνικά παίρνει ζωή όλο το ψυχιατρείο, αυτή είναι πλέον σαν καλλιτέχνης και το χαίρεται όλο αυτό.
Ι.Κ. Καταλαβαίνει δηλαδή πως μέσα από την δράση της μπορεί να δώσει στον άλλον προσωπικότητα, να επιτρέψει στον άλλον να αναδείξει την προσωπικότητά του ακόμα και μέσα από το κούρεμα των μαλλιών του. Ότι μπορεί να είναι διαφορετικός και ότι αυτή μπορεί να το κάνει αυτό, να το αναδείξει.
Από την στιγμή που υπάρχουν οι ιστορίες, σκέφτεστε να γίνει κάτι πιο μόνιμο, μια σειρά podcasts;
Ι.Κ. Δεν αποκλείεται… Δεν έχουμε σίγουρα τον απαραίτητο εξοπλισμό. Μέσα στην καραντίνα μας βοήθησε πάρα πολύ ο καθηγητής μας Παναγιώτης Φαφούτης, και ο τρόπος που έγινε ήταν αρκετά αυτοσχέδιος, με όρεξη και μεράκι αλλά και με πολλές τεχνικές δυσκολίες με τις οποίες εμείς δεν ξέραμε ότι θα βρεθούμε αντιμέτωποι. Ακόμα και στην καραντίνα, που μετά τις 9 υπήρχε απαγόρευση κυκλοφορίας και κυκλοφορούσαν όλα τα μηχανάκια, με delivery, υπήρχαν συνέχεια παρεμβολές… Ήταν απίστευτο ότι δεν μπορείς να βρεις μια «καθαρή» στιγμή σιωπής μέσα στην πόλη, ακόμα και σε περίοδο εγκλεισμού. Υπάρχουν αυτά τα κείμενα που πάντα εξελίσσονται μέσα μας, οπότε υπάρχει σίγουρα η σκέψη, να ολοκληρωθεί σαν μια σειρά επεισοδίων… Αλλά θα μπορούσε να γίνει και κάτι σκηνικά.
Οπότε η καραντίνα ήταν για εσάς η ευκαιρία να δώσετε μια συνέχεια διαφορετική;
Ι.Κ. Το «σπρώχναμε» προς τα εκεί, επειδή δεν θέλαμε να μας ρουφήξει το άλλο. Στη Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, όπου φοιτούμε στο τρίτο έτος, υπήρχε μία αναστολή της δράσης. Οπότε κοιτούσαμε να δούμε πώς μπορούσαμε να παραμείνουμε ενεργοί από το σπίτι. Μας τραβούσε αλλά το τραβούσαμε και εμείς, ήταν μια αμφίρροπη σχέση.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
