Λεωνίδας Μαργαρίτης: «Η ποιητική μου ματιά λειτουργεί σαν άρτος ζωής»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Μια νέα ποιητική συλλογή με τίτλο «Κραυγές Σιωπές και Ψίθυροι», η οποία εκδόθηκε από τη Στέγη Γραμμάτων «Κωστής Παλαμάς» ήταν η αφορμή της συζήτησής μας. «Αρκετά κράτησα τη μάσκα του ψευδώνυμου» μας είπε -35 χρόνια δεν είναι λίγα. Ο Λεωνίδας Μαργαρίτης, επίτιμος δικηγόρος, συγγραφέας και πρόεδρος της Εταιρείας Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδος, μιλάει στην «ΠτΚ» για την ποίηση, τον έρωτα, την πανδημία, αλλά και για την αγάπη του για το δοκίμιο. Αφού πρόσφατα κυκλοφόρησε, επίσης, η «Ομολογία Πίστεως» (Εκδ. Βιβλιοπανόραμα) με την υπογραφή του.

«Κραυγές Σιωπές και Ψίθυροι». Από ποια εσωτερική σας ανάγκη «γεννήθηκε» η νέα σας ποιητική συλλογή;
Αρκετά κράτησα τη μάσκα του ψευδώνυμου. Δεν άντεχα άλλο. Ηρθε και η μάσκα του κορoνοϊού και μας ισοπέδωσε. Είχα να κοινωνήσω τόσο εγώ όσο και οι φίλοι μου από το 1986 με το «Χωρίς σειρήνες και Κύκλωπες».

«Στου ατέρμονου χρόνου τη γαλέρα,/όχι όμως μόνοι,/ έχουμε συμμάχους/όχι πια μισθοφόρους/έχουμε και τον άνεμο, ούριο στα ταξίδια μας/για μια Ιθάκη που μας προσμένει…». Στίχοι αφιερωμένοι, όπως και πολλοί άλλοι της συλλογής, στη σύζυγό σας. Ποια η σημασία του έρωτα στη ζωή σας και ποιο το «μαγικό φίλτρο» για τη διατήρησή του;
-, χωρίς οξυγόνο δεν υπάρχει ζωή. Το «μαγικό φίλτρο» για να διατηρηθεί μια σχέση είναι αναγκαίο κάθε φορά που διάφοροι μικροοργανισμοί  δυσκολεύουν την εισροή  καθαρού αέρα να καθαρίζεις «τα φίλτρα» απομακρύνοντας τα ζιζάνια από τον ορίζοντά σου.

«Κι εμείς αμετανόητοι/ρομαντικοί/πασχίζουμε να αναστήσουμε/όνειρα/ που αργοπεθαίνουν». Ποιο το φιλί της ζωής για τα ετοιμοθάνατα όνειρα;
Κάθε όνειρο όσο και να προσπαθείς με  «μαλάξεις» να το επαναφέρεις στη ζωή από τη στιγμή που θα ξεψυχήσει άδικα χάνει κανείς τον χρόνο του. Αυτά τα όνειρα παραμένουν πάντα αξιοθέατα στο εκθετήριο των αναμνήσεων.

«Ποιος άραγε θα του βάλει φρένο για το χειμώνα!…» αναρωτιέστε για τον κορονοϊό στο «Δίπλα στο κύμα». Επειδή, φρένο δεν του έβαλε κανείς, κι ήρθε το φετινό καλοκαίρι -τι σας φοβίζει, τι ελπίζετε;
Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος. Η ελπίδα θα πεθάνει σίγουρα μετά από μένα.

Θεωρείτε, λοιπόν, ότι τα όσα βιώσαμε θα μας αλλάξουν, κατά κάποιον τρόπο, ή θα μας αφήσουν ανέπαφους;
Θεωρώ ότι η πανδημία δεν θα αλλάξει τις συνθήκες διαβίωσής μας. Τόσο τα ήθη και τα έθιμα, όσο και οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων δεν πρόκειται να ανατραπούν.

«Γη μου». Ποίημα γραμμένο για την Ηλεία σας. Τι αγαπάτε στη γενέτειρά σας τον Κόροιβο -για τον οποίο έχετε γράψει βιβλία- και τι στην Πάτρα;
Ο  Κόροιβος μου έδωσε τη ζωή. Το πρώτο κλάμα, το πρώτο γέλιο, οι πρώτοι φίλοι, η πρώτη γνώση η πρώτη κραυγή, οι τάφοι των γονιών και των προγόνων μου, οι πρώτοι έρωτες, πολλές από τις αναμνήσεις μου. Η Πάτρα, δεύτερη Πατρίδα. Μου έδωσε τη γνώση, την ολοκλήρωση  της επαγγελματικής διαδρομής. Την αναγνώριση της προσωπικότητάς μου. Την ανταμοιβή μου. Τον μεγάλο μου Ερωτα. Την πολύτεκνη οικογένεια τόσο σε στενή όσο και σε ευρεία έννοια. Την υγεία-πλούτη μου. Νιώθω τυχερός που «επέλεξα» την Πάτρα.

Επειδή αναφερθήκατε στην πολύτεκνη οικογένειά σας -έχετε διατελέσει άλλωστε πρόεδρος της Οργάνωσης Πολυτέκνων Πάτρας και του Συλλόγου Πολυτέκνων Ηλιδος- θα ήθελα να σχολιάσετε το πρόσφατο περιβόητο διαφημιστικό σποτ για το αναβληθέν, τελικά, Συνέδριο Γονιμότητας.
Η προσπάθεια μετάθεσης της ευθύνης, για την επίλυση του χρόνιου δημογραφικού προβλήματος της χώρας, από την πολιτεία στη σημερινή εργαζόμενη γυναίκα υπήρξε ατυχής. Δικαιολογημένα απέσυρε την προστασία της στο αναγγελθέν συνέδριο γονιμότητας και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Υπήρξε απαράδεκτη η τακτική εργαλειοποίησης της γυναίκας και υποκατάστασής της σε μια μηχανή παραγωγής παιδιών.

«Τώρα που τον σταυρώνουμε κάθε μέρα/πόσες αρνήσεις άραγε ισοδυναμούν/ίδιες του Πέτρου; Μια δική μας σταύρωση αρκεί;/Πάντως η δική μας ανάσταση/θα αργήσει…» γράφετε στην «Αρνηση». Είστε μάλλον απαισιόδοξος για το μέλλον;
Οι αρνήσεις ατυχώς θα συνεχίζονται, δείχνουν το ατελές της υπόστασης μας. Είμαι «του θανατά» αισιόδοξος. Τελικά θα νικήσει το καλό. Παρά τις δυσμενείς προβλέψεις των μετά Χριστόν προφητών.

«Αναζήτησα τη μορφή σου […] στα αποκαΐδια της Επανάστασης του Εικοσιένα» γράφετε για τον πρόγονό σας Γεώργιο Μαργαρίτη. Τον εορτασμό των 200 ετών από την Επανάσταση, τον βλέπετε ως ευκαιρία για…
Να θυμηθούμε και να μιμηθούμε αν χρειαστεί, τον ηρωισμό και να αποφεύγουμε τα λάθη των προγόνων μας, να μη κιοτεύουμε στα δύσκολα και να αποφεύγουμε  την κατάρα των εμφυλίων.

Πώς έχει λειτουργήσει και λειτουργεί η ποιητική σας ματιά στην αντιμετώπιση της ζωής;
Σαν άρτος ζωής.

Τον Μάιο κυκλοφόρησε τόμος με άρθρα και εισηγήσεις σας, δημοσιευμένα σε εφημερίδες- μεταξύ αυτών και στην «Πελοπόννησο»- και περιοδικά, τα οποία αφορούν στην επικαιρότητα της εποχής που γράφτηκαν. Διαβάζοντάς τα κανείς, διαπιστώνει κανείς ότι δεν κρύβετε λόγια. Τι σας γοητεύει στο δοκίμιο;
Είναι γεγονός ότι η ενασχόλησή μου με το δοκίμιο με γοητεύει ως μέρος του λόγου. Προσωπικά, έχω πάντα άποψη για τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής μας και τη διατυπώνω ευθαρσώς. Μπορεί, κάποιες φορές, να έρχομαι σε αντίθεση με παγιωμένες αντιλήψεις και θέσεις αλλά αυτό με διακρίνει και αναλαμβάνω το κόστος.

Να κλείσουμε «πατώντας» στον τίτλο της ποιητικής σας συλλογής. Μπρος σε τι κραυγάζετε, σε τι σιωπάτε, σε τι ψιθυρίζετε;
Κραυγάζω πάντα στην αδικία, σιωπώ όταν οι νοσηροί  φωνασκούν και ψιθυρίζω πάντα λόγια αγάπης, συμπόνιας και συγνώμης.
 

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News