Μαρίνα Δούρου: «Οι γυναίκες είμαστε παρεξηγημένο φύλο»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Η μύησή της στην κλωστοϋφαντουργία από τα γεννοφάσκια της, αλλά και η γοητεία που της ασκούσε, παιδιόθεν, ο τρόπος έκφρασης των σχεδιαστών-δημιουργών, είχαν ως φυσικό επακόλουθο την ενασχόλησή της με την οικογενειακή επιχείρηση. Η διευθύντρια δημιουργικού της DUR Μαρίνα Δούρου μιλάει στην «Π», φωτίζοντας πτυχές της επαγγελματικής της πορείας και της προσωπικότητάς της.

Εντονες μνήμες από τα παιδικά σας χρόνια;

Εζησα ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. Ημουν χαρούμενο, κοινωνικό και χαμογελαστό παιδί.  Επαιρνα αγάπη και χάδια, τόσο από το σπίτι, όσο και από τον κοινωνικό φιλικό περίγυρο. Ημουν εύκολα ευχαριστημένη και θαύμαζα τα μεγαλύτερα αδέλφια μου. Στο σχολείο ήμουν μια ανεξάντλητη πηγή μιμήσεων και γέλιου. Εντονη παιδική μνήμη είναι το κτίριο του εργοστασίου, όπου με έπαιρνε ο πατέρας μου από τριών ετών. Αν μου δέσεις τα μάτια, μπορώ να κατέβω και τα σκαλιά.

Είχατε ανέκαθεν κατά νου ότι ο «δρόμος» σας ήταν η οικογενειακή επιχείρηση, ή φλερτάρατε ποτέ με κάτι άλλο;

Το είχα κατά νου. Ο σχεδιαστής-δημιουργός, ως άτομο, με είχε συνεπάρει. Εβλεπα μια διαφορετικότητα σε αυτούς τους ανθρώπους για το τρόπο που παρατηρούσαν τα πράγματα και που εκφράζονταν. Σε κάποιες διακοπές στη Μύκονο με τους γονείς μου, σε ηλικία έντεκα ετών γνώρισα τον Billy Βo. Ηταν κάτι σαν αερικό, απέπνεε μια γοητεία που με είχε αφήσει αποσβολωμένη. Σχολίασε, πως η καμπάνιά μας εκείνο το καλοκαίρι ήταν πολύ πρωτοποριακή. Φανταστείτε στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’80 με μια άλλη οπτική, τρεις λερωμένους ανθρακωρύχους μοντέλα, να ποζάρουν με πόλο Dur, κρατώντας τσαπιά και φανάρια. Η καμπάνια λάνσαρε στη λεωφόρο Ποσειδώνος πηγαίνοντας προς το Ελληνικό, αλλά και στα καλύτερα σημεία προβολής της Ελλάδας σε γιγαντοαφίσες. Εκείνη την εποχή κάναμε και καταχωρίσεις στο ιταλικό περιοδικό Uomο Vogue. Εμείς οι… Ελληνες, συμμετείχαμε σε διεθνή σαλόνια έτοιμου ενδύματος στο Παρίσι, Κολωνία, όπου δειγματίζαμε τη συλλογή με το λογότυπο Dur δίπλα σε τρανταχτά ονόματα, όπως αυτά του Paco Rabanne, Pierre Cardin. Τέτοιου είδους υψηλής εξωστρέφειας επιτυχίες γνώρισε το logo μας. Αυτό το logo σήμερα εκφράζει ποιότητα και συνέπεια και είναι χρέος μου να το υπηρετώ. Τη δουλειά τη γνωρίζω από μικρή, το περιβάλλον μού ήταν οικείο από τα γεννοφάσκια μου. Παρακολουθούσα τις collections να παρελαύνουν και αποκωδικοποιούσα όλα τα στάδια προετοιμασίας τους. Δεν μπορώ να πω ότι φλέρταρα σοβαρά με κάτι άλλο. Ανεκπλήρωτος πόθος είναι το Drama School, πιο πολύ από εκτόνωση. Μ’ αρέσει το musical, γιατί συνδυάζει χορό και τραγούδι. Οσοι με γνωρίζουν, ξέρουν για τις ικανότητές μου στην υποκριτική (χα χα).

Οι σπουδές που ακολουθήσατε στο Παρίσι ήταν… 

Τελείωσα το Chambre Syndicale de la Couture Parisienne. Είναι η παλαιότερη σχολή και η μόνη που διδάσκει Haute Couture γυναικείο. Η Υψηλή Ραπτική είναι δημιούργημα Γάλλων με προστατευμένο τίτλο και μέλη. Διδάχτηκα moulage που είναι η μέθοδος που χρησιμοποιείται για την ανάπτυξη ενός σχεδίου, από το ύφασμα απευθείας επάνω στο μανεκέν. Είχα τη τύχη να πάρω μαθήματα σχεδίου από τον Olivier Lapidus, γόνο του γνωστού σχεδιαστή. Η Véronique Nichanian, σχεδιάστρια των ανδρικών Hermès που τελείωσε επίσης το Chambre Syndicale, αποδεικνύει πως πίσω από κάθε καλοντυμένο άντρα, είναι μια γυναίκα. Το κλίμα ανταγωνισμού και αυστηρότητας στη σχολή ήταν έντονο. Οι Ιάπωνες συμμαθητές ήταν πολύ πιο δυνατοί από τους λευκόδερμους, ασυναγώνιστοι θα έλεγα, και όσο για τους καθηγητές δεν ήξεραν τίποτε άλλο, κάτω από το τέλειο. Η σχολή μάς εξασφάλιζε είσοδο σε επιδείξεις οίκων μόδας στο Λούβρο. Αμέσως μετά, ολοκλήρωσα την εμπειρία μου στο Parsons Paris, όπου διδάχτηκα illustration και digital design. Ηταν μια ξεχωριστή εποχή.

Εκεί, εργαστήκατε στους οίκους υψηλής ραπτικής Azzaro και Franck Sorbier. Πώς ήταν η εμπειρία; 

Εργαζόμουν χωρίς χρήματα φυσικά. Επρεπε να πάρω εμπειρίες και συστατικές επιστολές που χρειαζόμουν για το πτυχίο μου. Δεν υπήρχε ωράριο και δεν διανοούμουν να σηκωθώ, εάν δεν μου έδιναν την άδεια. Θυμάμαι, βρισκόμουν στο atelier και ξεκίνησα να κεντάω μία μαύρη τουαλέτα για το défilé. Λίγες μέρες μετά, ο Sorbier ήρθε πάνω από το κεφάλι μου και μου είπε «Mademoiselle, αυτό θα το τελειώσετε μόνη σας όπως το έχετε ξεκινήσει». Το βράδυ πριν το défilé, δεν επέστρεψα καν στο σπίτι. Κατάφερα να αποσπάσω τους καλύτερους χαρακτηρισμούς περί καρτερικότητας μου και ανάληψης πρωτοβουλιών, όταν κάποιους άλλους stagiaires τους είχαν πετάξει έξω.

Επειτα επιστρέψατε στην Ελλάδα, όπου… 

Γέννημα θρέμμα στην κλωστοϋφαντουργία, αφομοιώθηκα στη παραγωγική διαδικασία της Dur στην οδό Μαραγκοπούλου, κυρίως στο πλεκτήριο. Δημιουργούσα σχέδια πλοκής για υφάσματα Piqué και Jersey. Είναι σπουδαία υπόθεση να μπορείς να εκτελέσεις επί τόπου αυτό που επιθυμείς, λίγα μέτρα μακριά από το γραφείο σου. Η πρόκληση του να κάθεσαι κάτω από τη μηχανή πλοκής υφάσματος και να περιμένεις να δεις τι θα κατεβάσει, είναι μεγάλη. Ενιωθα τεράστια χαρά με τα πρώτα μου πετυχημένα σχέδια. Εκείνη την εποχή στο team δημιουργικού δεν ήμουν μόνη. Είχα πολύ καλούς δασκάλους. Τρέχαμε και δε φτάναμε. Στις εκθέσεις έμαθα να κινούμαι με συνοδό τον πατέρα μου από πολύ μικρή. Μετέπειτα πήγαινα μόνη μου με μεγάλη άνεση. Πολύ αργότερα, ανέλαβα εξολοκλήρου το τμήμα δημιουργικού με απόλυτη ελευθερία επιλογών, αξιοποιώντας όλα μου τα όπλα. Ολοι ήταν πολύ ευχαριστημένοι μπορώ να πω και τα εύσημα δεν άργησαν να φτάσουν από το δίκτυο καταστημάτων. Τα ταξίδια στη διεθνή έκθεση υφασμάτων μού δίνουν προοπτική. Κάθε φορά επιστρέφω πιο φρέσκια και πλούσια από ιδέες. Για τους Ευρωπαίους ιδιοκτήτες εργοστασίων υφασμάτων, θεωρούμαστε historical brand, όπως μου λένε, γιατί είμαστε από τους παλαιότερους πελάτες τους. Σε κάθε ταξίδι μου, απολαμβάνω τη ζεστή υποδοχή των προμηθευτών, ισάξια της 60ετούς πορείας μας.

Ως διευθύντρια δημιουργικού της Dur, από πού εμπνέεστε όταν σχεδιάζετε και πότε είστε απόλυτα ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα;

Εμπνέομαι από τους ίδιους τους άντρες και τις δραστηριότητές τους. Προσπαθώ να οραματισθώ πως αισθάνονται και τι θα εκπέμψουν με κάθε Dur ρούχο που σχεδιάζω. Η λαϊκή ρήση λέει, «το φαΐ κάνει φαρί και το ντύμα παλληκάρι», που σημαίνει ότι ο άντρας έχει άλλο εκτόπισμα όταν παρουσιάζει καλή εμφάνιση, όποιο στυλ κι αν επιλέξει, προσθέτω εγώ.
Εμπνέομαι από την ίδια μου τη τριβή με το αντικείμενο σε συνδυασμό με έρευνα. Εξελίσσω τα σχέδιά μου ή επανέρχομαι σε κάτι παρελθοντικό, αλλά με διαφορετικά υλικά, όταν ξανάρχεται η κατάλληλη χρονική στιγμή. Στη δουλειά μας η χρονική στιγμή είναι κρίσιμη για την προβολή μιας ιδέας. Μπορεί άνετα κάτι να πάει στράφι, αν είναι πολύ νωρίς για τον καταναλωτή. Ο κινηματογράφος, τα ταξίδια, οι εικόνες της Ελλάδας και το κλίμα της με καθορίζουν. Ακόμα κι ένα αρνητικό σχόλιο γίνεται ερέθισμα για κάτι καλύτερο.

Απόλυτα ικανοποιημένη είμαι όταν παρουσιάζω πρωτογενές δημιουργικό κι έχει θερμή ανταπόκριση. Η επιτυχία γενικά αργεί να έρθει. Κάποιες φορές, φυλάω ιδέες για πολύ καιρό μέχρι να βρω τα κατάλληλα υλικά και άλλες φορές μέσα σε μικρό διάστημα έχω προωθήσει την ιδέα, όπως έγινε με το επετειακό πουκάμισο για το 1821 μετά το ξαφνικό άνοιγμα της αγοράς από τον Covid.

Τι αγαπάτε στη δουλειά σας, τι σας έχει δώσει, τι έχετε ανακαλύψει, ενδεχομένως, για τον εαυτό σας μέσω αυτής;

Πρώτα απ’ όλα είμαι δεμένη με το δικό μου χώρο εργασίας, γιατί είναι και το ησυχαστήριό μου. Εχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να συγκεντρώνεται μόνο εκεί. Ειδικά όταν είμαι ολομόναχη το κουτί της φαντασίας μου ανοίγει και οι σκέψεις διαχέονται γύρω μου αβίαστα. Στο παρελθόν, έχω περάσει αμέτρητα απογεύματα και βράδια υλοποιώντας ιδέες. Φτιάχνω μακέτες για οτιδήποτε μου περάσει από το μυαλό. Συνήθως, όταν πρόκειται να συνεργαστώ με κάποιον κατασκευαστή, ξέρω πάνω κάτω τι θέλω. Στη δουλειά μου, όταν τελειώνει κάτι, ξεκινάει αμέσως κάτι άλλο. Αρα υπάρχει μόνιμο ενδιαφέρον, αλλά και μία πικρία αν το σκεφτείς, γιατί αυτό που δημιουργείς δε μένει, αλλά εξαφανίζεται με τον χρόνο διότι είναι είδος αναλώσιμο. Η δημιουργία μού έχει προσφέρει ηθική ικανοποίηση από εκεί που δεν το περιμένω. Εκτός από χρέος μου, είναι και προτεραιότητά μου. Νιώθω ήρεμη και ασφαλής όταν δρομολογώ εργασίες και παραγωγές στην ώρα τους. Νιώθουν και οι συνεργάτες μου όμως την ίδια ασφάλεια. Μετά μπορώ να κάνω οτιδήποτε άλλο, πριν όμως όχι. Σπαταλάω πολλές ώρες στην έρευνα, μελετάω σε βάθος τα υφάσματα για να αντιστοιχίσω την καταλληλότερη ιδέα. Κάθε item απαιτεί ειδική φροντίδα.

Πρόσφατα βρεθήκατε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο για το show Dior Cruise 2022, μεταξύ των 400 καλεσμένων της εκδήλωσης. Πείτε μας.

Το ίδιο το Καλλιμάρμαρο ήταν η μεγαλειώδης φορεσιά που αγκάλιασε και ανέδειξε την επίδειξη του Dior στην Αθήνα. Με την είσοδό μου στο μνημείο, αισθάνθηκα δέος. Από την μία, έδυε ο ήλιος και από την άλλη, ανέτειλε το φεγγάρι. Αναλογιζόμουν περήφανα, τι να αισθάνονταν οι ξένοι προσκεκλημένοι. Η μουσική υπόκρουση ήταν μαγική και εναρμονισμένη. Στην επίδειξη κυριάρχησε η απλότητα, το λευκό και το voile, ως μια ωδή στην αραχνοΰφαντη γυναικεία αγνότητα. Επικρατούσε ηρεμία και οργάνωση, έτσι που όλα συνέβαιναν με ακρίβεια δευτερολέπτου. Εξεπλάγην βεβαίως στην αρχή της επίδειξης που δεν έλειψαν στοιχεία όπως hoodies και tights (κουκούλες και κολάν), κάτι που επικρίθηκε ως ιεροσυλία για τον όνομα του αείμνηστου Christian Dior στον βωμό της εμπορικότητας, αλλά αυτό είναι μάθημα για όλους μας, να μη φοβόμαστε τόσο να θέσουμε το brand μας σε αλλαγές ταυτότητας, γιατί η ζωή έχει ήδη αλλάξει και η τεχνολογία κυριαρχεί απαξιώνοντας κάθε τι άλλο. Σημασία έχει ο απόηχος που άφησε αυτή η εκδήλωση, γιατί ενέπνευσε Ελληνες δημιουργούς σε διάφορα επίπεδα.

Μπροστά σε τυχόν εμπόδια ή δυσκολίες, τι στάση κρατάτε;

Εξαρτάται, συνήθως ψύχραιμη, αλλά όχι πάντα. Καλώ την ομάδα με την οποία μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και αντιδράμε αμέσως ψάχνοντας πιεστικά λύση. Γενικά ψειρίζω το κάθε τι, ώστε να εξασφαλίσω το καλύτερο αποτέλεσμα, γι’ αυτό αναποδιές εξωγενών παραγόντων πέραν των προβλέψεων μου, τις καταγράφω στο μυαλό μου ως «σαμποτάζ» του δημιουργικού.

Ο ρόλος της γυναίκας στη κοινωνία σήμερα…

Η Dur, μία αμιγώς ανδρική φίρμα, διοικείται στην πλειοψηφία της από γυναίκες, που η κάθε  μία διευθύνει ένα νευραλγικό τομέα. Θαυμάζω τις οργανωτικές ικανότητες των γυναικών που έχουν παράλληλα και ρόλο μητέρας, αλλά εδώ υπάρχει βιολογική αδικία μεταξύ άντρα και γυναίκας. Οι γυναίκες καλούνται να διαιωνίσουν το είδος, ενώ στους άντρες το closing date δεν υφίσταται ως έννοια, δεν τους αφορά και δεν έχουν καμία ευθύνη. Σε αυτή τη περίπτωση, αναρωτιέμαι ποιο από τα δυο φύλλα είναι ο κυνηγός. Κάποιες φορές, οι επιλογές των γυναικών, οι σχέσεις, η αγάπη, κινδυνεύουν συχνά από τη συνέπεια απέναντι στη βιολογική ανάγκη, γιατί όλα είναι συνάρτηση του χρόνου. Τον χρόνο που φεύγει, τον χρόνο που μένει. Είμαστε παρεξηγημένο φύλλο για πολλές έννοιες, αλλά και για αυτήν, που δυστυχώς στις μέρες μας παραμένει ταμπού προς συζήτηση.

Στόχοι/όνειρα;

Δυο λέξεις που εξισώνονται θαυμάσια. Στόχος μου είναι η πραγμάτωση των ονείρων μου και όνειρό μου, η επίτευξη των στόχων μου.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News