Ματίνα Κούγελου: «Μη σταματάς να γελάς ακόμα και στα δύσκολα»

Κρίστυ Κουνινιώτη

Πάθος με τη δουλειά της, πάλη για τους στόχους της, ψυχικό σθένος και θετική ενέργεια είναι κάποιες από τις ψηφίδες που συνθέτουν τον χαρακτήρα της. Η αιματολόγος Ματίνα Κούγελου μιλάει στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» και αποκαλύπτει, για πρώτη φορά, μια άγνωστη πτυχή της ζωής της.

Τι θυμάστε εντονότερα από τα παιδικά σας χρόνια;
Είχα την τύχη να μεγαλώσω σε γειτονιά μέχρι τα δέκα μου, κάτι που σημαίνει παιχνίδι στην πλατεία, ποδήλατο, γυαλένια (ήμουν λίγο αγοροκόριτσο), διακοπές, πολλές σκανταλιές, τσίτσιρι, τον Γιάνναρο να παίζει καραγκιόζη, βόλτες στο κάστρο. Ενας κόσμος γεμάτος χρώματα, αρώματα και εμπειρίες.

Είπατε το ναι στην Ιατρική επειδή…
Δε θυμάμαι να θέλω να γίνω κάτι άλλο εκτός από γιατρός (αν δε γινόμουν γιατρός, θα ήθελα να γίνω ηθοποιός). Πάντα μου άρεσε και μου αρέσει να προσφέρω στον συνάνθρωπό μου, σε όποιον έχει ανάγκη και η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου ήταν οι ευχές που μου έδιναν οι παππούδες και οι γιαγιάδες. Πρότυπό μου ήταν ο αείμνηστος παιδίατρος Γιογκαράκης που αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για μένα.

Και ο λόγος που επιλέξατε να ειδικευτείτε στην αιματολογία;
Η αιματολογία είναι έρωτας. Πρέπει να είσαι συνειδητοποιημένος για το τι έχεις να αντιμετωπίσεις. Δύσκολη ειδικότητα, μα συνάμα μαγευτική. Γνωρίζεις τον ασθενή, εκτός από την εξωτερική του εμφάνιση και παθολογία, αλλά και το κάθε του κύτταρο. Η αιματολογία διακρίνεται σε κλινική (με αντικείμενο τους ασθενείς που πάσχουν από αιμοσφαιρινοπάθειες, λευχαιμίες, λεμφώματα και γενικότερα κακοήθειες του αίματος) και σε εργαστηριακή (αιμοδοσία, αιμόσταση κ.λπ.).

Διευθύντρια ΕΣΥ, στο κέντρο αίματος του ΠΓΝΠ σήμερα. Πώς θα περιγράφατε τη διαδρομή σας;
Τελειώνοντας την ειδικότητα και μετά τη γέννηση της κόρης μου, αποφάσισα να ασχοληθώ με την αιμοδοσία, αφήνοντας πίσω την κλινική αιματολογία και την επαφή μου με τους ασθενείς (αυτό είναι κάτι που λατρεύω). Το να ασχοληθείς με την κλινική αιματολογία θέλει τόσο σωματική ευεξία, μα κυρίως μεγάλα ψυχικά αποθέματα. Από την άλλη, η συλλογή και εξασφάλιση εθελοντικού αίματος δεν είναι εύκολη υπόθεση, ειδικά στη χώρα μας. Ο Ελληνας έχει φιλότιμο, δίνει αίμα όταν χρειάζεται, αλλά υστερούμε στην εθελοντική συνείδηση και στην τακτικότητα. Γι’ αυτό τον λόγο έχει ξεκινήσει ενημέρωση για την αιμοδοσία στα σχολεία, από τα νηπιαγωγεία μέχρι και την αιμοδοσία των παιδιών της τρίτης λυκείου. Κάτι που φρέναρε η πανδημία.

Δίνετε αγώνα για να περάσετε το μήνυμα της σημασίας της εθελοντικής αιμοδοσίας. Θα μας πείτε;
Δεν είμαι η μόνη αιματολόγος που θέλω και αγωνίζομαι για τη διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας. Το Κέντρο Αίματος του ΠΓΝΠ δεν ασχολείται μόνο με τη συλλογή αίματος, αλλά και με τη συλλογή αιμοπεταλίων, αρχέγονων αιμοποιητικών κυττάρων, αιμόσταση, ανοσοαιματολογία κ.ά. Ο κάθε γιατρός λοιπόν έχει και το αντίστοιχο πόστο. Από την άλλη μεριά, μεγάλο ρόλο στην προσέλκυση των εθελοντών αιμοδοτών παίζουν τόσο οι επισκέπτριες υγείας όσο και το νοσηλευτικό μας προσωπικό. Απλά, θεωρώ, λόγω χαρακτήρα μάλλον, πως έχω και μου αρέσει η επικοινωνία με τον κόσμο.
Δίνοντας αίμα, είναι σαν να γίνεται ένα θαύμα. Δίνεις ζωή σε έναν άνθρωπο που παλεύει για την επιβίωσή του. Εχουμε όμως, δυστυχώς, πολύ δρόμο μέχρι να πούμε πως θα έχουμε επάρκεια σε εθελοντικό αίμα. Το οξύμωρο στην Ελλάδα είναι ότι συλλέγουμε το αίμα που χρησιμοποιούμε, με τη διαφορά ότι δεν υπάρχει μια συνέχεια, μια συνοχή στη συλλογή του. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ένα μήνα μπορεί να έχουμε επάρκεια και τον επόμενο έλλειψη. Ηρθε και ο SARS-COV2 που αύξησε τους φόβους των αιμοδοτών. Είναι κρίμα όμως να αφήνεις τον φόβο να υπερτερεί και να μη σώσεις μια ζωή, ενώ μπορείς απλόχερα και χωρίς επιπτώσεις να το κάνεις.

Με τον συνδυασμό των επαγγελματικών και οικογενειακών υποχρεώσεων πώς τα βγάζετε πέρα;
Δεν είμαι η μόνη εργαζόμενη γυναίκα, σύζυγος και μητέρα. Είμαι όμως από τους ανθρώπους που έχουν μια «σιωπηλή» αναπηρία. Ξέρετε, έχουμε συνηθίσει να συνδέουμε την αναπηρία με την έλλειψη ενός άκρου, με τη χρήση ενός αμαξιδίου κ.λπ.
Η ασθένεια από την οποία πάσχω λέγεται δρεπανοκυτταρική νόσος (και συγκεκριμένα μικροδρεπανοκυτταρική αναιμία). Μια ασθένεια χωρίς εμφανείς διαταραχές, που όμως δημιουργεί πολλά και πολλές φορές μη αναστρέψιμα προβλήματα. Γι’ αυτό λοιπόν τον λόγο, καταβάλλω ακόμη μεγαλύτερη προσπάθεια για να πετύχω και να υλοποιήσω όλες μου τις υποχρεώσεις. Είμαι όμως πολύ τυχερή γιατί έχω μια οικογένεια που με στηρίζει σε όλες μου τις επιλογές, καθώς και φίλους που μου συμπαραστέκονται στα δύσκολα, μα κυρίως χαίρονται πραγματικά με τη χαρά μου. Μη βιαστείτε να πείτε πως διάλεξα την αιματολογία γι’ αυτό τον λόγο. Οχι. Η πρώτη μου επιλογή ήταν η παιδιατρική, αλλά όταν ήμουν φοιτήτρια και είδα παιδιά να κλαίνε όταν γινόταν κάποια ιατρική πράξη, κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να αντεπεξέλθω.
Καταθέτω την ασθένειά μου, όχι για να δραματοποιήσω την κατάσταση ή να ακούσω μπράβο, αλλά για να δείξω πως με αγώνα μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα θέλω μας εφόσον τα επιθυμούμε πολύ.

Πώς «μιλάει» μέσα σας η Πάτρα και τι υπαγόρευσε τη συμμετοχή σας στα κοινά;
Η Πάτρα ήταν μια ωραία πόλη που πάντα θα αγαπώ. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια έχει χάσει την ταυτότητά της. Εχει ασχημύνει, αγριέψει και αντί να βελτιώνεται γίνεται δύσμορφη. Θέλω να ζω σε μια πόλη καθαρή, ασφαλή, προσβάσιμη από όλους, μια πόλη που θα αγκαλιάσει τα παιδιά μας και δεν θα τα διώξει. Αυτός ήταν ένας από τους λόγους που αποφάσισα να ασχοληθώ με τα κοινά. Ο κυριότερος όμως λόγος είναι ότι μου αρέσει να δημιουργώ όσες περισσότερες εμπειρίες μπορώ.

Στόχοι/όνειρα;
Στη ζωή μου μέχρι τώρα, που δόξα τω Θεώ έφτασα πενήντα, όσους στόχους και αν έβαλα, με πολύ αγώνα, τους πέτυχα. Αυτό που θέλω είναι να έχουμε υγεία σωματική και ψυχική ηρεμία. Δεν κάνω όνειρα. Προσπαθώ να δημιουργώ αναμνήσεις.
Και μια συμβουλή: Να παλεύεις με την ψυχή σου, να παθιάζεσαι με τη δουλειά σου, να ζεις την κάθε σου στιγμή. Μη σταματάς να γελάς ακόμα και στα δύσκολα. Η ζωή είναι ωραία.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News