Ο ανεκπλήρωτος εθνικός έρωτας με τη Ρωσία

ΤΟ ΕΥΡΩΒΑΡΟΜΕΤΡΟ αποτυπώνει μια ασύμμετρη εύνοια των Ελλήνων πολιτών υπέρ της Ρωσίας, σε σχέση με την άποψη άλλων Ευρωπαίων αλλά και με τα γνωστά γεγονότα που θα δικαιολογούσαν τουλάχιστον επιφυλακτικότητα.

ΤΑ ΑΙΤΙΑ της στάσης αυτής πηγάζουν από τα βάθη της βυζαντινής εποχής, αλλά δεν μπορούν να εξηγηθούν μόνο με γνώμονα το ομόθρησκο και την ιστορική κοινή αντιπαλότητα προς το οθωμανικό στοιχείο.

ΕΧΟΥΝ ασφαλώς παντρευτεί με ένα αήττητο αντι-δυτικό και αντιμερικανικό πνεύμα που διέπει την ελληνική κοινωνία, ως απόσταγμα μιας πάγιας πεποίθησης ότι οι ισχυροί ξένοι αδικούν τη χώρα μας, την επιβουλεύονται, έχουν ανεκπλήρωτες οφειλές προς την Ελλάδα, επειδή είναι η κοιτίδα της δημοκρατίας, είναι γενικά μια χώρα καλών προθέσεων, είχε τεράστια συνδρομή στον πολιτισμό, είναι χριστιανική και ταλαιπωρείται από έναν αλλόθρησκο γείτονα.

ΕΙΝΑΙ ΓΕΓΟΝΟΣ ότι το πνεύμα αυτό επηρεάστηκε βαθιά από τη συμφεροντολογική αντίληψη που μπογιάτισε και κατεύθυνε τη δυτική εξωτερική πολιτική για όσο καιρό διασταυρώνονται οι τύχες μας. Εχει επίσης ενδιαφέρον ότι, ενώ τρέφουμε βαριά παράπονα και έχουμε παλιούς λογαριασμούς με τους δυτικούς, στα δύσκολα καταφεύγουμε στη συνδρομή τους.

ΜΙΑ δεύτερη αντίφαση: Καλά όλα αυτά, αλλά γιατί να ευνοούμε μια Ρωσία ιμπεριαλιστική, βάναυση και με δημοκρατικά ελλείμματα, η οποία πέραν αυτών ουδέποτε συμπαραστάθηκε ουσιαστικά στη χώρα;

Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ έχει να κάνει αφενός με το ανακλαστικό ότι συμπαθείς εκείνον που δυσκολεύει τη ζωή εκείνου που αντιπαθείς. Αλλά αφετέρου έχει να κάνει και με τις εθνικές μας, συλλογικές τυφλώσεις. Απηχεί όμως επίσης και ένα έλλειμμα δημοκρατικής κουλτούρας στη δική μας κοινωνία, που θα πρέπει να μας προβληματίσει. Και μάλλον πρέπει να προβληματίσει κυρίως την πολιτική τάξη και το εκπαιδευτικό μας σύστημα.