Ο «ήρωας» των Τεμπών Ανδρέας Αλικανιώτης στην «Π»: «Δεν μπορώ να μένω για ώρα μόνος μου…»
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης με καταγωγή από την Ηλεία, ανοίγει την καρδιά του στην «Πελοπόννησο», ένα χρόνο μετά το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. Εξομολογείται στιγμές από το μοιραίο τρένο, τη μετέπειτα ζωή του και τις ανασφάλειες για δικαιοσύνη.
Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, ένας από τους αληθινά τυχερούς ταξιδιώτες του μοιραίου Intercity 62 της Hellenic Train που έκανε, ακριβώς τέτοια μέρα πέρυσι, το δρομολόγιο Αθήνα-Θεσσαλονίκη, άνοιξε την καρδιά του στην «Πελοπόννησο».
Το παλληκάρι από τα Λεχαινά της Ηλείας, ένας «ήρωας σε καιρό ειρήνης», που έσωσε πολλούς συνεπιβάτες του στη σιδηροδρομική τραγωδία των Τεμπών, εξομολογείται πράγματα και στιγμές απ’ τη ζωή του σ’ αυτό τον έναν χρόνο που πέρασε από ‘κείνη την αποφράδα βραδιά…
Την ώρα της φονικής σύγκρουσης καθόταν στο δεύτερο βαγόνι, αμέσως μετά το κυλικείο, στη θέση με τον αριθμό 72.
Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2023, ήρθε στην Πάτρα με την παρέα του. Εμεινε 4 ολόκληρες μέρες για το Καρναβάλι. Καθαρά Δευτέρα πρωί ήρθαν οι γονείς του από τα Λεχαινά, τους είδε, πέρασαν κάμποση ώρα μαζί και μετά έφυγε γι’ Αθήνα, για να προλάβει το τρένο του θανάτου για Θεσσαλονίκη.
Ο Ανδρέας είναι τελειόφοιτος της Ακαδημίας Εμπορικού Ναυτικού Μακεδονίας.
-Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σου όταν θυμάσαι εκείνο το βράδυ ποιο είναι;
Η εικόνα που αντίκρισα όταν βρήκα από το τρένο. Οταν είδα πανοραμικά όλο αυτό το θλιβερό θέαμα… Ηταν η πρώτη εικόνα που είδα όταν κατάφερα να πηδήξω από το βαγόνι κάτω, και αυτή την εικόνα δεν μπορώ να την ξεχάσω ποτέ…
-Εχεις δει από κείνη τη μέρα στον ύπνο σου εικόνα από το δυστύχημα; Εναν εφιάλτη, κάτι που να σ’ έκανε να πεταχτείς;
Αρκετές φορές… Δεν είναι εικόνες απ’ το δυστύχημα αλλά εικόνες που έχουν άμεση σχέση μ’ εκείνο το βράδυ. Ειδικά τον πρώτο καιρό, συνέβαινε συχνά…
-Εχεις ξαναμπεί σε τρένο από τότε, Ανδρέα;
Οχι, ποτέ…
-Θα περάσουν χρόνια για να ξαναμπείς ή μπορεί και να μην μπεις ποτέ πάλι στη ζωή σου;
Αν χρειαζόταν να μπω πάλι σε τρένο, το σίγουρο είναι πως δεν θα ‘μπαινα ποτέ ξανά στο ίδιο. Εννοώ σ’ αυτό το δρομολόγιο και σ’ αυτή την εταιρεία. Ποτέ δεν θα πλήρωνα εισιτήριο για να ταξιδέψω με μια τέτοια εταιρεία…
-Μήπως σου προκαλεί πλέον οδυνηρούς συνειρμούς το τρένο και γι’ αυτό σου έχει δημιουργήσει αυτή τη φοβία;
Βεβαίως είναι κι αυτό, αλλά το ξαναλέω, στη συγκεκριμένη εταιρεία δεν θα μπορούσα να πληρώσω εισιτήριο…
-Καταλαβαίνω τι λες… Πιστεύεις ότι θα έπρεπε να έχει κινηθεί πολύ πιο γρήγορα η διαδικασία για την κατανομή και απόδοση ευθυνών;
Εχει αργήσει πολύ η διαδικασία… Εχει αργήσει πάρα πολύ. Κανονικά το δικαστήριο είναι να γίνει τον Ιούνιο. Πολύ φοβάμαι, όμως, και μακάρι να διαψευστώ, ότι δεν θα γίνει τον Ιούνιο. Κάποιοι θα ζητούν διαρκώς αναβολές και θα φροντίζουν να μετατίθεται όλο και πιο πίσω η δίκη.
-Ανησυχείς ότι κάποιοι θα επιχειρήσουν, αν δεν το ‘χουν κάνει ήδη, να παρέμβουν και να παρεμποδίσουν τη δικαιοσύνη για να μη φτάσει η απόδοση ευθυνών σε υψηλά ιστάμενα πολιτικά πρόσωπα;
Θέλω και ελπίζω πως δεν θα υπάρξει κάτι τέτοιο, αλλά το φοβάμαι. Καθένας κοιτάζει πώς θα βγάλει τον εαυτό του έξω από το κάδρο της ευθύνης, για ν’ αποφύγει είτε τη φυλάκιση είτε τη χρηματική ποινή είτε τον στιγματισμό. Δεν σας κρύβω ότι υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού του ο φόβος μήπως η δικαιοσύνη κάνει στραβά μάτια για ορισμένους… Αλλά εγώ ελπίζω. Πιστεύω ότι στη μνήμη όσων χάθηκαν τόσο άδικα, η δικαιοσύνη θα κάνει το καθήκον της.
-Αν συναντούσες σ’ ένα τετ-α-τετ τον μοιραίο σταθμάρχη, τι θα του έλεγες;
Δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδρασή μου. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι δεν ευθύνεται μόνο ο σταθμάρχης. Δεν είναι δυνατόν για ένα τέτοιο πολύνεκρο δυστύχημα να φταίει ένας άνθρωπος. Και ειδικά στη σημερινή εποχή, όπου η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ. Θα μπορούσε να μην είχε κάνει το μοιραίο λάθος ο συγκεκριμένος σταθμάρχης και να το ‘κανε ο επόμενος, ο μεθεπόμενος ή ο προηγούμενος. Δεν μπορεί να φταίει μόνο ένας άνθρωπος. Φταίει κι αυτός, φταίει κι αυτός που τον έβαλε σε τέτοια θέση, φταίνε, όμως, κυρίως αυτοί που δεν φρόντισαν τόσα χρόνια να υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή ασφάλεια στο τρένο με σύγχρονα συστήματα ασφάλειας.
-Πόσο δύσκολο, ψυχολογικά, είναι για σένα να σε ρωτάει εδώ και τόσο καιρό τόσος κόσμος γι’ αυτό το δυστύχημα; Μήπως κάθε φορά που σε ρωτάνε, όπως κι εγώ τώρα, ξύνουμε μια πολύ βαθιά πληγή μέσα σου και την ενεργοποιούμε διαρκώς;
Δεν μπορώ να πω ότι μου προκαλεί τόσο μεγάλο πρόβλημα να το συζητάω… Οχι, φυσικά, συνεχώς και όχι να ‘ρχεται καθένας να μου κάνει αδιάκριτες ερωτήσεις. Αυτό που μου δημιουργεί πραγματικά μεγάλο πρόβλημα είναι να κάθομαι μόνος μου και να σκέφτομαι… Και να πηγαίνει το μυαλό μου εκεί…
-Καταλαβαίνω, συνεπώς, ότι θ’ αποφεύγεις να μένεις για αρκετή ώρα μόνος σου. Σωστά;
Ναι, αυτή είναι η αλήθεια. Δεν μπορώ να μένω για ώρα μόνος μου. Προσπαθώ πάντα να βγαίνω έξω, κυρίως τα βράδια, με φίλους. Προσπαθώ να μη μένω παρά ελάχιστες ώρες μόνος μου. Και επιδιώκω, γυρίζοντας σπίτι, να μη μένω στο κρεβάτι μου ξύπνιος για ώρα, να κοιτάζω το ταβάνι κάνοντας σκέψεις… Και να σας πω κάτι; Τον πρώτο καιρό, αυτό που έκανα, να βγαίνω δηλαδή συνέχεια έξω, παρεξηγήθηκε από κάποιους. Με σχολίαζαν αρνητικά ότι βγαίνω βόλτες, ενώ χάθηκαν τόσοι άνθρωποι δίπλα μου. Ηρθε, όμως, κανείς να με ρωτήσει ποτέ γιατί έβγαινα; Να του πω ότι έτσι μπορούσα να επιβιώνω, να λειτουργώ, να μένω ζωντανός; Ημουν διαρκώς σε υπερένταση, σε μια κατάσταση απερίγραπτη. Και έβγαινα, πολλές φορές μέχρι πολύ αργά, μόνο και μόνο για ένα λόγο: για να περνάνε οι ώρες, να κουράζομαι και να γυρίζω σπίτι μου να πέφτω ξερός για ύπνο. Χωρίς να ‘χω χρόνο να σκέφτομαι… Οχι για να μην έρθω αντιμέτωπος με τις σκέψεις μου, με το πρόβλημά μου, αλλά για να περνάει το σοκ ομαλά και πιο σταδιακά…
-Λειτούργησε όλο αυτό το διάστημα η φοίτησή σου στη Σχολή ως ένα είδος αντίδοτου στον πόνο και στις πικρές αναμνήσεις ή όχι;
Την Παρασκευή (μεθαύριο) τελειώνω τη Σχολή μου… Τις σπουδές, για την ακρίβεια. Αλλά το πτυχίο μου δεν ξέρω πότε θα το πάρω, γιατί χρωστάω μαθήματα… Εχασα ένα ολόκληρο 6μηνο λόγω του γεγονότος και για να πω και το παράπονό μου, δεν είχα τη βοήθεια που ήλπιζα. Εκτός από δύο καθηγητές μου, τίποτα. Λες και δεν μου ‘χε συμβεί τίποτα. Προς Θεού, δε ζήτησα να μου δώσουν το πτυχίο στο χέρι ή να με περνούσαν χωρίς να δώσω εξετάσεις. Αλλά καμία βοήθεια. Ειδικά το πρώτο 3μηνο που ήμουν σε πολύ άσχημη κατάσταση και είχα χάσει την όρεξή μου για οτιδήποτε, περίμενα κάτι περισσότερο. Αποσυντονίστηκα για καιρό, με αποτέλεσμα να μείνουν μαθήματα πίσω, τα οποία τώρα χρωστάω. Και βιάζομαι να μπω στην αγορά εργασίας…
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
