Πηνελόπη Αλιβιζάτου στην «Π»: «Εξοντωτικό πείσμα, υπομονή κι επιμονή τα όπλα μου»
Δραστήρια, δημιουργική, με ενδιαφέρον για τα κοινά, η Πηνελόπη Αλιβιζάτου ξεφυλλίζει με την «Π» σελίδες του άλμπουμ της ζωής της.
Ραδιόφωνο, θέατρο, κινηματογράφος αγάπες της παιδιόθεν. Αργότερα ήρθαν η ποίηση και το Καρναβάλι. 35 χρόνια τραπεζοϋπάλληλος, από το 2012 εργάζεται ως ασφαλιστικός πράκτορας. Δραστήρια, δημιουργική, με ενδιαφέρον για τα κοινά, η Πηνελόπη Αλιβιζάτου ξεφυλλίζει με την «Π» σελίδες του άλμπουμ της ζωής της.
-Εντονότερες αναμνήσεις από τα παιδικά σας χρόνια;
Γεννήθηκα στην Πάτρα το 1958. Οι παιδικές μου αναμνήσεις: Γειτονιά, ένα σμάρι από παιδιά της ίδιας πάνω κάτω ηλικίας, αλάνα, παιχνίδι, εκπομπή της θείας Λένας και θέατρο στο ραδιόφωνο και εκείνα τα υπέροχα μεσημέρια, κάθε Κυριακή, που πηγαίναμε κινηματογράφο με τη μητέρα μου. Τι μου έμεινε; Αληθινές φιλίες, το κέντρισμα της φαντασίας και τρεις αγάπες: το ραδιόφωνο, το θέατρο και ο κινηματογράφος.
-Τελειώνετε το σχολείο και…
Ολοκληρώνω τις σπουδές μου στα Γαλλικά, παίρνω την επάρκεια για τη διδασκαλία της Γαλλικής γλώσσας και ασχολούμαι για μικρό διάστημα με αυτό. Στη συνέχεια δίνω εξετάσεις στην Αγροτική Τράπεζα και διορίζομαι στον Νικηφόρο Δράμας. Τι κέρδισα; Εμπειρίες υπηρεσιακές, πολιτικές, κοινωνικές, αγάπη για τους Βορειοελλαδίτες και γνωριμίες που ακόμα ανθίζουν.
-Εχετε διαγράψει μακρά πορεία ως τραπεζοϋπάλληλος στην Αγροτική Τράπεζα και την Τράπεζα Πειραιώς, σε διευθυντικές θέσεις. Πώς θα την περιγράφατε με τα πάνω και τα κάτω της;
35 χρόνια τραπεζοϋπάλληλος, μια ζωή πολύ πλούσια σε γνώσεις, ευθύνες, διαχείριση προβλημάτων, δυσκολίες, διεκδικήσεις και μία διαρκής προσπάθεια ισορροπίας στις σχέσεις με τους/τις συναδέλφους/ισσες, με τις κεντρικές υπηρεσίες και με τους πελάτες. Οι προκλήσεις της καθημερινότητας έντυναν με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την εργασία στην Αγροτική Τράπεζα. Χειρότερη ημέρα:27/07/2012 με το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της ΑΤΕ και το σκανδαλώδες «χάρισμά» της στην Τράπεζα Πειραιώς, μαζί με 5.500 υπαλλήλους και 1.500 ακίνητα. Απεργίες, αγώνες, αγανάκτηση, απογοήτευση, η ζωή μας ανάποδα.
-Κάποια στιγμή, αλλάζετε επαγγελματική ρότα, εργαζόμενη, μέχρι σήμερα, ως ασφαλιστικός πράκτορας. Τι αγαπάτε στη δουλειά σας και ποιες οι προκλήσεις;
Το γραφείο ασφαλιστικών υπηρεσιών ήρθε όταν αποχώρησα από την Τράπεζα Πειραιώς. Εντελώς διαφορετικό το περιβάλλον, εργάζομαι μόνη μου, όλα γίνονται ηλεκτρονικά, η παρουσία πελατών ελαχιστοποιημένη. Νέες προκλήσεις εδώ, με δεδομένη την έλλειψη ασφαλιστικής συνείδησης στην Ελλάδα, και προσπάθεια να καταδείξουμε τη χρησιμότητα του σωστού ασφαλιστηρίου συμβολαίου.
Αντιμετωπίσατε ποτέ στον επαγγελματικό σας χώρο περίεργες ή άσχημες συμπεριφορές λόγω του φύλου σας;
Οχι, δεν συνάντησα τέτοιου είδους συμπεριφορές προς εμένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν συνάντησα τέτοιες καταστάσεις προς συναδέλφισσες και κυρίως προς υφιστάμενες. Η θέση μου απέναντι σε αυτό ήταν πάντα κάθετη, χωρίς ανοχή και χωρίς περιθώριο μη συμμόρφωσης.
-Εχετε αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική δράση και πρόσφατα θέσατε υποψηφιότητα με την παράταξη «Επιμελητήριο Πρωταγωνιστής» για το Επιμελητήριο Αχαΐας με επικεφαλής τον Θόδωρο Λουλούδη, ο οποίος είναι πλέον πρόεδρός του. Τι σας ώθησε σε αυτή σας την απόφαση;
Η ανάμιξη με τα όποιας μορφής κοινά πάντα με κέντριζε. Η συμπόρευσή μου με το «Επιμελητήριο Πρωταγωνιστής» προέκυψε με την αποδοχή της πρότασης του κ. Θ. Λουλούδη. Γιατί διέκρινα ότι είχε όραμα για το μέλλον του Επιμελητηρίου και γιατί γνώριζα τη μεθοδικότητα, το ενδιαφέρον, τη συνέπεια, την εργασιομανία και την αποτελεσματικότητά στα ζητήματα, με τα οποία ασχολείται. Σημαντική η επιτυχία της παράταξης στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση και θετική η προεδρία του κ. Λουλούδη. Είναι αναγκαίος ένας νέος σχεδιασμός, που θα κάνει το Επιμελητήριο ανοιχτό, αναπτυξιακό, παρεμβατικό, διεκδικητικό και πρωτοπόρο, δίπλα σε κάθε μέλος του και με παρουσία στην κοινωνική και πολιτιστική ζωή του Νομού μας.
-Τον Μάρτιο αναμένεται να κυκλοφορήσει η πρώτη σας ποιητική συλλογή. Πείτε μας για τη σχέση σας με την ποίηση και πώς αυτή λειτουργεί στην καθημερινότητά σας. Ανήκετε και στην οργανωτική επιτροπή Διεθνούς Φεστιβάλ Ποίησης Πάτρας.
Ισως η καταγωγή από τα Δαμουλιανάτα Ληξουρίου, να έχει παίξει ρόλο σε αυτήν την αγάπη για την ποίηση και στην επιθυμία μου να ασχοληθώ με τη συγγραφή ποιημάτων, από την εφηβική μου ηλικία. Η ωριμότητα των χρόνων, η συνεχής μελέτη ποίησης, η συναναστροφή με σύγχρονους ποιητές και ποιήτριες, με έκανε να δω από άλλη οπτική γωνία τα δημιουργήματά μου και να αποφασίσω, μετά από μια νέα επεξεργασία, να εκδώσω ένα μέρος από αυτά. Τον Μάρτη, θα μοιραστώ με τους αναγνώστες τα δικά μου ποιήματα. Στην καθημερινότητά μου, η συγγραφή ποίησης λειτουργεί σαν βαλβίδα χύτρας, που εκτονώνει τα συναισθήματά μου και με ηρεμεί. Η συμμετοχή μου στην οργανωτική επιτροπή του Διεθνούς Φεστιβάλ ποίησης (8ο αυτήν τη χρονιά) με τιμά ιδιαίτερα, γιατί αυτό αποτελεί ένα εξαιρετικά σημαντικό γεγονός για την πόλη και τη χώρα μας, αγκαλιάζει και αναδεικνύει ποιητές/τριες χωρών από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης και παράγει πολιτισμό, περιλαμβάνοντας εκδηλώσεις που συνομιλούν με όλες τις μορφές τέχνης.
-Καρναβάλι. Πόσα χρόνια κρατάει αυτή η κολόνια και τι σημαίνει αυτή η αγάπη για εσάς;
1976 η πρώτη χρονιά που συμμετείχα στο Καρναβάλι, με την παρέα του Νίκου Κανελλάκη, μετέπειτα συζύγου μου. Από κει και μετά, συνεχόμενα, το πλήρωμά μας (σημερινό πλήρωμα 40) συμμετείχε δημιουργικά στο Πατρινό Καρναβάλι και στον Κρυμμένο Θησαυρό, πάντα με θέμα πολιτική σάτιρα. Aρμα, κατασκευές, καπέλα, αξεσουάρ και στολές κατασκευασμένα από μας, στο σπίτι στην αρχή, στον ΑΣΟ στη συνέχεια, στο σπίτι μας πάλι, μετά την έξωση από τον ΑΣΟ και χωρίς άρμα πλέον, μετά την καταστροφή της πλατφόρμας μας στο Πετρωτό. Για μας Καρναβάλι είναι το πριν φτάσουμε στην παρέλαση.
-Η Πάτρα κι εσείς.
Την Πάτρα την αγαπάω, αλλά δεν ξέρω αν η σημερινή Πάτρα αγαπάει εμένα και αν βλέπει τις ανάγκες μου σαν σύγχρονου πολίτη που ζω στον 21ο αιώνα. Με πληγώνει η άρνηση, η εγκατάλειψη, η καταστροφή και το «δεν έχουμε χρήματα»…
-Σε δυσκολίες ή εμπόδια ποια τα ισχυρά σας όπλα;
Εξοντωτικό πείσμα και επιμονή (σε αυτήν την περίπτωση θετικοί παράγοντες), υπομονή και η άρνηση, συχνά, να αποδεχτώ ότι κάτι είναι δύσκολο ή ότι αποτελεί εμπόδιο.
-Τι ονειρεύεστε για το 2025;
Ονειρεύομαι μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται τη βία, δεν θα δικαιολογεί τη γυναικοκτονία, δεν θα είναι αδιάφορη στα εγκλήματα πολέμου και δεν θα κλείνει τα μάτια στη συστηματική γενοκτονία που συντελείται στην Παλαιστίνη.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News