Το χρονογράφημα του Ντίνου Λασκαράτου: Λουλούδια και κουρέλια

Ντίνος Λασκαράτος

Το φρεσκοσιδερωμένο τζιν φάνταζε περιποιημένο και πεντακάθαρο πάνω στη σιδερώστρα στην κουζίνα. Ηταν το τελευταίο ρούχο για σιδέρωμα εκείνο το απόγευμα, και η μαμά κάθισε να ξεκουραστεί λιγάκι. Μπήκε ο έφηβος γιός στην κουζίνα, και το μάτι του έπεσε αμέσως στο τζιν.
-Μαμά τι έκανες εκεί; Η μαμά μαράθηκε. Κοίταξε το γιο της με απορία.

-Μαμά σιδέρωσες το τζιν; Του έκανες και τσάκιση!;
Πώς θα το φορέσω εγώ τώρα, να γίνω ρεζίλι στην παρέα;
-Βάλε το άλλο σου τζιν. Ξέχασα ότι το ΄θελες ασιδέρωτο.
-Το άλλο μου τζιν έχει μεγάλες τρύπες και δεν είναι πια κουλ.

Ας αφήσουμε μαμά και γιο στο «δράμα» τους, και ας περπατήσουμε για λίγο στις όχθες ενός μαγικού ποταμιού ευμετάβλητου και ορμητικού, γνωστού περισσότερο ως «μόδα» που καμιά φορά ξεπερνάει τα όρια της εμφάνισης και φθάνει στα όρια πολιτικού κινήματος, χωρίς όμως πολιτικούς.

Ενα τέτοιο κίνημα ήταν αυτό με τα «παιδιά των λουλουδιών,» που ξεκίνησε από την Αμερική και απλώθηκε σε όλο τον κόσμο χοντρικά από τα ’60ς μέχρι τα μέσα των ’70ς. Το 1967 ο τραγουδιστής Σκοτ Μακένζι έγραψε την μουσική και ο στιχουργός Τζών Φίλιπς τους στίχους του τραγουδιού «Εάν πας στο Σαν Φραντσίσκο» που έγινε ο ύμνος των «Χίπις» όπως επικράτησε να λέγεται η μόδα ή μάλλον το κίνημα της παγκόσμιας αυτής έκφρασης.

Και συνεχίζουν οι στίχοι του τραγουδιού: «Βεβαιώσου να φοράς μερικά λουλούδια στα μαλλιά…Απ’ άκρη σ’ άκρη της χώρας μια παράξενη δόνηση, κόσμος σε κίνηση, είναι μια ολόκληρη γενιά με μια νέα εξήγηση». Η κορυφή των εκδηλώσεων της «γενιάς με την νέα εξήγηση», ήταν το φεστιβάλ του Γούντστοκ, η τετραήμερη υπαίθρια τεράστια μάζωξη Χίπις 15 με 18 Αυγούστου του 1969, τόσων πολλών, όσο ο πληθυσμός ολόκληρης της Πάτρας επί τέσσερα! Σήμανε όμως και την αρχή του τέλους του κινήματος των Χίπις.

Ενδυματολογικά το χίπικο ντύσιμο είχε άποψη απ΄την κορυφή, μακριά μαλλιά με κεφαλόδεσμο, μέχρι τα νύχια με τζιν χαμηλοκάβαλα και σανδάλια, και ενδιάμεσα κελεμπίες καφτάνια πουκαμίσες και χαϊμαλιά. Τέλειος στον ρόλο του χίπι ο αξέχαστος ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας στην ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Η θεία μου η Χίπισσα» του 1970.

Το χίπικο κίνημα με τις ενδυματολογικές

και συμπεριφορικές του υπερβολές δημιούργησε πολλές αντιδράσεις. Ο μεγάλος Βάσκος μόδιστρος Κριστόμπαλ Βαλενθιάγα που μεγαλούργησε στο Παρίσι με τη φίρμα «Balenciaga», αυτόν που ο πολύς Κριστιάν Ντιόρ αποκάλεσε «ο δάσκαλος όλων μας,» το 1968 σε ένδειξη διαμαρτυρίας… έκλεισε την ακμάζουσα επιχείρησή του, λέγοντας ότι «η ραπτική τραυματίστηκε θανάσιμα».

Τα κουρέλια στα τζιν εμφανίσθηκαν στη μόδα αργότερα από τα χίπικα λουλούδια, χωρίς φιλοδοξίες ευρύτερου κινήματος. Αφορούσαν μόνο παντελόνια και μόνο τζιν. Τα μαγαζιά πουλούσαν καινούργια κουρελιασμένα (καταπληκτική αντίφαση) τζιν, πολύ πιο ακριβά από τα «κανονικά» δηλαδή τα άθικτα. Ουδείς άνω των σαράντα τόλμησε να τα φορέσει (εκτός από τους ναυαγούς και τους διωκόμενους από τη μοίρα). Μήπως όμως τα κουρελιασμένα τζιν αποτελούσαν μέρος της πανκ κουλτούρας που ήταν στο προσκήνιο μέσα της δεκαετίας των ’70 με 1980; Οχι γιατί η κουλτούρα πανκ έμεινε στο περιθώριο της αμερικανο-αγγλικής κοινωνίας, είχε ένα άγριο και επιθετικό λουκ στο ντύσιμο γενικά, και δεν γνώρισε την μεγάλη εξάπλωση των σχισμένων και τρύπιων τζιν που μπήκαν στην μέινστριμ βιομηχανία και εμπόριο και μια εποχή τα βλέπαμε παντού.

Η μόδα είναι ένα ποτάμι που έχει όνομα και κοίτη που δεν αλλάζει, και περιεχόμενο που ρέει αλλάζοντας συνεχώς. Α! Ο έφηβος γιος, που τσακωνόταν με την μαμά του, τελικά πήγε στην παρέα με βερμούδα, (χωρίς τρύπες και τσάκιση), σώζοντας έτσι το εφηβικό του γόητρο.

*Ο Ντίνος Λασκαράτος είναι επίτιμος δικηγόρος.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News