13 από 13 διαφέρει
Του Κωνσταντίνου Μάγνη, Διευθυντή Σύνταξης της εφημερίδας «Πελοπόννησος».
Στο ΠΑΣΟΚ χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Η μία ομάδα λέει ότι το κόμμα δεν πήγε καλά στις ευρωεκλογές διότι πήρε μόλις 13%. Η άλλη ομάδα λέει ότι, αντιθέτως, το κόμμα στάθηκε μια χαρά, διότι πήρε 13%. 13 με 13 διαφέρουν, ως γνωστόν. Το ένα είναι λίγο, οικτρό, αποκαρδιωτικό. Το άλλο είναι μια χαρά ποσοστό, αν συγκριθεί με το 8 και το 9% που έπαιρνε πριν μερικά χρόνια.
Η πρώτη ομάδα λέει ότι το κόμμα δεν επωφελήθηκε από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη ομάδα λέει ότι το κόμμα σημείωσε αύξηση στις ψήφους του. Και τώρα θα πρέπει οι δύο αυτές πλευρές να συνεννοηθούν, κάτι που δεν προδιαγράφεται εύκολο για τον απλό λόγο ότι κάθε μια πιστεύει ότι έχει δίκιο επειδή θέλει να έχει δίκιο, και στο σημείο αυτό εντοπίζεται η ρίζα των σχισμάτων, αρχής γενομένης με το σχίσμα μεταξύ ανατολικής και δυτικής Εκκλησίας επί Μιχαήλ Κηρουλαρίου. Το οποίο σχίσμα, σημειωτέον, το ξέρουμε όλοι. Τον Μιχαήλ Κηρουλάριο, ελάχιστοι.
Το ΠΑΣΟΚ διακατέχεται από τον απόηχο του παλαιού μεγαλείου. Ο κόσμος του πιστεύει πως το κόμμα μπορεί, πως δικαιούται, πως οφείλει να πετυχαίνει όχι διψήφια, αλλά τριψήφια ποσοστά εάν υπήρχαν, αλλά αυτά τα πετύχαινε μόνο ο Αντρέας που είχε ειδική σχέση με την αριθμητική. Συνεπώς ένα νούμερο ανάμεσα στο 10 και στο 20 θεωρείται οικτρή επίδοση, με γνώμονα τις παραδόσεις. Η θεώρηση αυτή προσπερνά την εκφυλιστική περίοδο της μεγάλης κρίσης ως παρένθεση, αλλά και τον βασικό κανόνα της επιστήμης του πολέμου που λέει ότι αν θέλεις να ανακτήσεις τη Βασιλεύουσα και να ξεπαγώσεις τον Μαρμαρωμένο, χρειάζεσαι στράτευμα. Η αλήθεια είναι ότι οι οθωμανοί που κατέλαβαν την Πόλη ξεκίνησαν καμιά πενηνταριά νοματαίοι όλοι κι όλοι και συν τω χρόνω θέριεψαν σαν δύναμη γιατί τους ευνόησε η ορμητικότητά τους και η συνθήκη. Τα πλήθη συνωθούνται πίσω από αυτόν που κερδίζει, που χυμάει, που εξανδραποδίζει, που υπόσχεται παραδείσους, οφίκια, λάφυρα, κοψίδια ή ψίχουλα. Τον καιρό του Πορθητή, οι βασιβουζούκοι δεν είχαν ούτε και αυτά.
Είναι σε θέση το ΠΑΣΟΚ να αναπτύξει μια τέτοια δυναμική; Υπάρχει ένα τέτοιο κενό στη δημόσια ζωή; Και αν ναι, γιατί το καταλαμβάνει ευκολότερα ο Κασσελάκης με τη Φάρλι και όχι ο Ανδρουλάκης με χωρίς σκύλο; Η απάντηση έχει να κάνει με την εικόνα του πολιτικού προϊόντος και με τη συμβατότητά του προς την εποχή μας. Δεν είπαμε, βέβαια, να γίνεις απολιτίκ και λάιφ στάιλ, αλλά να μην είσαι και εντελώς πολιτίκ, σε μέρες κατά τις οποίες ο κόσμος δεν συγκρατεί κείμενα με πάνω από δεκαπέντε λέξεις και αυτές σε παραγράφους. Δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί αλλιώς, συγγενεύει με τον καημό πολλών αγοριών στα πάρτι, γιατί εμείς δε χτυπάμε κορίτσι και μπαίνει ο φίλος μας ο Αλκης και παίρνει μαζί του ακόμα και τις θηλυκές πρίζες.
Στην πολιτική πρέπει να εφεύρεις το κοινό που υπόσχεσαι να καλύψεις. Ο Κασσελάκης μας είπε ότι είναι αντιΜητσοτάκης, διασταύρωση με μεταΤσίπρα. Σουρεαλιστικό, αλλά υπάρχει κόσμος που αυτό ακριβώς ήθελε. Ένα θουτού ρε παιδιά, που λέει και το ανέκδοτο στο φαρμακείο. Ο Ανδρουλάκης ενσαρκώνει την πολιτική όπως την καταλαβαίνει ο ίδιος. Αλλά η πολιτική θέλει κι άλλους. Όμως και χωρίς Ανδρουλάκη, ποια μοίρα θα είχε το ΠΑΣΟΚ; Ισως αν έδινε στον κόσμο που δεν θέλει να ψηφίζει ΝΔ μια πειστική, ορθολογική, παραγωγική και προοδευτική διέξοδο. Μερικώς αυτό παλεύει, αλλά τα ελλείμματά του ως εικόνας του τραβάνε το χαλί. Για έναν λόγο, δείχνει σκοτεινός, αμφιλεγόμενος. Κυρίως όμως αστοχεί όταν επιτίθεται στον Μητσοτάκη για προσχηματικούς λόγους- για να συναγωνιστεί τον συριζαϊσμό- με αποτέλεσμα την επικοινωνιακή μουτζούρα και την πλήξη.
Πλήξη. Αυτή είναι ίσως η λέξη. Λιγότερη πλήξη, μικρότερη αποχή. Να αισθανθούμε το ΠΑΣΟΚ σαν πράσινο. Σήμερα δεν είναι. Δεν ξέρουμε αν κάποιος άλλος μπορεί να το κάνει, ούτε ξέρουμε εάν ο έξω κόσμος το νιώθει ως ανάγκη. Αλλά ας συνεχίσουν να προσπαθούν. Το 13 μπορεί να γίνει 13,8 και μετά 14,2. Δεν είναι πολύ, δεν είναι λίγο, δεν είναι καθόλου. Ας ξεκολλήσουν από το «δεν» και ξανασυζητάμε.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
