Η εποχή της Παραφωνίας

«Η χαρούμενη  Άνοιξη έφτασε», προαναγγέλλουν όλα τα έγχορδα μαζί,  για την ωραιότερη ίσως  από τις τέσσερις εποχές του χρόνου, στην «Άνοιξη» του Βιβάλντι.

Αντίθετα, εμείς, προσπαθώντας να βρούμε τη χαρά, ψάχνουμε να βρούμε σε ποια ακριβώς εποχή του χρόνου βρισκόμαστε.

Πέρασε ένας ολόκληρος χρόνος που η ζωή μας άλλαξε. Ένας χρόνος όπου το φυσιολογικό έδωσε τη θέση του στο αφύσικο.

Άνθρωποι μονάχοι, χαμόγελα κρυμμένα, αποστάσεις παντού, φόβος εγκλωβισμένος, ανησυχία διάσπαρτη, ο αόρατος εχθρός  γύρω μας, απειλητικός, μεταλλαγμένος,  οι αντοχές στερεύουν, η οικονομία εναντιώνεται στην υγεία.

Και σα να μην μας φτάνουν όλα αυτά, η ηθική και η κοινωνία μας κατρακυλάει  μέρα με τη μέρα, χωρίς σταματημό.

Από την άλλη, οι γείτονές μας αδίστακτοι, χορεύουν ζεϊμπέκικο γύρω από τα νησιά μας, την ώρα μάλιστα που εμείς γιορτάζουμε τα 200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση με το σύνθημα «ας κρατήσουν οι χοροί».

Βία, μολότοφ και γκαζάκια εκρήγνυνται παντού.

Η Αστυνομική βία ανεξέλεγκτη και μια φωνή…πονάω…

Το ηθικόν σύνορον της Ελευθερίας Είναι τούτο το ρητόν: «Μην κάμης εις τον άλλον εκείνο όπου δε θέλεις να σε κάμουν». Έγραφε ο Ρήγας στα Δίκαια του Ανθρώπου.

Το σενάριο φαντάζει καθαρά δυστοπικό.

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα…

Τα χρόνια τα ανέμελα φαντάζουν μακρινά.

Το τρέμολο στα έγχορδα του Βιβάλντι, έχοντας αναγγείλει  την καταιγίδα, παραμένει σταθερό. Έχει κολλήσει εκεί σαν βελόνα σε παλιό πικάπ.  Ο θυμός τους γίνεται  ηφαίστειο που εκρήγνυται, τα φορτίσιμο έχουν τερματίσει, οι χορδές σπάνε.

Η  ελπίδα για  Ειρήνη,  Ελευθερία,  όνειρα,  ιδανικά χάνονται μέσα σε αυτήν την ατέλειωτη καταιγίδα.

Χωρίς να απέχουμε πολύ από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, ψάχνουμε  απεγνωσμένα, για λύτρωση, για δικαιοσύνη, για ομορφιά, για κάθαρση.

Η παραφωνία όμως είναι τόσο μεγάλη που δεν ξέρεις πώς να συνεχίσεις.

-Διορθώνεται άραγε η παραφωνία; Με ποιους τρόπους;

-Αρκετά και με πολλή δουλειά. Ο πιο εύκολος τρόπος  για να αποφύγεις την παραφωνία είναι να μην τραγουδάς.

Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, διανύουμε  τη ζωή μας έναν χρόνο τώρα.

Σε μια νέα εποχή. Στην εποχή της Παραφωνίας.

Σταματήσαμε να τραγουδάμε, να ελπίζουμε, να ζούμε…

Λέν όμως, πως ο νικητής είναι ο ονειροπόλος που δεν τα παρατάει ποτέ!

Όταν τα στοιχειά σιωπήσουν, τα πουλιά θ’ αρχίσουν πάλι το μελωδικό τους τραγούδι. (ιταλικό σονέτο)

Τότε η παραφωνία θα σταματήσει. Η ζωή μας θα  επιστρέψει.

Η βελόνα από το παλιό πικάπ επιτέλους θα  ξεκολλήσει!

Τα βιολιά  θα αποκτήσουν και πάλι τις χορδές τους αρχίζοντας  το μελωδικό τους τραγούδι,  περιγράφοντας και πάλι  με τους ήχους τους τα πουλάκια, δηλαδή την ελευθερία, την ειρήνη, την ελπίδα, την πίστη, τα ιδανικά, την αγνότητα, τα ταξίδια.

Αμέσως μετά,  όλα τα έγχορδα pp (πολύ σιγά)  έχουν πάλι τον λόγο, περιγράφοντας με τη σειρά τους  τα ρυάκια, που κυλούν μ΄ ένα γλυκό ψιθύρισμα, δηλαδή τη ζωή που κινείται, τα όνειρα, τις επιθυμίες, την κάθαρση, τη δροσιά, την  ευτυχία, την αφθονία, την ομορφιά, τη δικαιοσύνη, τη λύτρωση.

Όλοι αυτοί οι ήχοι από τα βιολιά και τα έγχορδα, από τα πουλιά και τα ρυάκια, μπερδεύονται, όπως τα όνειρά μας, για να αναγγείλουν  περίτρανα τον ερχομό της Άνοιξης.

Σε αυτήν την Άνοιξη  ελπίζουμε και ας αργεί και φέτος πεισματικά να έρθει.

Στην Άνοιξη που η Ελευθερία και τα ιδανικά μας θα μπερδεύονται με τη δροσιά, τις επιθυμίες μας, την κάθαρση, την ομορφιά, τη λύτρωσή μας.

Στην Άνοιξη του Βιβάλντι.

Στην Άνοιξη της Αναγέννησής μας.

* Η Ιωάννα Μιντιλογλίτη είναι καθηγήτρια Μουσικής στο Πειραματικό Γυμνάσιο του Πανεπιστημίου Πατρών.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News