Σπείρε μια συνήθεια και θα θερίσεις έναν χαρακτήρα…

ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΚΩΣΤΑΚΙΩΤΗ *

Σπείραμε μια συνήθεια…

«Συνηθίσαμε», έναν χρόνο τώρα, να ακούμε την καμπάνα χωρίς να σημαίνει τίποτα, αφού χτυπάει χωρίς να καλεί σε εκκλησία (σύναξη επί τω αυτώ, όπου οι άνθρωποι – πρόσωπα σε σύναξη προσφέρουν (πρόσφορο) στον δημιουργό τα δώρα που μας πρόσφερε, δηλαδή την ύπαρξή μας και τα υλικά της ζωής μας (οίνο και άρτο)…

«Συνηθίσαμε», έναν χρόνο τώρα, χωρίς τη σύναξη και τη συν-τροφία με τα αγαπημένα πρόσωπα, χωρίς εκείνη τη συνάντηση του βλέμματος και του αγγίγματος που μοιάζει με αιωνιότητα…

«Συνηθίσαμε», έναν χρόνο τώρα, χωρίς τη σύναξη της μουσικής, του θεάτρου, του χορού, χωρίς δηλαδή σύναξη προσώπων για να μοιραστούμε και να συν – βιώσουμε, κατά πως λέει και ο Ελύτης, αυτή την πραγματικότητα που είναι πολύ πιο πραγματική από την αισθητή πραγματικότητα…

«Συνηθίσαμε», έναν χρόνο τώρα, χωρίς τη σύναξη του σχολείου, του πανεπιστημίου, τα γέλια, τις πλάκες, τις αγωνίες της τάξης, του διαλείμματος, χωρίς να έχουμε δει ούτε κατ’ όψη τους καθηγητές, τους συμμαθητές, τους συμφοιτητές…

«Συνηθίσαμε», έναν χρόνο τώρα, να βλέπουμε ποδόσφαιρο χωρίς σύναξη, δηλαδή χωρίς γήπεδο, χωρίς καφενείο, χωρίς τη δυνατότητα της αγκαλιάς με τον διπλανό άγνωστο ή και τον τσακωμό με τον οπαδό της αντίπαλης ομάδας, χωρίς την «έκσταση» της στιγμής…

«Συνηθίσαμε» να βλέπουμε τον πρώην αγαπημένο συνάνθρωπο ως υποψήφιο «δολοφόνο» μας – φορέα του φονιά covid…

«Συνηθίσαμε» να βλέπουμε στον δρόμο τον πρώην αγαπημένο και να στρέφουμε το βλέμμα μας αντίθετα, μην τυχόν και κολλήσουμε…

«Συνηθίσαμε» να βλέπουμε θρησκευτικές τελετουργίες ( γιατί εκκλησία ΔΕΝ είναι), μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, συμμαθητές, καθηγητές, αγώνες, ακόμη και φίλους μέσω τηλεόρασης, υπολογιστών και λοιπών α-πρόσωπων μηχανημάτων…

«Συνηθίσαμε» στο α-πρόσωπο, στην απο-μόνωση…

Για το καλό μας…, ως που δεν άντεξε πια άλλο το μυαλό μας…

Εύχομαι αυτός ο τρόπος ζωής που μας «συνήθισαν» να μην μας γίνει χαρακτήρας, για το καλό μας…

* Ο Ευάγγελος Κωστακιώτης είναι δικαστικός.