Χριστίνα Μπακαστάθη: «Στο θέατρο αισθάνομαι ο εαυτός μου»
Τη γενέτειρά της επισκέπτεται για να παρουσιάσει με την ομάδα Faltsoi Theater Ensemble την παράσταση «The Kaspar Box», την Παρασκευή 10, το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Ιουνίου, ώρα 21.30, στο θέατρο act. Παράσταση, η οποία είναι εμπνευσμένη από την ιστορία «Κάσπαρ Χάουζερ» και το θεατρικό έργο «Kaspar» του Πέτερ Χάντκε. Η Χριστίνα Μπακαστάθη υποδύεται τον Κάσπαρ και, μέσα σε μία μεταβαλλόμενη σκηνογραφία, ακούει, παρατηρεί, μαθαίνει, μιμείται, διαβάζει, μιλάει, γελάει, διαμορφώνει, στήνει, διαλύει, ανακαλύπτει… και μεταβάλλεται παράλληλα με το ίδιο το σκηνικό.
Σήμερα, μιλάει στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» για το ξεκίνημά της, τα όσα έχει ανακαλύψει για τον εαυτό της μέσω του θεάτρου, για την παράσταση και τον ρόλο της και φυσικά για την Πάτρα.
Πότε και πώς ανακάλυψες ότι στις φλέβες σου κυλάει το θέατρο;
Η ανάγκη μου να γνωρίσω αυτόν τον κόσμο ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, γύρω στα έξι. Μου κινούσε τρομερά την περιέργεια η σκέψη «τι γίνονται αυτοί οι άνθρωποι που βλέπω επί σκηνής όταν βγουν από τη σκηνή, όταν βρεθούν στα παρασκήνια, όταν βρεθούν στον δρόμο για το σπίτι τους, όταν βρεθούν ξανά πίσω από την αυλαία». Με ιντρίγκαρε πολύ το να αντιληφθώ τι είναι ο ηθοποιός και ποια είναι επί της ουσίας η δουλειά του. Με τούτα και με κείνα έφτασα γυμνάσιο. Μια μέρα η μαμά μού λέει «Χριστίνα, βρήκα μια θεατρική ομάδα» (δεν θυμάμαι καν πώς φτάσαμε ως εκεί). Και έτσι ξεκίνησα.
Από Πάτρα με στάση για σπουδές στη Θεσσαλονίκη και μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα. Το αποφάσισες επειδή…
Η Πάτρα ήταν επιλογή άλλων, άρα ξεκινώ από το κεφάλαιο «Θεσσαλονίκη». Το ότι θα σπούδαζα θέατρο ήταν κατοχυρωμένο. Επόμενο στάδιο: Η επιλογή της σχολής. Το τμήμα της Θεσσαλονίκης όπου σπούδασα (τμήμα Θεάτρου Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ) είναι το μοναδικό τμήμα του είδους του στην Ελλάδα. Συνδυάζει θεωρία με πράξη, κάτι που εγώ ήθελα. Συνέβαλε και το γεγονός πως ο αδερφός μου ζούσε ήδη στη Θεσσαλονίκη, άρα με συνοπτικές διαδικασίες τού «φορτώθηκα». Η Αθήνα προέκυψε μάλλον από την ανάγκη μου να θέλω να φεύγω, να αλλάζω παραστάσεις, να αλλάζω γενικώς. Υπήρχαν ήδη φίλοι στην Αθήνα, γεγονός που βοήθησε πολύ στη λήψη της απόφασης.
Πώς ήταν τα πράγματα έως τώρα στον θεατρικό χώρο. Δυσκολεύτηκες ή κύλησαν όλα ομαλά;
Δεν μπορώ να πω πως έχω ζήσει τον θεατρικό χώρο ακόμη. Τελείωσα την σχολή μου το 2019, ξεκίνησα να εργάζομαι σαν ηθοποιός και όλα σταμάτησαν με την εμφάνιση του ιού και την καραντίνα. Μάλλον τα πράγματα, λοιπόν, δεν κύλησαν και τόσο ομαλά. Ούτε για εμένα αλλά ούτε και για τόσους άλλους.
Επιστροφή, ή μάλλον επίσκεψη, στη γενέτειρα με τους Faltsoi Theater Ensemble και το «The Kaspar Box». Πες μας για την παράσταση -τι αγαπάς σ’ αυτή;
Το «The Kaspar Box» είναι μία παράσταση που ξεκίνησε πριν τρία χρόνια στη Θεσσαλονίκη, μεσολάβησε ένας covid19 και μία καραντίνα, ταξίδεψε στην Ιταλία και τώρα πια στην Πάτρα θα παρακολουθήσετε την τρίτη εκδοχή της. Βασίζεται στην ιστορία του Kaspar Hauser. Είναι μία παράσταση με κυρίαρχα συστατικά το σώμα, την κίνηση και τη διαρκή διάδραση με το κοινό, στοιχεία που εγώ αγαπώ ιδιαιτέρως.
Και στον ρόλο σου, ως Κάσπαρ, τι σε ιντριγκάρει; Πώς είναι αλήθεια να είσαι μόνη επί σκηνής;
Ο Κάσπαρ (αυτός της δικής μας παράστασης) είναι ένα πλάσμα με έντονη την ανάγκη και τη λαχτάρα να επικοινωνήσει με το «έξω». Και το κάνει με κάθε τρόπο. Αναζητεί το καταλληλότερο μέσο για να επιτύχει αυτή την επαφή. Η επιθυμία του αυτή, λοιπόν, οφείλει να γίνει και δική μου. Αυτό με ιντριγκάρει: Το πώς, σε κάθε παράσταση με διαφορετικούς κάθε φορά ανθρώπους, θα καταφέρω να δημιουργήσω ανάμεσά μας μονοπάτια επικοινωνίας το πώς θα επιτύχω την «συν-κίνηση» άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων. Αυτό είναι, λοιπόν, το μεγάλο μου στοίχημα κάθε φορά, το οποίο εντείνεται από το γεγονός ότι βρίσκομαι μόνη μου επί σκηνής. Σαν να υπάρχει όλο το φορτίο της ευθύνης αυτής στις δικές μου πλάτες. Και όντως έτσι είναι.
Μέσα από την ενασχόλησή σου με το θέατρο τι έχεις ανακαλύψει για σένα;
Την ευτυχία του να γνωρίζω ότι εδώ που βρίσκομαι εδώ και ανήκω. Ασχετα με το αν είμαι καλή σε αυτό που κάνω ή όχι. Μιλάω για τη συνειδητοποίηση αυτή που συμβαίνει ανάμεσα σε εμένα και τον εαυτό μου. Οτι υπάρχει κάποιο μέρος, κάποιος χώρος, κάποιος χρόνος, κάτι (όπως θέλεις πες το) που εγώ αισθάνομαι ο εαυτός μου, αισθάνομαι πλήρης, δημιουργική, σημαντική. Αυτή την αίσθηση -γιατί για αίσθηση πρόκειται- προσπαθώ να την εφαρμόζω σε όλους τους τομείς της ζωής μου και κυνηγώ να αισθάνομαι έτσι. Πιο συγκεκριμένα από το θέατρο, ανακαλύπτω και θα ανακαλύπτω, για όσο ασχολούμαι με αυτό, στοιχεία για τον χαρακτήρα μου, πράγματα που μου αρέσουν και που δεν θα σκεφτόμουν ποτέ ότι μπορώ εγώ να βρω ικανοποίηση σε αυτά. Ο κάθε ρόλος άλλωστε που καταπιάνεσαι έχει και άλλες επιθυμίες. Η σκέψη ότι μπορεί κάποιες από αυτές να είναι και δικές σου, ανοίγει έναν ολόκληρο κόσμο.
«Ονειρεύομαι να είμαι ελεύθερη»
Τι σου λείπει από την Πάτρα; Εχεις κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού σου ότι μπορεί να επιστρέψεις;
Αυτό που μου λείπει από την Πάτρα είναι οι γονείς μου. Και οι φίλοι μου. Και η θάλασσα που είναι τόσο κοντά σου, χωρίς να απαιτείται ταξίδι ολόκληρο για να τη φθάσεις. Η αλήθεια είναι πως θα επέστρεφα -και με μεγάλη μου χαρά- μόνο για κάποια παράσταση και για κάποιο μικρό διάστημα. Αλλά αυτή είναι η τωρινή μου εκτίμηση των πραγμάτων. Αύριο αυτό μπορεί να αλλάξει.
Σχέδια για το καλοκαίρι;
Νέο project, άρα πρόβες. Καλοκαιρινές πρόβες. Αυτό είναι το μόνο -και πολύ ευτυχές- σχέδιο του καλοκαιριού. Οτιδήποτε άλλο (που μοιάζει με διακοπές, ας πούμε) θα οργανωθεί τελευταία στιγμή (ναι, είμαι τέτοια).
Ονειρεύεσαι να….
Ονειρεύομαι να είμαι ελεύθερη. Να αισθάνομαι ελεύθερη. Και να παλεύω να είμαι ελεύθερη. Ονειρεύομαι να με ρωτώ αν είμαι ευτυχισμένη με τη ζωή μου και να απαντώ με ευκολία «ναι».
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
