Το κυνήγι της ελάχιστης

Μαρίνα Ριζογιάννη

Οποιος αποφασίσει να μας πάρει στα σοβαρά, ως χώρα και ως λαό, μάλλον θα καταλήξει στον καναπέ κάποιου ψυχιάτρου.
Πέρυσι τέτοια εποχή είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια υποψηφίων που είχαν συγκεντρώσει βαθμολογίες κάτω από τη βάση. Σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, εκπαιδευτικοί φορείς, ακαδημαϊκοί και κοινωνικοί παράγοντες αναδείκνυαν επιτακτικά την ανάγκη αλλαγής του συστήματος και τη θέσπιση της κατώτατης βάσης εισαγωγής.
Ηρθε λοιπόν η ώρα να ικανοποιηθεί το αίτημα αυτό. Το τολμηρό βήμα το έκανε η νυν ηγεσία του υπουργείου Παιδείας χωρίς να υπολογίσει το πολιτικό κόστος που αναντίρρητα υπάρχει. Ορίστηκε η Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, στο πλαίσιο της προσπάθειας να περισωθούν έστω και τα ψήγματα από τα χαμένο κύρος πανεπιστημιακών σχολών στα αμφιθέατρα των οποίων κάθονταν «επιτυχόντες» του 3 και του 4. Τα Τμήματα γέμιζαν με φοιτητές αρκετοί εκ των οποίων αδυνατούσαν να ανταποκριθούν στο επίπεδο των σπουδών. Ετσι, είτε αναγκάζονταν να εγκαταλείψουν τις σπουδές, είτε μετατρέπονταν σε «αιώνιοι», είτε αποφοιτούσαν κακήν κακώς και αδύναμοι επιστημονικά να υποστηρίξουν αυτό που αναγραφόταν στο πτυχίο των σπουδών τους.

Ο ορισμός της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, βάζει φρένο στα φαινόμενα αυτά. Ωστόσο, δεν βάζει φρένο στον άκρατο λαϊκισμό των πολιτικών παραγόντων. Το γεγονός ότι μερικές χιλιάδες υποψηφίων δεν θα καταφέρουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Αυτοί που την περασμένη χρονιά φώναζαν για το αντίθετο, τώρα το υπερασπίζονται. Χθες ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε την κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής όταν θα αναλάβει την κυβέρνηση της χώρας.
Τόσο κράτησε λοιπόν η επιθυμία για βελτίωση του επιπέδου των ακαδημαϊκών μας ιδρυμάτων; Τόσο κράτησε η επιθυμία να μην σπέρνουμε στους νέους φρούδες ελπίδες και προσδοκίες για το μέλλον τους; Τόσο γρήγορα πριονίσαμε τον ρόλο των ακαδημαϊκών στο να καθορίζουν πόσοι φοιτητές και υπό ποια όρια θα εισάγονται στα τμήματά τους; Ολα τα θυσιάζουμε στον βωμό της εξαγοράς της ψήφου;

Αλλά τι περιμένεις από μια αριστερά που κυνηγάει την αριστεία; Από μια αριστερά που βάζει λουκέτα σε σχολεία και πανεπιστήμια υπό το πρόσχημα της υπεράσπισης της δημόσιας εκπαίδευσης των παιδιών του λαού; Την ίδια όμως στιγμή οι επικεφαλής του ξεσηκωμού έχουν τα παιδιά τους προστατευμένα στα καλύτερα κολέγια και στα ιδιωτικά σχολεία, που δεν κάνουν ούτε μία μέρα κατάληψη, και στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού.

Το μεγαλύτερο όμως μερίδιο της ευθύνης βαρύνει την κοινωνία, τους γονείς, τον πνευματικό της κόσμο, τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Τον  απλό πολίτη που αρέσκεται στο χάιδεμα του αυτιού ανίκανος να κρίνει την ορθότητα ή μη αυτού που ακούει. Ολοι έχουμε επιτρέψει να εξελίσσεται εις βάρος της εκπαίδευσης όλο αυτό το παιχνίδι γιατί όλοι θέλουμε να δούμε γραμμένο στη λίστα των επιτυχόντων το όνομα του παιδιού μας.

Φυσικά, οι αλλαγές που δρομολογούνται θα επιφέρουν αποκλεισμούς και θα προκαλέσουν δυσαρέσκειες. Παράλληλα όμως ανοίγουν νέες πόρτες πιο ελπιδοφόρες και καρποφόρες. Η αποδοχή, βεβαίως, των αλλαγών αυτών απαιτεί ωριμότητα και αποφασιστικότητα. Αλλά αν πραγματικά θέλουμε κάτι να αλλάξει δεν έχουμε το περιθώριο επιλογής.

Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News