Kάθε Ξέρξη και καλύτερα
Οι προσωπικές επιλογές είναι σεβαστές όταν δεν εμπίπτουν στον νόμο: Λήστεψες, πχ, έναν ηλικιωμένο ή έκανες φοροδιαφυγή σημαντικής κλίμακας. Είναι δύσκολο να γίνουν σεβαστές, ωστόσο, όταν επηρεάζουν δυσμενώς το ευρύ κοινωνικό σώμα: Αποφασίζεις να μην εμβολιαστείς, παραβλέποντας την πιθανότητα να γίνεις αιτία ταλαιπωρίας συνανθρώπων, και ελπίζοντας ότι έχουν άδικο αυτοί που επισείουν την πιθανότητα αυτή. Γιατί μη μας πεις ότι έχεις απόλυτη πεποίθηση ότι έχει δίκιο ο Αμβρόσιος και άδικο ο καθηγητής Φάουτσι. Παρ’ όλα αυτά, ενώ μιλώντας με όρους γενικούς ρίχνουμε μύδρους στους ανεμβολίαστους, νιώθουμε μια συγκατάβαση στον αρνητή της διπλανής πόρτας: Τι να κάνουμε; Του κατσικώθηκε η φοβία στο κεφάλι. Κατά τα άλλα είναι ένας έντιμος άνθρωπος, προσηνής και φιλήσυχος. Υποστηρίζουμε και την ίδια ομάδα.
Η συγκατάβαση αυξάνεται όταν βλέπεις ότι ο αρνητής δεν παίζει εκ του ασφαλούς. Δεν είναι ο τύπος που αποφεύγει τη βελόνα για να γλιτώσει το πονάκι και τα ρίγη, ευελπιστώντας ότι η ανοσία που θα καταφέρουν οι άλλοι θα προστατεύσει τον ίδιον. Μια τέτοια στάση θα ήταν ψοφοδεής και ευτελέστατη υστεροβουλία. Εδώ μιλάμε για ανθρώπους που δέχονται να πάρουν τον σταυρό της επιλογής και να φτάσουν μέχρι την κορυφή του Γολγοθά. Διαβάζουμε στην «Πελοπόννησο» ότι καμιά 15αριά ιδιώτες γιατροί έχουν επιμείνει στην άρνηση μολονότι, εάν η πολιτεία επιμείνει στις αποφάσεις της, η απόφασή τους θα επιφέρει κλείσιμο του ιατρείου τους. Φλερτάρουν με την αργία που μπορεί να τους ακυρώσει επαγγελματικά δια βίου. Αλλά πες ότι ένας γιατρός μπορεί να έχει αποταμιεύσεις που να του δίνουν περιθώρια μέχρι να καταλαγιάσει η σκόνη. Τι να πεις για τον υγειονομικό υπάλληλο, άνθρωπο του ταπεινού μισθού, που οδηγεί τον εαυτό του στην αναστολή από αύριο Πέμπτη, αν και δεν έχει άλλα εισοδήματα , έχει όμως δύο παιδιά στη μέση εκπαίδευση, ανάγκη φροντιστηρίων και τα ρέστα. Προτιμάει να στερηθεί πόρων που θα κάλυπταν αυτές τις στοιχειώδεις ανάγκες, παρά να εμβολιαστεί. (Υπάρχει μια τέτοια περίπτωση: Την αποκάλυψε μόνος του, στα μικρόφωνα. Μας άφησε άναυδους, αλλά υπάρχουν άλλοι 700 τέτοιοι μόνο στην Αχαϊα)
Αν έλεγαν στον ίδιον, υποθέτουμε, μπες στη φωτιά για τα παιδιά σου, θα το έκανε. Πέσε στα κύματα για να τα σώσεις, κόψε το χέρι σου, δώσε νεφρό, το ίδιο. Αλλά το εμβόλιο δεν το κάνει. Ποιο είναι το στοιχείο που τον τριβελίζει; Ο φόβος; Η ιδεολογία; Το πείσμα; Και με πόσο βάρος μπορεί να του έχουν επικαθίσει στη συνείδηση ώστε να τον πτοούν να εκτεθεί στο «μεγάλο ρίσκο» της παρενέργειας; Εάν πρόκειται για ιστορίες που έχει διαβάσει στο διαδίκτυο, πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η επίδραση του μέσου πάνω του ώστε να βλέπει το εμβόλιο κάτι σαν δεινόσαυρο που ξερνάει φωτιές και καταπίνει κόσμο σαν πασατέμπο; Και να μη βλέπει όσους έχουν εμβολιαστεί, δεν έπαθαν τίποτα και η συντριπτική πλειονότητα δεν έχει νοσήσει;
Ισως όλα άρχισαν όταν εκείνος ο παραγωγός πήγε και γύρισε ταινία για τη Σπάρτη και τον Λεωνίδα. Τότε ανακαλύψαμε την τεράστια θεραπευτική αξία της ηρωοποίησης. Από εκείνη τη μέρα, είχαμε τον Λεωνίδα (εμείς είμαστε αυτός), καθένας μας έβλεπε στους άλλους τους άλλους 299, και το μόνο που έμενε ήταν να βρεθούν ο Ξέρξης και οι Θερμοπύλες. Κάτι τα μνημόνια, κάτι οι τρόικες, κάτι οι φαύλοι πολιτικοί, κάτι ο Πορτοκάλογλου, κάτι οι Πρέσπες, δεν ήταν και δύσκολο. Παγιδεύσαμε εαυτόν στο σύνδρομο της δίψας για αντίσταση και σκιαμαχούμε με γενναιότητα. Κρίμα που η χούντα κράτησε μόνο επτά χρόνια και δεν προλάβαμε να αντισταθούμε και σε εκείνη, φροντίζοντας βέβαια εκ των υστέρων να ψηλώσουμε τον εαυτό μας και να κοντύνουμε όσους αντιστάθηκαν πραγματικά, δυσφημώντας ή αμφισβητώντας την αντίστασή τους.
Πάμε μέχρις εσχάτων τώρα, ελπίζοντας ότι δεν θα μας αφήσουν πραγματικά να αφανιστούμε, σαν το παιδί που φεύγει από το σπίτι του, αλλά είναι σίγουρο πως έτσι και γυρίσει θα βρει τη σούπα στο τραπέζι και το κρεβάτι στρωμένο και ζεστό, βάζοντας το κουκλάκι του Ξέρξη πίσω στο κουτί, όπως και τα είδωλα των άλλων ηρώων του θεάτρου των Σκιών. Πάω για ύπνο τώρα πασά μου.
Ακολουθήστε μας για όλες τις ειδήσεις στο Bing News και το Google News
